دومین فصل از سریال «شهرزاد» در شرایطی کلید خورد که محمد امامی، تهیه کننده این مجموعه بازداشت شده است؛ اما فعالیت‌های او پنج ماه پیش از رویدادهای اخیر توسط مسئولان سازمان سینمایی متوقف شده بود و اکنون سرنوشت مجموعه فعالیت‌هایش از جمله «شهرزاد» در هاله‌ای از ابهام است.
به گزارش «تابناک»؛ تولید فصل دوم سریال «شهرزاد» آغاز شده و گفته می‌شود در ابتدای این فصل، دستمزد ماه اول به عوامل این سریال پرداخت شده؛ اما این مجموعه چه سرنوشتی خواهد داشت؟ پاسخ به این پرسش تا زمان آزادی محمد امامی تهیه کننده «شهرزاد» دشوار است و اگر او مدت طولانی نتواند در این پروژه باشد، احتمال توقف تولید این سریال وجود دارد.
اکنون مشخص شده که او مالکیت «ابد و یک روز» را در اختیار داشته، در «خوب بد جلف» ساخته پیمان قاسم خانی نیز سرمایه گذار بوده و 300 میلیون از سرمایه «کاناپه» اثر تازه کیانوش عیاری را نیز تأمین کرده بوده است. «فروشنده»، «محمدرسول‌الله» و «دراکولا» سه فیلم سینمایی است که گفته شده، رایت شبکه خانگی‌اش توسط او خریداری شده و ظاهراً مذاکراتی برای خرید رایت «نهنگ عنبر2» و «گشت 2» توسط امامی نیز انجام شده بوده است.
با این حال نکته قابل تأمل، عدم حضور امامی در نقش تهیه کننده این فیلم‌های سینمایی است و در واقع او صرفاً در نقش سرمایه گذار ظاهر شده است.
بر اساس شنیده‌های «تابناک»، سازمان سینمایی از پنج ماه پیش، فعالیت تهیه کننده «شهرزاد» را در مقام تهیه کننده آثار جدید متوقف کرده بود و آنچه اکنون با دستگیری امامی عیان شده، در ماه‌های گذشته به صورت غیررسانه‌ای نمود بیشتری داشته است.
در این زمینه، باید به نقش نهادهای صنفی تهیه کنندگان نیز اشاره کرد که ظاهراً در این زمینه نامه‌نگاری‌هایی داشته‌اند و مشخصاً درباره دستمزدهای نجومی پرداخت شده در سریال شهرزاد و ابهامات درباره محل تأمین این دستمزدها، پرسش هایی را مطرح کرده بودند. در واقع مکانیزم صنفی نیز از مدتی پیش فعال شده بوده و حتی در گفتار برخی چهره‌های بانفوذ این صنف نیز این موضوع مشخص بود.
در روزهای اخیر، موضع‌گیری‌های دوپهلوی اقوام محمد امامی، پرونده تهیه کننده شهرزاد را نزد افکارعمومی پیچیده تر ساخته؛ اما به نظر می‌رسد نمی‌توان به شواهد و اخبار منتشر شده درباره محل تأمین سرمایه‌هایی که توسط این تهیه کننده به سینما وارد شده، بی‌اعتنا بود و هرآنچه تاکنون مطرح شده را شایعات بی‌پایه خواند.
به نظر می‌رسد، نبود نظام مالی شفاف در سینمای ایران، علاوه بر آنکه باعث شده تا نتوان ارزش گذاری مناسبی درباره عوامل سینما و میزان سوددهی‌شان داشت، زمینه ساز وقایعی شده که محمد امامی آخرین نمونه‌اش محسوب می‌شود. مسأله قابل تأمل اینکه سینماگران مقاومت شدیدی در مقابل شفافیت مالی نشان می‌دهند اما بزرگ‌ترین ضربه را در بلندمدت از این ناحیه می‌خورند.
