رئیس دانشگاه شهید بهشتی گفت: سهمی که دولت از درآمد سرانۀ کشور به دانشگاه‌ها اختصاص می‌دهد هرسال کمتر می‌شود از این رو ناگزیریم که از طریق دانشجوی شهریه پرداز کمبودها را تأمین کنیم.
به گزارش مهر، به نقل از دانشگاه شهید بهشی، یک‌صد و شصت و ششمین نشست شورای دانشگاه به ریاست سید حسن صدوق رئیس دانشگاه شهید بهشتی، با حضور اعضای شورا برگزار شد.
ناچیز بودن تخصیص اعتبارات دولت به دانشگاه‌ها نسبت به بودجۀ کلی کشور
رئیس دانشگاه به موضوع بودجه‌بندی کشور و مسائل و تنگناهای مالی و اعتباری دانشگاه ها اشاره کرد و اظهار داشت: انشاء الله دولت در بودجه ریزی کشور، دانشگاه ها را مورد عنایت بیشتر قرار دهد.
وی افزود: حتی در جلسه‌ای هم که در کمیسیون هیئت دولت با دانشگاه‌ها و دانشگاه‌های علوم پزشکی پایتخت برگزار شده بود، این مسئله مطرح شد.
رئیس دانشگاه شهید بهشتی در ادامه افزود: با یک رویکرد تطبیقی و مقایسه ای، برای دانشگاه ام‌آی‌تی ۱.۳ میلیارد دلار، دانشگاه کمبریج ۸.۱ میلیارد دلار، دانشگاه سوربن ۱ میلیارد و چهارصد میلیون دلار و دو دانشگاه ترکیه، ۱۶۰ و ۱۰۰ میلیون دلار، بودجۀ دولتی در نظر گرفته‌اند.
وی ادامه داد: اما آنچه در ایران برای دانشگاهی سطح یک مانند دانشگاه شهید بهشتی در نظر گرفته‌شده، حدود ۳۰۰ میلیارد تومان است که ۱۳۰ تا ۱۴۰ میلیارد تومان آن را دانشگاه باید درآمد اختصاصی داشته باشد و بقیه هم بودجه‌ای است که دولت در اختیار قرار می‌دهد آن‌هم در شرایطی که پس از تصویب، در تخصیص و دریافت به موقع این بودجه واقعاً با مشکل مواجهیم.
رئیس دانشگاه با تأکید بر اینکه این اعداد و ارقام به ما نشان می‌دهد که هرکدام از ما چه سهمی در تأمین درآمد اختصاصی در دانشگاه داریم افزود: بنده در کمیسیون هیئت دولت هم مطرح کردم که وقتی تخصیص‌ها به‌موقع پرداخت نمی‌شود، چگونه می‌توان از اساتید خواست که در پردیس‌ها دانشجو بپذیرند.
وی افزود: تأخیر در پرداخت‌ها منتج به پرداخت هزینۀ این دیرکرد می‌شود و آثار تورمی نیز اثربخش است. پس این یک مسئلۀ واقعاً جدی است که سهمی که دولت از درآمد سرانۀ کشور به دانشگاه‌ها اختصاص می‌دهد هرسال کمتر می‌شود و اگر یک‌راه برون‌رفت از این مسئله، جذب درآمد اختصاصی باشد، ناگزیریم که از طریق دانشجوی شهریه پرداز کمبودها را تأمین کنیم.
صدوق افزود: این موضوعی غیرعادی نیست و در همه جای دنیا همین است که ۲۵ تا ۳۰ درصد از بودجۀ دولتی به دانشگاه‌ها تخصیص داده می‌شود و بقیه را باید دانشگاه‌ها خودشان تأمین کنند.
یعنی به خاطر پول