هرچند مسابقات جهانی کشتی در پاریس با درخشش حسن یزدانی همراه بود، با یکی از ضعیف‌ترین نتایج تاریخ کشتی کشورمان همراه بود، چون با تنها یک مدال طلای حسن یزدانی، تیم ملی کشورمان حتی نتوانست در جمع هشت تیم برتر رقابت‌ها قرار بگیرد و به این ترتیب حضور در جام جهانی آمریکا هم از دست رفت. در مجموع اگر مدال طلای حسن یزدانی را کنار بگذاریم، سایر ملی‌پوشان کشورمان بسیار ضعیف‌تر از حد انتظار ظاهر شدند و این موجب نگرانی کشتی‌دوستان و علاقه‌مندان به این رشته شده است.
به گزارش «تابناک»، شاگردان محمد طلایی در پاریس بسیار ضعیف تر از حد انتظار ظاهر شدند و یکی پس از دیگری از دو رقابت‌ها حذف شدند و تنها این حسن یزدانی جوان و سرحال بود که با کشتی های جسورانه و دلاورانه به مدال طلا دست یافت؛ اما حتی طلای یزدانی هم نتوانست منجی تیم طلایی و خادم شود و ایران در سکوی نهم جدول رده‌بندی پایانی این رقابت‌ها جا خوش کرد.
تیم ملی کشتی ایران پیش از این تنها در سال‌های ۱۹۸۵ و ۱۹۹۳ نتوانسته بود در جمع هشت تیم برتر دنیا جای بگیرد و از سال ۲۰۰۵ تا به حال کشتی آزاد ایران در مسابقات جهانی هیچ گاه تنها یک مدال کسب نکرده بود تا اینکه در پاریس به تک مدال طلای حسن یزدانی اکتفا کرد.
در سال ۲۰۰۵ هم که ایران یک برنز کسب کرد، در رده بندی تیمی جایگاه بسیار بهتری داشت اما در این دوره رده نهمی به نظر می‌رسد، برای نخستین بار باشد که به دست می‌آید؛ نتیجه‌ای که هرگز نمی‌تواند به جوانگرایی و تغییر ترکیب تیم ایران ربط داشته باشد، چون تقریبا ترکیب همه تیم‌ها تغییر کرده بود؛ بنابراین، فدراسیون کشتی باید رفتار صادقانه‌ای با خودش داشته باشد و به دنبال دلایل این ناکامی بگردد.
این بار دیگر خبری از رضا یزدانی، مسعود اسماعیل‌پور، حسن یزدانی و کمیل قاسمی در ترکیب تیم ملی نبود و به نظر می‌رسید قرار است نسلی تازه و امیدوارکننده را ـ که همه از دل مسابقات انتخابی بیرون آمده‌اند در ترکیب تیم ببینیم، اما در مجموع نتایج به شدت ناامید کننده بود. شاید رسول خادم و کادر فنی الان برای توجیه نتایج ضعیفشان به همین جوان بودن ترکیب تیم ملی اشاره کنند اما خوب می‌دانیم که این دست توجیهات، دیگر راه به جایی نمی‌برد، چون اولا همه کشورها هر چهار سال یک بار دست کم ترکیب تیم خود را تغییر می‌دهند و از سوی دیگر قرار نیست، تا ابد رضا یزدانی و مسعود اسماعیل‌پور در ترکیب تیم ملی باشند و واضح است با بالا رفتن سن‌شان باید به دنبال جایگزین برای آنها باشیم؛ البته نه به این شکل ضعیف و آزاردهنده.
در مجموع جوانگرایی در تیمی در کلاس ایران به هیچ وجه به این معنی نیست که کشتی‌گیرانمان مانند چهره‌های گمنام از دور رقابت‌ها حذف شوند و سکوی نهم جهانی برای ما باشد. از سوی دیگر برخی از این چهره‌ها مانند اطری و یارمحمدی و مهدی بهنام هم سابقه حضور در رقابت‌های جهانی را در کارنامه داشتند و علی‌رغم این تجربه در میدان پاریس به این نتایج دست یافتند؛ بنابراین، اتکا تنها بر فاکتور جوانگرایی و بی‌تجربگی نمی‌تواند دلیل مناسبی باشد که با آن دلمان را خوش کنیم.
رسول خادم اما در اولین واکنش به این شکست، دست را روی کاپر فنی تیم ملی گذاشته و خودش از مسئولیت این شکست شانه خالی کرده است. او در این خصوص می‌گوید: «از عملکرد و نتایج کلی آزادکاران در رقابت‌های جهانی فرانسه رضایت ندارم. به سرمربی تیم ملی و اعضای کادر فنی اعلام کردم نواقصی در مدیریت برنامه‌های فنی کشتی‌گیران بر روی تشک ملاحظه می‌شد که باید حتما بررسی شود. در جلسه آتی شورای فنی کادر فنی دعوت می‌شوند تا توضیحات خود را بدهند و اعضا دراین‌باره تصمیم‌گیری می‌کنند. البته اشتباه فنی برای این نفرات پیش‌بینی‌پذیر بود که می‌توانند با این تجربه ارزنده‌ای که کسب کردند، آن را جبران کنند. ما از اعتماد به جوانان ضرر نکردیم.»
هرچند اشکالات و ایرادات فنی در نتایج برخی کشتی‌ها تأثیرگذار بود، پرسش اینجاست که چرا فقط محمد طلایی به عنوان سرمربی باید بار این شکست را به دوش بکشد؟ همه می‌دانیم که در سال‌های ریاست رسول خادم بر فدراسیون کشتی، سازوکار به گونه‌ای طراحی شده که شورای فنی و شخص رسول خادم از بیشترین نفوذ در تصمیم‌گیری‌های کشتی برخوردارند. پس حالا که پای هزینه دادن به وسط آمده، چرا تنها باید محمد طلایی قربانی شود؟ گویا در این سازوکار سرمربی نقش خلبانی را دارد که در بیشتر سقوط‌ها تقصیرها به گردن او می‌افتد. اما واقعا باید دید محمد طلایی تا چه میزان در چیدن ترکیب تیم و حتی ترکیب مربیانش نقش داشته و شورای فنی و فدراسیون تا چه میزان در این مسأله دخیل بودند.
کم‌کم داریم به پایان دوران چهار ساله رسول خادم در فدراسیون کشتی نزدیک می‌شویم. مردی که خودش سال‌ها انتقادات ساختاری درستی به کشتی ایران داشت و حالا البته بیش از چهار سال است که هدایت این فدراسیون را بر عهده دارد؛ اما چه چیز موجب شده تا خروجی فدراسیون او در نزدیکی‌های پایان دوره‌اش این باشد که نتواند نسل جدیدی به کشتی ایران معرفی کند؟ رسول خادم باید بپذیرد که دیگر قربانی کردن مربیان جواب نمی‌دهد و او باید به تنهایی مسئولیت کارهایش را در فدراسیون به دوش بکشد. شاید بد نباشد کمی هم به حرف دیگران گوش دهد.
نکته جالب پاسخ طلبکارانه خادم به دستور بررسی وزیر ورزش هست. مقایسه ای کنید میان واکنش بنا در المپیک که چطور اشک ریخت با واکنش این آقا!