پارسینه نوشت:
در حالی جنگ خونین اسرائیل علیه فلسطینی ها در غزه وارد 30 ام روز خود می شود و زمزمه های آتش بس و عقب نشینی نیروهای اسرائیلی منتشر شده است، می توان چند گزاره رسانه ای-سیاسی را درباره جنگ غزه در نظر گرفت.
بعد از حمله ی داعش به عراق مهمترین محوری که عربستان، ترکیه و رسانه های بین المللی آن را دنبال میکردند القای این مطلب بود که جنگ عراق نه یک درگیری داخلی،بلکه یک جنگ تمام عیار شیعه-سنی است که از عراق آغاز و در تمام منطقه شلعه ور خواهد شد.
اما با حمله ناجوانمردانه و نسل کشی آشکار اسرائیل در غزه، معادله ناگهان عوض شد؛ داعش که پیش از این موفق شده بود چهره ای ضد شیعه و متمایل به اهل سنت از خود نشان بدهد و با این استراتژی به پیروزی هایی هم در سوریه و عراق کسب کرده بود عملا در برابر کشتار مردم فلسطین در غزه سکوت کرد؛ مردم مظلوم غزه که شناسنامه هایشان گواهی می دهد از اهل سنت هستند و اگر داعشی ها کوچک ترین صداقتی در کار خود داشتند، دستکم باید این جنایت در مسلمانان اهل سنت را محکوم کردند.
اما در این سوی میدان، حزب الله لبنان و جمهوری اسلامی ایران که از سوی جریان داعش به تشکیل هلال شیعی و سرکوب اهل سنت متهم می شوند، با وجود آنکه حماس و گروههای اسلام گرای سنی در برابر بشار اسد در سوریه می جنگندد،تمام قد از مردم فلسطین و مقاومت اسلامی حماس در غزه حمایت کردند.
با این اوصاف می توان گفت، عملا بحران غزه دو بازنده اصلی داشت، اول رژیم اشغالگر اسرائیل که نتوانست به اهداف خود برسد و مفلوک تر و بدنام تر از همیشه در افکار عمومی جهان به عنوان رژیمی کودک کش جای گرفت و از طرف دیگر، داعش به عنوان چاشنی ایجاد جنگ عظیم و خونبار شیعه-سنی در خاورمیانه.
خون شهدای فلسطینی جنگ غزه باعث اتحاد شیعه و سنی در منطقه و مانع از خونریزی هایی شد که عده ای با شعار جنگهای مذهبی در صدد رسیدن به آن بودند.
