انسان وقتی حال مردم و مرام مردم را در سال 1395مشاهده می کند، همواره یاد کلام معمار انقلاب اسلامی امام خمینی (ره) می افتد؛ «من با جرأت مدعی هستم که ملت ایران و توده میلیونی آن در عصر حاضر بهتر از ملت حجاز در عهد رسول الله (ص) و کوفه درعهد امیر المومنین و حسین بن علی (ع) می باشند.» (منشور ماندگار وصیتنامه امام خمینی ره).
باید به غیر از اوصاف گرانسنگ و ثمین حضرت امام درباره مردم، هوشیاری و حضور در صحنه، باید نجابت و مرام را اضافه کرد. حال مردم ما از حال اوضاع اقتصادی، و عدم پاسخگویی جدی و به موقع و معرفت بنیان از سوی نظام کارگزاری، حداقل در این دهه و به ویژه چند سال اخیر بسیار ناخوش است. لیکن انسان دربرابر مرام و نجابت و حیای وصف ناپذیر مردم شرمگین است. چه خوش گفت پیر دانای ما امام خامنه ای پس از راهپیمایی باشکوه 22بهمن امسال که این حضور به معنی تأیید عملکرد مسئولین و نظام کارگزاری نیست.
تمام رسانه های جناحی (اعم از چپ و راست) به یکدیگر پرداختند ،و مردم رابهانه ای متین و ثقل اکبر خود برای نقد یکدیگر قراردادند ، تریبون ها ،بالاتر از خبرها ،همه وهمه...به عشق مردم !وبه یاد مردم!
همه چیز را نقد کردند. لیکن هر کدام از مسئولین قوای سه گانه درچارچوب قوه ی خود به مردم گزارش ندادند که برای مردم و به خاطر مردم وبرای مطالبات به حق مردم چه اقدامات موثری را انجام دادند؟ حقوق بیت المال را چگونه به نفع مردم بازگرداندند؟
در سال گذشته و قبل ازآن موسسات مالی مجوز دار (بانک مرکزی ) اموال این مردم را چگونه مدیریت کردند و عاقبت سرمایه سپرده گزاران به کجا رسید؟ اقشار به اصطلاح آسیب پذیر این جامعه چگونه و در کجای ذهنیت و تصمیم گیری های نظام کارگزاری معنی و تفسیر عملیاتی شد ؟چه مقدار توجّهات، برآوردهای خفی و جلی نظام های دیده بان و نخبگانی و فرهیجتگان توانست نظام کارگزاری را از خود متاثر سازد و نتیجه عملی به کجا انجامید؟
گذشته از اوضاع و احوال اقتصادی و معیشتی مردم، ساحت معنوی و فکری و اندیشه و فضای معرفتی جامعه علمی، فرهنگی و فرهیختگی ما چگونه است؟ مار پیچ سکوت، تنها استعاره ای است که می تواند از این فضا رمز گشایی کند.
عبرت را باید آموخت، نباید منتظر فلسفه تاریخ ماند. نجابت و مردم را نباید تنها داریی تمام عیار نظام دانست، بلکه باید خلق و مردم را عِیالُ الله دانست. (الخلق عِیال الله تعالی ..) و از خود بپرسیم با عیال و خانواده خود چه کردیم؟