علی فیض آبادی ـ بسیار پیش آمده که افراد به دلیل ضعف در هنگام تقابل و رویارویی مستقیم با حریفان متوسل به راه هایی خلاف عرف و اخلاق و قانون به منظور تسلیم کردن رقبای خود می شوند؛ به عبارتی دیگر زمانی که فردی تاب توان و قدرت مقابله رو در روی با حریف خود را ندارد و یا زمانی که فردی پایین دست از اطاعت امر خلاف قانون مقام بالا دستی خود امتناع می ورزد، با درست کردن پاپوش برای وی، سعی در تخریب و زمین گیر کردن وی می کنند.
به طور مثال در پرونده ای افرادی به منظور گرفتن رأی، پیشنهاد اخذ رشوه را به قاضی پرونده دادند؛ اما پس از رد این پیشنهاد توسط قاضی عدالت خواه، این افراد به منظور تسلیم نمودن قاضی عدالت خواه در مقابل خواست های نامشروع خود و وادار کردن وی به تمکین از خواست هایشان و نیز تخریب وی، اقدام به جاسازی مقداری مواد مخدر در شعبه مورد ریاست وی کردند.
یا در موردی دیگر برای لطمه زدن به اعتبار وکیل شرافتمندی که همواره مصلحت موکل را رعایت کرده و تمام دغدشه اش عدالت است، مقداری مواد مخدر را در جیب کت این وکیل شرافتمند گذاشتند تا وی در هنگام ورود به دادگاه و در حین بازرسی دستگیر شود.
اتفاقی که در بسیاری از سازمان ها و وزارت خانه ها و ارگان های دولتی به منظور کسب قدرت بیشتر و یا به کرسی نشاندن حرف های اشتباه و خواست های نامشروع انجام می پذیرد، بی آنکه از عواقب و آثار و لطمات آن بر مردم و جامعه آگاهی وجود داشته باشد.
این در حالی است که در بسیاری از این موارد، آنان که مرتکب چنین اعمال خلاف اخلاق و قانون می شوند، با علم و آگاهی کامل نسبت به قانون مرتکب جرم می شوند. در حالی که بسیاری از مردم نسبت به این موضوعات و نیز موضع قانونگذار علم و آگاهی ندارند. از همین روی و در راستای هدف بالا بردن سطح آگاهی و دانش حقوقی جامعه، به بیان موضع قانونگذار در این مورد خاص خواهیم پرداخت.
ماده 699 از کتاب پنجم قانون مجازات اسلامی بیان مقرر می دارد: هر کس عالماً عامداً به قصد متهم نمودن دیگری آلات و ادوات جرم یا اشیای را که یافت شدن آن در تصرف یک نفر موجب اتهام او می گردد، بدون اطلاع آن شخص در منزل یا محل کسب یا جیب یا اشیایی که متعلق به اوست بگذارد یا مخفی نماید یا به نحوی متعلق به او قلمداد نماید و در اثر این عمل شخص مزبور تعقیب شود، پس از صدور قرار منع تعقیب و یا اعلام برائت قطعی آن شخص، مرتکب به حبس از شش ماه تا سه سال و یا تا هفتاد و چهار ضربه شلاق محکوم می شود.
در خصوص این ماده نکاتی را به اختصار بیان می نماییم؛
عنوان مجرمانه قانونی برای عمل پاپوش درست کردن برای افراد، افترای عملی است.
افترای عملی جرمی است مقید به وسیله؛ به عبارتی، اگر کسی به قصد متهم نمودن دیگری وسیله ای در خانه یا جیب او قرار دهد، ولی در واقع وسیله مزبور جزو آلات و ادوات جرم نباشد مشول حکم قانونی افترای عملی نخواهد بود.
افترای عملی جرمی مقید به نتیجه نیز می باشد، لذا چنانچه وسیله ای که طبق قانون داشتن آن جرم محسوب می گردد را متعلق به دیگری نشان دهیم، بزه دیده باید حتماً تحت تعقیب قرار گیرد؛ بنابراین چنانچه وی مورد تعقیب قرار نگیرد عمل از شمول ماده موصوف خارج است.
افترای عملی با استفاده از هر شیء یا وسیله ای که داشتن و نگهداری آن طبق قانون جرم محسوب می گردد، واقع می شود.
شروط اصلی تحقق جرم افترای عملی به شرح زیر خواهد بود؛
– داشتن سوء نیت عام برای مرتکب، به عبارتی دیگر وی باید سوء نیت عام در گذاردن و مخفی کردن آلات و ادوات جرم یا اشیایی که یافت شدن آن در تصرف یک نفر موجب اتهام او می گردد داشته باشد.
– داشتن سوء نیت خاص، به عبارتی دیگر مرتکب قصد متهم نمودن دیگری را داشته باشد و این اعمال را عالمانه و آگاهانه و از روی عمد انجام داده باشد.
– بزه دیده یا همان شخصی که مورد افترای عملی واقع می شود، باید از این اعمال ارتکابی بی اطلاع باشد.
زمانی بزه دیده یا متضرر از جرم افترای عملی می تواند از امتیازات مقرر در این ماده به منظور تحت تعقیب قرار دادن اتهام زنندگان به خود استفاده کند که قرار منع تعقیب و یا اعلام برائت قطعی از وی صادر شده باشد؛ به عبارتی، صدور قرار منع تعقیب یا اعلام برائت قطعی متهم برای تحقق جرم ضرورت دارد.
مجرم نشان داندن افراد به وسیله جاساز کردن مواد مخدر، از موارد تشدید مجازات خواهد بود.
آخه پدر آمرزیده کی میتونه ثابت کنه یه شخص اون مواد یا هر چیز دیگه رو تو کیفش جاساز کرده.شما فرض کن 1 کیلو شیشه تو چمدون یه نفر تو اتوبوس جاساز کنن بعد مواد پیدا بشه اون بابا تا بیاد ثابت کنه مواد مال اون نیست که میره بالای دار.