علیرضا سلیمانی، قهرمان سنگین وزن کشتی جهان و پرچمدار ایران در المپیک ۱۹۹۲ بارسلون؛ مردی که نخستین قهرمانی جهان پس از انقلاب و تنها قهرمانی سنگین وزن تاریخ کشتی ایران را به دست آورده بود، صبح امروز به دلیل بیماری درگذشت.
به گزارش «تابناک»، علاقه‌مندان به کشتی، علیرضا سلیمانی را با آن سکو معروف قهرمانی جهانش می‌شناسند؛ آنجایی در مسابقات قهرمانی جهان سال ۱۹۸۹ مارتینی سوئیس با برتری برابر بومگارتنر آمریکایی، قهرمان دسته فوق سنگین جهان شد و پرچم ایران را بالا‌تر از پرچم آمریکا و شوروی به اهتزار درآورد تا ایران انقلابی آن سال‌ها ـ که از سوی قدرت‌های جهانی نادیده گرفته شده بود ـ شعار بزرگ «نه شرقی، نه غربی» انقلابش را با صدای بلند فریاد بزند.
علیرضا سلیمانی کربلایی متولد بهمن ۱۳۳۴ در تهران بود و یکی از استعدادهای بی‌نظیر کشتی ایران بود که دوران اوجش با سال‌هایی مصادف شد که ایران به دلیل تحولات سیاسی چندان در رقابت‌های جهانی حاضر نمی‌شد و یا اگر هم قصد شرکت داشت، با مانع تراشی‌ها و سنگ‌اندازی‌های غربی‌ها روبه‌رو می‌شد.
وی دو دوره المپیک ۱۹۸۰ و ۱۹۸۴ را به دلیل شرکت نکردن ایران از دست داد و در المپیک ۱۹۸۸ هم بدون روادید نتوانست راهی این رقابت‌ها شود. به این ترتیب او در سال‌های پایانی دوران ورزشی‌اش، در حالی که ۳۶ سال داشت به پرچمداری ایران به المپیک بارسلونای اسپانیا رفت؛ اما به رغم کشتی‌های خوبش نتوانست سکویی را مال خود کند و به این ترتیب، کارنامه ورزشی او از دریافت مدال المپیکی خالی ماند.
هیچ یک از کشتی‌دوستان آن سال‌های ایرانی، کشتی معروف او با محمود دمیر ترک در المپیک بارسلون را ـ که ده دقیقه و نوزده ثانیه به طول انجامید ـ فراموش نمی‌کنند. سلیمانی پیش از این کشتی هر سه حریف خود را ضربه فنی کرده بود و این آمار برای یک کشتی‌گیر ۳۶ ساله غیر قابل تصور است. او سرانجام در یک کشتی نفس‌گیر برابر دمیر ترک ۲-۱ شکست خورد و المپیک را از دست داد.
البته المپیک بارسلون تنها المپیک زندگی ورزشی وی نبود و سلیمانی یک بار نیز در ۱۹۷۶ با بیست سال سن در المپیک مونترآل شرکت کرد و حاصل تلاش او در وزن ۹۷ کیلوگرم دو باخت و یک برد بود. به این ترتیب، تقدیر برای او چنان رقم خورده بود که تنها دو بار در المپیک شرکت کند؛ یک بار در اوج جوانی و یک بار هم در سال‌های پایانی عمر ورزشی‌اش و هیچ گاه این فرصت را نیافت تا در سال‌های اوج، کشتی‌اش المپیکی را تجربه کند.
اما به رغم همه فرصت‌هایی که زمانه از کف سلیمانی ربود، این فرصت را یافت تا در مسابقات قهرمانی جهان سوئیس در سال ۱۹۸۹ نخستین مدال طلای جهان را برای مرزش ایران، آن هم پس از انقلاب اسلامی کسب کند تا شادی را به دل‌های مردمی بیاورد که از سال‌های جنگ زخم خورده و رنجور بودند. مدال طلای سلیمانی در حالی به دست آمد که پیش از او و پس از او هیچ کشتی‌گیر ایرانی، نتوانسته مدال طلای فوق سنگین کشتی را بگیرد.
سلیمانی همچنین یک رقیب و حریف تمرینی جدی و باتجربه‌تر به نام رضا سوخته‌سرایی داشت که همواره رقابت سختی برای قرار گرفتن در ترکیب تیم ملی داشتند. یکی از نقاط عطف دوران ورزش این دو بازی‌های آسیایی سئول ۱۹۸۶ بود که سوخته‌سرایی تصمیم گرفت در کشتی فرنگی شرکت کند تا سلیمانی در ترکیب تیم آزاد قرار گیرد و هر دو نیز مدال طلای بازی‌های آسیایی را کسب کردند.
روحش شاد 
دوستی ! که منفی دادی، خیلی بی معرفتی. نه انساندوستی و نه وطن پرست. 
