یک سال از روزهای سخت و پر حادثه جدال نفتکش سانچی با آتش و دریا می گذرد. روزهایی پر از بیم و امید، روزی امیدوار می شدیم به نجات 32 خدمه این غول آهنی گداخته شده از آتش و روزی دیگر به اوج ناامیدی می رفتیم هرچند سرانجام نیز آن شد که هیچ کدام مان دوست نداشتیم. در آن روزهای غم انگیز یک بار امیدها زیاد شد و آن روزی بود که خبر دادند تیم متبحر تکاوران دریایی نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران عازم آب های دریای چین است. توانایی و شجاعت این نیروها که در نیروهای مسلح ایران و جهان زبانزد هستند این امید را ایجاد کرده بود که شاید روزنه ای از نجات گشوده شود اما محیط پیچیده و استثنایی این حادثه حتی راه را براین دلاورمردان که خود را برای هر نوع ایثاری آماده کرده بودند، بست.
به گزارش تابناک، فرمانده این تیم ویژه امیر دریادار سید مرتضی درخوران فرمانده تکاوران دریایی نیروی دریایی ارتش بود که به بیان گوشه هایی از ناگفته های این عملیات متهورانه پرداخته است.
امیر درخوران در گفت وگو با خراسان می گوید: ما یک تیپ عملیات ویژه داریم به نام تیپ مسلم ابن عقیل و نیروهای این تیپ از بین تکاورانی انتخاب می شوند که بالاترین ویژگی های تکاوری را داشته و تحت آموزش دوره های سخت عملیات ویژه که ماموریت شان عملیات های راهبردی و برون مرزی است قرار می گیرند. این ها دوره چتر بازی اتوماتیک و چتربازی سقوط آزاد، دوره غواصی عمق زیاد برای عملیات در اسکله ها و سکوهای نفتی می بینند و در مجموع حدود دو سال طول می کشد تا تکاور ما آماده عملیات ویژه شود. در عملیات امداد و نجات برای کشتی سانچی نیز تیمی از همین تیپ اعزام شد و من خودم هم در این تیم حضور داشتم. خیلی هم تلاش شد اما با توجه به بعد مسافت و شرایطی که وجود داشت، ابتدا نگذاشتند به منطقه برویم و این باعث شد تا موقعیت از دست برود و وقتی تیم ما به آن جا رسید در حقیقت کار از کار گذشته بود و فقط شعله ای می دیدیم.
در اطلاعات اولیه ای که گرفتیم متوجه شدیم خنک ترین قسمت نفتکش سانچی 140درجه و بیشترین تا 800درجه دما وجود دارد. با وجود این وقتی تیم اعزامی به منطقه رسید چینی ها اصرار کردند باید یک تیم از ما و فرماندهی مشترک باشد که گفتیم مشکلی نیست و فقط زودتر برویم.
وقتی به صحنه رسیدیم و با واقعیت میدانی روبه رو شدیم فرمانده چینی به من گفت با این شرایط ما شرکت نمی کنیم و خودتان بروید. حتی کتبی از ما تعهد گرفتند که مسئولیت با خودتان است. ما هم تا 300 متری واحد رسیدیم به صورتی که آب در اطراف کشتی در حال جوشیدن بود. با همه این تفاسیر می خواستیم به سمت یک تکه پاشنه که از آب بیرون بود و 140درجه دما داشت برویم و قرار گذاشتیم تا کشتی نجات با توری بزرگی که داشت ما را به آن نقطه برساند و چینی ها با تعجب می گفتند چیزی از کشتی نمانده و نروید اما گفتیم پیکر مرده های ما هم برای ما مهم است اما در 300 متری کشتی انفجاری انجام شد و سانچی زیر آب رفت و فقط آتش بود و با رادار می شد دید. غم انگیزترین لحظه عمر کاری من، زمانی بود که کشتی از رادار هم محو و به صورت کامل غرق شد.
