احمد توکلی طی یادداشتی از جمله‌اش مبنی بر اینکه که اگر هاشمی و احمدی‌نژاد دوباره با هم رقیب باشند، من رای نمی‌دهم و به سوریه می‌روم، رفع ابهام کرد.
روز شنبه ۲۰ آذر در جمع اعضای اتاق بازرگانی، صنعت، معدن و کشاورزی اصفهان ضمن پاسخ به پرسشی در باره آقای احمدی‌نژاد گفتم گر چه در دور اول انتخاب آقای احمدی‌نژاد در قبال آقای هاشمی از وی حمایت کردم، ولی بعد فهمیدم اشتباه کرده‌ام.
در ادامه برای اینکه این توهم پیدا نشود که معنای سخن، تأیید آقای هاشمی است به شوخی ادامه دادم اگر آقای هاشمی و احمدی‌نژاد این بار با هم رقیب باشند، من رای نمی‌دهم و می‌روم سوریه، و همه خندیدند.
در آن لحظه نه من و به احتمال قریب به یقین، نه حضار در ذهنمان خطور نکرد که این جمله ممکن است وقتی از فضای بیان کنده شود، تلقی بدی بسازد و چنین تصور گردد که قصد گوینده خدای ناخواسته طعنه به برادران فداکار و انقلابیون مسلمان مدافع حرم باشد. همان از خودگذشتگانی که آن قدر بصیرت دارند که جبهه حق و باطل را به مرزهای جغرافیایی محدود نبینند.
روز بعد که برخی برادران متعهد رسانه‌ای این برداشت را از آن جمله من نشان دادند و از آن انتقاد کردند تازه من متوجه شدم باید بیشتر دقت می‌کردم.
وظیفه خود می‌دانم از انتقاداتی که از سر غیرتمندی نسبت به آن برداشت، که مطلقا مقصود گوینده نبود، ابراز شد، تشکر کنم، ولی گله‌ای نیز از دوستان مطبوعاتی‌ام دارم. شما در باره کسی که نزدیک به ۵۰ سال سابقه مبارزه با ظلم و استبداد و استعمار دارد نباید قدری حسن ظن داشته باشید؟
قضاوت در این موارد با یک جمله ایهام دار رواست؟ آن جمله ضمن سخنرانی‌ای انجام شد که من بر خلا ف معمول و جو جلسه، در اثبات سلطه طلبی آمریکا و علیه سیاست‌هایش در منطقه تحت عنوان «ماهیت سلطه طلبی آمریکا» داشتم. آنجا سعی کردم با استدلال علمی و استنادات متقن نشان دهم که ماهیت حکومت ایالات متحده آمریکا چنان است که با تغییر حاکمان تغییر تعیین کننده‌ای نسبت به ملتهای آزادیخواه در سیاست خارجی آن رخ نمی‌دهد و گرچه تحریم‌ها دردسر ساز است ولی راه درست بهبود اوضاع اقتصادی، حذف موانع داخلی است که مهم‌ترین آن‌ها فساد است. من درقبال انتقاد دو سه نفر از حضار با صراحت گفتم «من یک انقلابی‌ام و از انقلابی بودنم پشیمان نیستم و به آن افتخار می‌کنم».
وقتی سخنران دیگر جلسه برادر محترم آقای صادق خرازی در شمردن دشمنان ملت ایران از تروریست‌های داعشی نام نبرد، تذکر دادم و انصافا ایشان هم سنگ تمام گذاشت و با شمردن مرزهای امنیتی جدیدی که مدافعان حرم با فداکاری خویش برای حفظ ملت ایران، مهد تشیع، ودر دفاع از همه مسلمانان خلق کرده‌اند از رزمندگان تجلیل کرد.
برای من دشوار است که از خودم در برابر چنین تلقی‌هایی دفاع کنم، ولی برای دفع شر شیطان در دلخور ساختن برادران ایمانی از یکدیگر ناگزیر شدم. در همین سخنرانی در نقد تفکر لیبرالیستی که یکی از لوازم توسعه را انحلال در نظم جهانی می‌شمرد و بی‌حمیتی نسبت به سرنوشت مسلمانان و مستضعفان جهان را تبلیغ می‌کند به نوشته‌های رسمی آنان استناد کردم و تعارض آن را با قانون اساسی و جالش برانگیزی داخلی، تنیین کردم. متن اسلایدی که در تبیین آن نظر ارائه دادم و آن را رد کردم در سایت دیده‌بان شفافیت و عدالت در دسترس است (daad. ir).
امیدوارم همه در دفاع از اسلام و ایران و مسلمانان و مستضعفان جهان موفق باشیم.
کسي چيزي فهميد؟