بابک حمیدیان آنقدر طبیعی بازی کرد که شاید از او متنفر شوید!

پوران درخشنده در گفت‌و‌گویی مفصل با «تابناک»، با بررسی برخی ابعاد ساخت «هیس! دختر‌ها فریاد نمی‌زنند» به واکاوی ابعاد تأثیرپذیری خود از اجتماع در تولید این اثر اجتماعی تکان دهنده و همچنین ابعاد تأثیرپذیری مردم از این اثر سخن به میان آورد.

در میان گفته‌های درخشنده، حضور او در پشت صحنه و تلاش‌های بازیگران و دیگر عوامل کلیدی در شکل‌گیری چنین اثری به تصویر کشیده شد و به تصاویری از برخی سکانس‌های دیگر فیلم پیوند خورد تا تصاویر کامل از آنچه این فیلم درباره تعرض به کودکان به تصویر می‌کشد و دیدنش را روی پرده سینما‌ها برای خانواده‌ها، امری ضروری می‌سازد، پیش رویتان قرار گرفته باشد.

به گزارش «تابناک»، در بیست و هفتمین سال حضور پوران درخشنده در سینمای ایران، خانم کارگردان، شاهد به نمایش درآمدن دهمین فیلم بلندش است؛ فیلمی که همچون آثار پیشین ناظر بر دغدغه‌های اجتماعی است؛ اما با این تفاوت که سوژه بکر و تابویی که درخشده در پی ساخت اثری از آن برآمد، حتی در سطح مطالعات علمی و پژوهشی و حوزه نشر نیز چندان ‌پردازش نشده بود.

‌«تعرض به کودکان»، به خودی خود سوژه ملتهبی است، حال آن که این سوژه درباره تعرض به دختربچه‌ها شکل داستانی به خود بگیرد و در قالب یک سناریوی مسنجم، مبنای تولید یک فیلم بلند سینمایی قرار بگیرد، در نوع خود کاری بسیار حساس و دشوار ـ آن هم در فضای سینمای ایران ـ است که بسیاری از فیلم‌ها با مضامینی با حساسیت کمتر از این‌ها، امکان اکران نمی‌یابند؛ بنابراین درخشنده که در مقام تهیه کننده و یکی از دو سرمایه‌گذار ساخت فیلم، پا پیش گذاشته، شجاعت به خرج داده است.

خانم کارگردان هر چه پیش می‌رود، پخته‌تر فیلم می‌سازد و به رغم آن که به «هیس! دختر‌ها فریاد نمی‌زنند» نیز نقدهای جدی وارد است، نسبت به آثار پیشین درخشنده یک سروگردن بالا‌تر است و البته آنچه از مباحث فنی پراهمیت‌تر است، سوژه‌ای است که پوران درخشنده نتوانسته از دغدغه پردازش به آن بگذرد و ریسک بالای توقیف فیلمش و بر باد رفتن سرمایه شخصی‌اش را به جان خریده و پذیرش این ریسک برای بیان یک معضل اجتماعی مگو، جای تحسین دارد.

‌هم اکنون «هیس! دختر‌ها فریاد نمی‌زنند» با کمترین ممیزی، بیست و هفتمین روز نمایشش را پشت سر می‌گذارد و فروشش از مرز یک میلیارد تومان در پایتخت گذشته است. پوران درخشنده نیز در مقام تهیه کننده و کارگردان طی چهار هفته اخیر افزون بر آن که پاسخگوی رسانه‌ها و منتقدان بوده، به دیدن فیلمش در سالن‌های گوناگون نشسته تا مطمئن شود که فیلمش با کیفیت مطلوب در حال اکران است؛ امری که کمتر کارگردانی به آن با این دقت توجه می‌کند.

‌هم‌اینک «تابناک» گفت‌و‌گوی مفصلی با پوران درخشنده انجام داده و بخشی از تصاویر منتشر نشده از پشت صحنه «هیس! دختر‌ها فریاد نمی‌زنند» و همچنین برخی سکانس‌های ضبط شده این فیلم را نیز به نمایش درمی‌آورد..

درخشنده در این گفت‌و‌گو پیرامون مدت زمانی که از نسخه کنونی اکران شده به دلایلی اعم از تشخیص کارگردان یا ممیزی نسبت به نسخه جشنواره کاسته شده، عنوان کرد: آنچه مجموعاً توسط ممیزی و همچنین ‌خودم برای اکران عمومی از نسخه جشنواره کوتاه شد، سه تا چهار دقیقه بود.

