اول )
ای اولین غنچه شکفته در دامان کوثر! ای مجتبی!
میلادت میلاد خوبی هاست که تو حسن بودی و اسوه ی احسان.
در ماه خدا آمدی که تجلی زیبایی او بودی.
در ماه مهمانی حق متولد شدی تا میزبان همه ی دل های شکسته باشی . دل هایی که پیوند می خورند به تنهایی تو.
در ماه آمرزش آمدی تا از دشمنانی که دشنامت دادند درگذری.
در ماه عفو آمدی تا دوستان نادان را عفو کنی که زمان ، زمان فتنه بود و یارانت اندک.
در پانزدهمین روز از ماه مبارک خدا مهمان کوچک خانه ی محقر مدینه بودی که با تنهایی هایت بی مناسبت نیست.
در ماهی که ملایکه و روح نازل می شوند ( تنزل الملائکه و الروح ) آمدی که فرشته بودی و عرشی.
در ماهی آمدی که همه ی هستی بر تو و جد و مادر و پدر و برادر و خواهر و همه ی خوبان سلام می گویند(سلام هی حتی مطلع الفجر)
به احترام توست که این دل های شیفته به نگاهت دخیل می بندند و این جان های شیفته به زمزمه ی دعای توست که دلخوشند.
دوم)
یا وجیها عندالله !
نمی دانم با تو باید از چه سخن گفت؟
از دلی که با غصه پیوند خورده است؟
از دست های نیازمندی که بالا رفته اند؟
یا از تشنه ای که جرعه ای آب می طلبد؟
شاید تنها باید به تو اندیشید. به تو پرداخت . به تو اقتدا کرد و مثل تو مرهم دل های زخمی شد.
میلاد تو آیه ی زیبای محبت آن مهربان بزرگی است که به مهر و محبت به ما نگاه می کند.
میلاد تو لذتبخش است مثل دست کشیدن نسیم به روی سبزه ها . مثل باریدن باران بر کویر عریان و برهوت . مثل خنده ی یک کودک درآینه . مثل پرواز یک پروانه از پیله .
پس به خدا تبریک می گوییم این تولد بزرگ را.
سوم )
یا حسن بن علی!
آقا جان راستی اگر تو نبودی اینهمه دردمند به کجا روی می آوردند؟
اینهمه سال به نگاه تو دخیل می بستیم که می دانستیم در همه ی لحظه ها با مایی وگرنه نه از سخاوت ابر ، خبری بود و از زیبای بهار و نه حتی از نسیم رحمت حق.
تو و همه ی خانواده ات حلقه ی پیوند این دل ها ی شکسته اید با آسمان . با عرش . با خدا.
میلادت با نگاه مهرت به این قلب های نا آرام زیباتر می شود . آیا مهرت را از ما دریغ می داری؟
