۲ کیلومتری که پس از شش سال هنوز تمام نشده است!

از آخرین روزهای اسفندماه سال 88 که آزادراه شماره یک کشورمان افتتاح شد، شش سال می‌گذرد؛ اما به مانند برخی از پروژه هایی که در آن زمان افتتاح شده، هنوز عملیات اجرای این پروژه به پایان نرسیده و بهره برداری 100 درصدی از این آزادراه ممکن نشده است.

به گزارش «تابناک»، اگر قرار باشد بزرگترین پروژه‌های افتتاح نشده کشورمان در تاریخ را برشماریم، بی شک آزادراه تهران ـ شمال رتبه بالایی در این فهرست خواهد داشت و داغ دل بسیاری را تازه خواهد کرد، چون عمر این پروژه از زمان کلنگ زنی تا به امروز، اینقدر طولانی بوده که عمر بسیاری از مسافران این مسیر، به آن قد ندهد!

اما اهمیت این پروژه چیست و اصولا چه ضرورتی دارد که یکی از صعب العبورترین کوهستان های کشور را برای عبور جاده، آن هم از نوع آزادراه (بخوانید: اتوبان!) انتخاب کرده و وعده اجرای چنین پروژه سنگین و دوردستی را بدهیم؟

برای پاسخ به این پرسش، کافی است تا نگاهی به آمار و ارقام بیندازیم تا دستمان بیاید که جمعیت حدود 15 میلیونی ساکن در جنوب رشته کوه ستبر البرز، یعنی ساکنان استان های تهران و البرز و همچنین جمعیت حدود 10 میلیونی ساکنان استان های شمالی کشورمان ـ که سرجمع، کسر بسیار بزرگی از جمعیت کشورمان می‌شود ـ برای تبادل و رفت و آمد، تنها به چند جاده باریک و پر پیچ و خم کوهستانی دسترسی دارند و بس.

بماند که این جاده های باریک و بسیار قدیمی، باید پذیرای سیل مسافران و گردشگرانی که راهی شهرهای خوش آب و هوای شمال کشور می‌شوند هم باشد و به این دلیل، ترافیک بسیار شدیدتری را به خود می‌بیند. اینجاست که پی خواهیم برد چه اندازه تأسیس آزادراه های بزرگ در این مسیرها الزامی است.

بنابراین، زمانی که مقام معظم رهبري در سال 1380 به استان گيلان سفر کرد و دستور به اجرای عملیات آزادراه رشت ـ قزوین داد، بارقه امید در دل بسیاری جوانه زد و با اجرای عملیات ساختمانیِ احداث این آزادراه در دولت نهم، این باور به وجود آمد که قرار است مشکل بزرگی رفع شده و بخشی از پروژه کلان کریدور شمال-جنوب کشور به انجام برسد.

بدین ترتیب، زمانی که محمود احمدی نژاد، رئیس جمهور وقت برای افتتاح این آزادراه عازم سفر شد و روبان افتتاح پروژه ای که «آزادراه شماره 1 ایران» نام گرفته را برید، اشکالات این پروژه به چشم کمتر کسی آمد و همه سعی کردند به دید مثبت به این آزادراه بنگرند، غافل از آنکه افتتاح اتوبانی با دو لاین در چنین مسیر پر ترافیکی، خیلی با آنچه ضرورت داشت در این مسیر احداث شود، فاصله داشت.

البته این تنها اشکال موجود در این پروژه کلان و ملی نبود و نیست؛ کافی است یک بار گذرتان به این مسیر افتاده باشد تا بدانید به فاصله شش سال از افتتاح این آزادراه، هنوز بخشی از آن به پایان نرسیده و مسافران مجبورند بخشی از مسیر خود را در مسیری دوطرفه و خطرناک، در جاده قدیم بپیمایند؛ حدفاصل منجیل و رودبار که اکنون حدود 1800 متر آن مانده است.

این در حالی است که مشکلات انتقال از آزادراه به این مسیر فرعی و بازگشت به آزادراه در ادامه مسیر، به ویژه در روزهای پر ترافیک نوروزی، ترافیکی به شدت گره‌خورده و به شدت کند به مسافران هدیه می‌دهد که به شدت روی اعصاب رانندگان و مسافران اثر مخرب می‌گذارد؛ اینقدر که در روزهای اوج ترافیک می‌تواند چند ساعت از وقت و انرژی ایشان را تلف کند و خوشی های سفر را از یادشان ببرد.

این در حالی است که این آزادراه، گران ترین نرخ عوارض دریافتی از خودروهای عبوری را به خود اختصاص داده و به رغم وجود این نقیصه بزرگ، نرخ عوارض آن به شدت در حال افزایش است تا جایی که می‌بینیم خودروهای سواری عبوری از آن باید 55 هزار ریال (40 هزار ریال در زمان ورود به آزادراه و 15 هزار ریال در زمان خروج از آن) بپردازند. آن هم در شرایطی که عملا بخشی از این آزادراه، سالیان سال در دست ساخت است.

بنابراین جا دارد از مسئولان بپرسیم چه زمانی قرار است این آزدراه باریک و گران قیمت به اتمام برسد تا دست کم نرخ عوارض گران قیمتی که از رانندگان عبوری از این مسیر می‌گیرند، بی شبهه و اشکال باشد و اساسا آیا قابل پذیرش است که کریدور مهم و حیاتی شمال به جنوب کشور، چنین آزادراه باریکی باشد یا خیر؟