شاید اگر دانسته شود که برخی مدیران سیاسی شبانه دستور آتش زدن آلونک بی خانمانان را صادر می کنند، علت پناهنده شدن برخی از آنها به گور نیز روشن تر شود. مثل کپرنشینان دهستان «هفت جوی» که به دلایلی آلونک هایشان به آتش کشیده می شود.
به گزارش «تابناک» جدا از ماجرای گورخوابی عده ای از آسیب دیدگان اجتماعی که در محدوده سیاسی شهرستان شهریار و در شرایطی اسفبار زندگی می کردند، تنها چند کیلومتر آن طرف تر و در محدوده سیاسی شهر قدس نیز هستند خانواده هایی که شرایط زندگی شان، دست کمی از آنها ندارد؛ کپرنشینانی که مدعی اند مسئولان نه تنها به آنها کمک نمی کنند، بلکه با آتش زدن پناهگاه آنها داغ دلشان را تازه می کنند.
بر اساس اخبار رسیده در منطقه جغرافیایی جاده شهریار به کرج و در 3 کیلومتری فاز 3 شهر جدید اندیشه، دهستانی به نام «هفت جوی» وجود دارد که از نظر سیاسی زیر مجموعه شهرستان شهر قدس است و در آن تعداد زیادی خانواده با بدترین شرایط ممکن به ادامه حیات مشغول هستند.
به گفته منابع محلی در منطقه مذکور یک معدن بزرگ شن و ماسه وجود دارد و در همسایگی این معدن از 4 سال پیش تعداد زیادی از خانواده های بی خانمان با کپرهایی که ساختند زندگی را در این منطقه شروع کردند تا اینکه 4 ماه پیش شبانه از این منطقه اخراج شدند.
با وجود رفتار قهری مسئولان و فراری دادن این خانواده ها از منطقه اشاره شده، خبرهای جدید حاکی از این است که هنوز 9 خانوار هستند که با کمی فاصله از منطقه قبلی در چادر و کپر زندگی می کنند
.
در رابطه با وضعیت ساکنان این منطقه چندین فیلم ویدئویی به «تابناک» ارسال شد که در یکی از آنها، کپرنشینی می گوید: من دو سه سال است با خانواده ام از سیستان و بلوچستان مهاجرت کردیم و در این منطقه زندگی می کنیم.
وی ادامه می دهد: در حال حاضر با زن و بچه حدوداً سی نفر می شویم که قبلاً در نزدیکی دپوی معدن شن و ماسه در کپر زندگی می کردیم ولی چون مسئولان چادرهای ما را آتش زدند، مجبور شدیم جای زندگی مان را عوض کنیم
.
مروری بر شرایط زندگی این هموطنان ایرانی که گویا بنا به مشکلات موجود در زادگاهشان (سیستان و بلوچستانو گلستان) از جمله بیکاری و ... مجبور به مهاجرت در مجاورت کلانشهر تهران شده اند، چند پیام نگران کننده را در مورد گذشته، حال و آینده آنها به ذهن متبادر می کند.
نخست اینکه در این سال ها که گذشت، در کلانشهر تهران و حاشیه های آن چه جذابیت بالایی به وجود آمد که این گونه هموطنان ایرانی ناگزیر می شوند به هر قیمتی شده، خانه و کاشانه محل تولد خود را ترک و به سمت پایتخت مهاجرت کنند؟
دیگر آنکه در شرایط کنونی که این آسیب اجتماعی به وجود آمده است، بهترین روش برخورد مدیران با این مشکل چیست؟ آیا بهتر نیست به جای به آتش کشیدن شبانه آلونک این هموطنان، برای سامان بخشی اساسی به وضعیتشان فکری کرد و تنها به پاک کردن صورت مسأله بسنده نکرد؟
نکته نهایی و نگران کننده اینکه با تشدید فشار بر این افراد آسیب دیده، دور از انتظار نیست که در ادامه آنها نیز وقتی چند بار دیگر کپرهایشان به آتش کشیده شد، به گورهای آماده پناه ببرند و باز یک داستان تلخ دیگر را برای افکار عمومی به تصویر بکشند.
