کمبود‌هایی که دروغ بودن ادعا‌های مقامات داخلی و خارجی را افشا می‌کند!

به گزارش «تابناک»؛ شش هفت سال پیش، در روز‌هایی که حال و روز اقتصاد کشورمان رو به وخامت گذاشته بود و بازار ارز بی ثباتی شدیدی را تجربه می‌کرد، پویشی پا به عرصه وجود گذاشت که هدف از آن، محکوم کردن تحریم‌های دارویی اعمال شده علیه کشورمان بود.

البته دارو به ظاهر هیچ گاه در زمره تحریم‌های اعمال شده علیه کشورمان و حتی دیگر کشور‌های مشمول تحریم در جهان نبوده و نیست؛ اما کیست که نداند وقتی راه تبادلات مالی بین کشور‌ها بسته شود، همه امور مالی مختلف خواهند شد، از جمله تبادلات ارزی برای خرید و واردات دارو!

حالا سال‌ها از شکل گیری آن پویش می‌گذرد و اوضاع نه تنها بهتر نشده، که به مدد تحریم‌های جدید و اوضاع بحرانی اقتصاد کشورمان، وخیم‌تر نیز شده است. این را می‌شود از نشستن پای درد دل بیماران و خانواده‌های ایشان دریافت که هم با کمبود‌های فراوان دست به گریبان هستند و هم هزینه هایشان رشد نجومی یافته است؛ شرایطی که ثابت می‌کند تحریم‌های اعمال شده علیه کشورمان بر بازار دارو نیز تأثیرات گسترده‌ای گذاشته که قابل انکار نیست. واقعیتی که اگر به تحریم دارویی کشورمان تعبیر شود، سخنی به اغراق گفته نشده است، ولو بشنویم که مقامات غربی تأکید کرده اند محدودیتی در این زمینه ایجاد نکرده اند.

بعد دردناک‌تر ماجرا زمانی آشکار می‌شود که می‌بینیم قیمت دارو به مانند قیمت دیگر کالا‌ها رشد چشمگیری یافته و در نتیجه این افزایش، هزینه بیماران و خانواده هایشان نیز افزون شده است؛ موضوعی که موجب می‌شود برخی قید درمان را زده و به تقدیری تن در دهند که بیماری برایشان رقم خواهد زد و گاه بسیار دردناک است.

اینجاست که ماجرا فراتر از ادعای کذب مقامات خارجی به نظر می‌رسد و تحریم دارویی اعمال شده علیه مردم، جلوه کامل تری پیدا می‌کند؛ تحریمی که مسئولان کشورمان بر اعمال آن علیه ایرانیان تأکید دارند و آن را محکوم می‌کنند، اما تأکید دارند که نتوانسته موجب کمبود دارو در کشورمان شود و با قدرت از آن عبور کرده‌ایم!

ادعایی گزاف که بعید است مورد تأیید بیماران قرار گیرد، حتی اگر وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی کشورمان تأکید کرده باشد: «۹۷ درصد از دارو‌های مورد نیاز کشور را در داخل می‌سازیم. اگر وابسته به داروی خارجی باشیم باید کل نفت و مابقی صادرات کشور را خرج دارو کنیم. امروز کمبود داروی اساسی نداریم.»

در گزاف بودن این ادعا همین بس که می‌توان به اولین داروخانه مراجعه کرد و از شاغلان در آن‌ها پرسید، آیا همه نسخه‌هایی که در روز دریافت می‌کنند را می‌توانند بپیچند یا خیر؟ پرسشی که با چند دقیقه ایستادن در داروخانه و گفت‌وگو با مراجعه کنندگان هم به پاسخ‌های تأمل برانگیزی می‌رسد. پاسخ‌هایی از جمله ناتوانی بسیاری در خرید دارو.

واقعیتی که جایی در سخنان امثال وزیر بهداشت ندارد، بماند که کمبود حتی چند قلم دارو نیز چیزی نیست که بتوان روی آن چشم فروبست و نادیده گرفت. کمبود‌هایی که برخی می‌کوشند به مدد شبکه‌های اجتماعی آن را پشت سر گذاشته و داروی مورد نیاز بیمارانشان را ولو از راه‌های دور تأمین نمایند.

همه این‌ها در حالی است که یک روز گفته می‌شود مافیایی مخوف بازار دارو در کشور را تحت تأثیر قرار داده اند و روز دیگر تأکید می‌کنند که بخش بزرگی از ارز اختصاص یافته به تامین دارو در کشور، صرف امور دیگر از جمله موارد آرایشی و بهداشتی می‌گردد تا سخنان وزیر اسبق بهداشت یادآوری شود که گفته بود ارز برای واردات زین اسب هست، اما دارو نه!

اظهارنظری که نشان می‌داد وضعیت دارو در کشور نه فقط تحت تأثیر تحریم‌های ظالمانه، که در نتیجه کوتاهی و قصور مسئولان هم به بحرانی شدن سوق یافته است؛ بحرانی که ظاهرا همه دریافته اند راه عبور از آن، نه پویش‌های اجتماعی، که همرسانی نیازمندی به دارو‌های کمیاب و نایاب در شبکه‌های اجتماعی است.