یکی از معروف‌ترین شیرینی‌های محلی شمالی‌های خوشرو و خوش‌مشرب کشورمان رشته خشکار است که اغلب گیلکی‌های باصفا در تهیه آن تبحر خاصی دارند و بیشتر در ایام ماه مبارک رمضان آن را تهیه و حتی از این راه کسب درآمد می‌کنند.
به گزارش جام جم، این شیرینی خوش‌ظاهر چند سالی است که مهمان سفره افطار برخی استان‌های کشورمان بخصوص تهران شده است.
حال شاید برای برخی افرادی که تا به حال این شیرینی را نخورده و آن را نمی‌شناسند این سوال مطرح شود چرا به این شیرینی رشته خشکار می‌گویند و آیا در مقایسه با دیگر شیرینی‌های سفره افطار ارزش تغذیه‌ای بیشتری دارد؟
لازم است بدانید رشته خشکار از دو قسمت تهیه می‌شود. یکی تار و پود توری شکل که به آن رشته می‌گویند و دیگری خشکار که داخل همین لفاف رشته‌ای قرار می‌گیرد که ترکیب این دو را رشته خشکار می‌نامند.
رشته این شیرینی برخلاف رشته پلویی و آشی که از آرد گندم تهیه می‌شود، متشکل از آرد برنج است و خشکار از مخلوط مغز گردوی ساییده شده، شکر، دارچین و هل تهیه می‌شود.
برای تهیه این شیرینی محلی، از مخلوط آرد برنج و آب، خمیری شل و رقیق تهیه می‌کنند و آن را با قیف مشبک روی تابه یا سینی داغ مسی با حرکاتی موزون پهن و سرخ می‌کنند و پس از آن‌که رشته‌های توری شکل سرد شد، خمیر خشکار را میان آن قرار داده و کناره‌های توری را روی هم قرار می‌دهند و آن را داخل تابه روغن، سرخ کرده و با غوطه‌ور کردن رشته خشکار در شیره یا شربت شکر شیرینش می‌کنند که البته همین جا توصیه می‌کنیم، چون تهیه رشته خشکار نیاز به فوت و فن خاصی دارد، بهتر است این شیرینی را به صورت خام تهیه و فقط در خانه تفت دهید.
مقایسه رشته خشکار با رنگینک و زولبیاخوردن رشته خشکار در وعده افطار به همراه چای حسابی مزه می‌دهد. بخصوص آن‌که داغ‌داغ باشد و بخوبی ترد و برشته شده باشد. اما لازم است بدانید این شیرینی همچون رنگینک ارزش تغذیه‌ای بالایی ندارد، بخصوص آن‌که خشکار از گردو تهیه نشده باشد.
در واقع بیشتر مغازه‌هایی که در سطح شهر بدون مجوز فعالیت می‌کنند هنگام تهیه رشته خشکار اصول بهداشتی را رعایت نکرده و بیشترشان یا از گردو استفاده نمی‌کنند، یا اگر هم مصرف کنند از انواع گردوی کهنه که بدون شک حاوی آفلاتوکسین است استفاده می‌کنند.
آفلاتوکسین در انواع گردوهای سیاه شده و تند و تلخی که در شرایط نامساعد محیطی نگهداری شده‌اند، سمی زیانبار ترشح می‌کند که دشمن قطعی کبد محسوب می‌شود.
در نتیجه چنین محصولی نه تنها ارزش تغذیه‌ای ندارد، بلکه همانند زولبیا و بامیه یک شیرینی چرب است که سبب سوزش و کندی تخلیه معده می‌شود، بویژه آن‌که در روغن‌های چند بار مصرف سرخ شده باشد.
اگر هم حاوی شربت قند زیادی باشد خوردن آن به معنای مصرف قند با حجم زیاد است. البته اگر این شیرینی همچون عادت گیلکی‌ها به صورت خام مصرف شود و حاوی مغز سالم گردو باشد ارزش تغذیه‌ای قابل توجهی دارد.
این را هم بدانید دارچین و هل اضافه شده به این شیرینی اگر بیش از حد باشد مصرف آن در وعده سحر سبب تشنگی در ساعات روزه‌داری می‌شود.
من نمی دونستم این شیرینی در شمال هم مصرف داره ما تبریزی ها به این شیرینی رشته خطایی می گیم و سالهاست که این شیرینی خوشمزه که الان خیلی هم گرون شده " به دلیل افزایش قیمت گردو و بادام و هل "مهمان سفره افطار آذریهاست