احمد ابراهیمی از آخرین ردیف‌دانان خبره موسیقی سنتی ایران و از معدود شاگردان غلامحسین‌خان بنان صبح امروز در حالی بدرود حیات گفت که متاسفانه در میان پیگیران موسیقی اصیل ایرانی نیز کمتر شناختی نسبت به این چهره پیشکسوت موسیقی سنتی ایران وجود دارد.
به گزارش «تابناک»، داریوش صفوت، جلیل شهناز و حال احمد ابراهیمی. هنوز چهله یک استاد سپری نشده که داغ استاد دیگری بر دل می‌ماند و این واقعه در اندک زمانی که از سال 1392 سپری شده، مکرر در حال وقوع است. اتفاقی که از واپسین روزهای سال 1392 با درگذشت همایون خرم آغاز شد و انگار داستان گره خوردن روح این اساتید با نسیم و پرکشیدن‌شان از عالم خاکی را سر باز ایستادن نیست.
احمد ابراهیمی ردیف‌دان و مدرس آواز و خواننده پیشکسوت موسیقی ایران از هفته گذشته به دلیل عارضه قلبی در بخش اورژانس بیمارستان امام خمینی (ره) بستری و به علت نبود تخت خالی در بخش آی سی یو این بیمارستان به بیمارستان فرمانیه منتقل شد. این هنرمند موسیقی کشورمان که به گفته همسرش طی روزهای گذشته از نظر جسمی وضعیت رو به بهبودی داشت ساعاتی پیش دارفانی را وداع گفت.
احمد ابراهیمی در سال 1305 در اورامانات کردستان متولد شد. اکثر اعضای خانواده او دستی در موسیقی داشتند و همین امر سبب شد تا او هم با تشویق خانواده به سراغ موسیقی و یادگیری این هنر برود.
ابراهیمی بیش از دوازده سال نداشت که به تهران نقل مکان کرد. در سال 1327 با توجه به صدای خوشی که داشت با استادان بزرگ موسیقی ایران نظیر ابوالحسن صبا، مرتضی محجوبی، حسین تهرانی، غلامحسین بنان، ادیب خوانساری آشنا شد و از محضر همگی این بزرگان موسیقی ایران بهره‌مند شد. پس از پنج سال که تحت تعلیم آنان قرار می‌گیرد اولین برنامه رادیویی خود را با محمود ذوالفنون در رادیو تهران اجرا کرد که با تشویق و استقبال مردم روبرو شد.
ابراهیمی پس از یک سال اجرای برنامه‌های مختلف موسیقی در رادیو، به سال 1333 به ارکستر مرتضی‌خان محجوبی ،استاد پیانو که با همکاری محمد میرنقیبی اداره می شد، راه می‌یابد و شکوفایی هنری وی از همین زمان آغاز می‌شود. همکاری او تا سال 1335 با این ارکستر ادامه داشت.
از بالا به پایین: حسنعلی صدرنوری(از شاگردان استاد بهزاد)، استاد حسین بهزاد، احمد ابراهیمیوی از سال 1342 تا اواخر سال 1354 به سمت رئیس دفتر اداره کل فعالیت‌های هنری و از سال 1354 تا اواخرسال 1358 به سمت مدیر امور اداری سازمان ملی "فولکلور"ایران منصوب و مشغول کار می‌شود و ضمناً به برنامه‌های هنری خودش ادامه می‌دهد.
زنده‌یاد احمد ابراهیمی در فروردین ماه 1359 پس از پشت سرگذاشتن بیست و چهار سال مستمر کار هنری و مدیریت هنری با تقاضای خودش باز نشسته می‌شود. بعد از انقلاب عمده وقت ابراهیمی به آموزش ردیف‌های آوازی به شاگردان و علاقه‌مندان موسیقی آوازی صرف شد.
ابراهیمی از معدود کسانی بود که در دوران جوانی خود سالها در کنار غلامحسین بنان به فراگیری آواز ایرانی پرداخت و از اساتید بنام آواز ایرانی محسوب می‌شد که خوانندگان بسیاری نزد او شاگردی کردند. احمد ابراهیمی دارای مدرک درجه یک هنری از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بود و خانه موسیقی نیز در سال‌های گذشته در مراسمی از زحمات این هنرمند تجلیل کرد.
منزل محجوبی،از راست: احمد ابراهیمی، حسن ناهید، برادر مرتضی محجوبی، مرتضی خان محجوبیمراسم تشییع پیکر احمد ابراهیمی، استاد آواز ایرانی روز پنجشنبه 6 تیر، ساعت 9 صبح از مقابل تالار وحدت برگزار می‌شود و برای خاکسپاری به قطعه هنرمندان بهشت زهرا(س) منتقل می شود.
متاسفانه حتی قطعات تصویری کوتاهی نیز از اجراهای زنده یاد ابراهیمی با استاد صفوت و دیگر اساتید نیست و قطعات صوتی محدودی در دسترس است که یکی از آنها آوازی است که در مایه شوشتری بر روی یکی از شعرهای مولوی از دیوان شمس با همراهی ارکستر پایور اجرا شده است. این قطعه محزون که چنین شعری دارد را در روز درگذشتش تقدیم‌تان میکنیم.
ای خداوند یکی یار جفاکارش دهدلبری عشوه ده سرکش خون خوارش ده
تا بداند که شب ما به چه سان می گذرد
غم عشقش ده و عشقش ده و بسیارش ده
چند روزی جهت تجربه بیمارش کن
با طبیبی دغلی پیشه سر و کارش ده
ببرش سوی بیابان و کن او را تشنه
یک سقایی حجری سینه سبکسارش ده
گمرهش کن که ره راست نداند سوی شهر
پس قلاوز کژ بیهده رفتارش ده
عالم از سرکشی آن مه سرگشته شدند
مدتی گردش این گنبد دوارش ده
کو صیادی که همی کرد دل ما را پار
زو ببر سنگ دلی و دل پیرارش ده
منکر پار شده ست او که مرا یاد نماند
ببر انکار از او و دم اقرارش ده
گفتم آخر به نشانی که به دربان گفتی
که فلانی چو بیاید بر ما بارش ده
گفت آمد که مرا خواجه ز بالا گیرد
رو بجو همچو خودی ابله و آچارش ده
بس کن ای ساقی و کس را چو رهی مست مکن
روحش شاد ویادش گرامی