«اول تو را نادیده می گیرند، سپس به شما می خندند، بعد با شما می جنگند و در آخر با پیروزی شما شریک می شوند».
این جمله منسوب به گاندی است. مهاتما گاندی، رهبر نیمه برهنه هندوها که هیچوقت برای هیچکس «کُری» نمی خواند. کسی را به جنگ نمی طلبید و مثل جوی آب که راهش را از لابلای سنگلاخ ها باز می کند به جلو رفت و پیروز شد.
وقتی لیگ جزیره شروع شد، خیلی ها به لسترسیتی خندیدند. تیمی که با جان کندن فصل گذشته در قعر جدول باقی مانده بود. مثل «ماهی» قصه «پیرمرد و دریا» نوشته ارنست همینگوی که فقط استخوان هایش به ساحل رسید. خسته، نیمه جان و از نفس افتاده. اگر کسی در آغاز فصل روی قهرمانی لستر شرط می بست احتمالاً مجبور بود از گری لینه کر لباس های کمتری بپوشد! همه آنها را نادیده گرفتند. حتی استفان کامبیاسو که فصل پیش ستاره این تیم بود هم پیراهن شماره ۹۱ المپیاکوس را تن کرد و رفت. شاید فکر می کرد در بهترین حالت لستر باز هم تیمی بدون عنوان است که برای بقا باید در ته جدول بجنگد و او در این سن و سال اندازه کافی نفس برای دست و پا زدن ندارد!
بعد خنده ها و شوخی ها شروع شد! لستر و قهرمانی؟! شوخی نکنید! لیگ جزیره جای شوخی نیست! اینجا باید مواظب باشید ساق هایتان را با تکل های بی رحمانه خرد نکنند. جایی که آرسنال و منچسترسیتی و شیاطین سرخ و چلسی هست کسی برای روباه های آرامی که در بهترین روزهایشان ممکن بود فقط یک مرغ لاغر شکار کنند شانسی قائل نبود. اما ریاض محرز، جیمی واردی، وس مورگان، دنی درینک واتر، دمارای گری و کلودیو رانیری مونقره ای تصمیم شان را گرفته بودند. یورش به سوی قهرمانی! حالا رقیبان با آنها وارد جنگ شدند. جنگ در میانه میدان، جنگ روی سکوها و جنگ در رسانه ها. همه می خواستند در فصل شکار، روباه ها را به زانو در بیاورند اما آنها انگار رابین هود کارتونی بودند. همان روباه تیزهوشی که پرنس جان و لشکرش هم حریفش نمی شدند.
وقتی دسته جمعی به شکار می روید باید حواستان باشد به همدیگر شلیک نکنید. این را شکارچی های روباه در بریتانیا به همدیگر می گویند اما شب گذشته چلسی به تاتنهام شلیک کرد تا لسترسیتی قهرمان شود. حالا آنها پادشاه جدید جزیره هستند. قهرمانی که حتی خود رانیری هم حاضر نبود روی آن شرط ببندند و این جادوی فوتبال است که هنوز هم می تواند همه را غافلگیر کند.
قهرمانی آنها شبیه قهرمانی دانمارک در یورو ۱۹۹۲ است تیمی که حتی جواز شرکت در مسابقات را نداشت و وقتی یوگسلاوی اسیر جنگ داخلی شد به عنوان جایگزین به مسابقات اضافه شد. تنها برای اینکه گروه ها لنگ نمانند. قرار بود فقط باشند، یک اسم، یک تیم، یک رقیب، اما پیتر اشمایکل و برایان لادروپ و یارانش همه را غافلگیر کردند و حالا ۲۴ سال بعد دروازه بان تیم شگفتی ساز لستر کسی نیست جز کاسپر اشمایکل پسر پیتر!… و این جادوی فوتبال است که هنوز هم می تواند همه را غافلگیر کند.
حق با گاندی بود انگار: «اول تو را نادیده می گیرند، سپس به شما می خندند، بعد با شما می جنگند و در آخر شما پیروز می شوید».
فرهنگستان فوتبال