او سرمایه‌گذاری مشترک با فارابی به قصد عبور فیلم از موانع و رسیدن به پرده نمایش را رد کرد و گفت: خیلی تلاش کردم که ‌با سرمایه خودم فیلم را بسازم و برای همین، با‌‌ همان پول آپارتمانی که قصد داشتم بخرم شروع کردم، ولی خب طبیعی است که پس از این بایداز ‌جایی کمکم می‌آمد. ‌من بار‌ها ‌مورد بی‌توجهی قرار گرفتم و بار‌ها و بار‌ها برای خواب‌های دنباله دار (۱۳۸۸) بچه‌های ابدی (۱۳۸۵)، رویای خیس (۱۳۸۴) که تمام این‌ها آسیب‌های اجتماعی بود، هیچ کمکی به لحاظ اکران به من نشد. همین الان هم مردم دارند ما را جلو می‌برند و تمام تکیه من بر مردم است و هیچ کس به آن شکل کمکی نمی‌کند.

خانم کارگردان در عین حال نافی همراهی فارابی با این فیلم نبود و تأکید داشت: واقعاً باید از حمایت فارابی و شخص آقای میرعلایی تشکر کنم که اگر حمایتشان نبود، شاید اتفاقات دیگری برای این پروژه رخ می‌داد و همراهی شخص آقای میرعلایی را به طور خاص باید قدردان باشم.

او در مواجهه با اینکه چرا تمام فیلم‌هایش ملودرام‌های اجتماعی است و دست ‌روی سوژه‌هایی می‌گذارد که تاکنون در سینمای ایران به آن توجه نشده، ‌‌گفت: من می‌توانستم ‌‌یک پزشک موفق شوم،‌‌ همان گونه که در پزشکی قبول شدم؛ اما سینما را انتخاب کردم، چرا که حس کردم سینما وسیله ارزشمندی برای رسیدن به اوج انسانیت است. واقعاً خودم را آماده کرده بودم که بابت این فیلم هم متضرر شوم. من فیلم نمی‌سازم که پول درآورم، بلکه این تعهد انسانی من به عنوان یک فیلم‌ساز و به ویژه یک فیلم ساز زن است.

وی ضمن تحسین بابک حمیدیان در پذیرش نقش متجاوز، در حالی که بسیاری از بازیگران حاضر به پذیرش این نقش نشده بودند، تأکید کرد: بازیگر ما هم قربانی این شرایط می‌شود. یعنی بازیگر ما هم با بازی نکردنش، شرایط مشابه‌‌ همان شخص آسیب دیده را تجربه کرده و سکوت می‌کند. من می‌خواستم این اتفاق نیفتد، ولی به هر حال به خیلی‌ها پیشنهاد داده شد و ترجیح دادند بازی نکنند تا مورد اتهام قرار نگیرند. اجازه بدهید نام نبرم اما خداوند به من کمک کرد که یک بازیگر خلاق و هنرمند به اسم بابک حمیدیان پیدا شد و هنگامی که آمد‌،‌ این دغدغه را که چطور این نقش ‌جلوی دوربین می‌رود، ‌‌کاملا برطرف کرد.

کارگردان «هیس...» ادامه داد: وقتی جلوی دوربین می‌رفت، همه دست می‌زدند و به واقع بازی نکردن را بازی کرد. حمیدیان خیلی واقعی بازی کرد و واقعاً آنقدر طبیعی بود که لحظاتی ممکن بود از او متنفر شوید. با چنان انعطاف و بدون این که ‌ذره‌ای اغراق در بازی‌اش ‌باشد؛ یک بازی زیر پوستی‌ بسیار رئالی را انجام داد. به نظرم حمیدیان بازیگر خلاقی است.

وی همچنین بازی طناز طباطبایی را نیز به اندازه دانست و در پاسخ به این ‌که گفته می‌شود طباطبایی در برخی سکانس‌ها اگزجره و تئاتری بوده، گفت: فکر کنید، وقتی یک نفر بیست سال واخرده شده و بیست سال زجر می‌کشد و درد را در درون خودش حمل می‌کند و وقتی می‌خواهد از این درد حرف بزند و تخلیه کند، به راحتی نیست و این سنگینی فشار حاصله در این بیست سال پمپاژ می‌شود.



فیلم پنجاه دقیقه‌ای و متن کامل گفت‌و گو را از اینجا ببینید.