در روز‌هایی که بسیاری از اعمال و رفتار نمایندگان تفسیر انتخاباتی پیدا می‌کند، طرحی تقدیم هیأت رئیسه مجلس شورای اسلامی شد که سر سوزنی در انتخاباتی بودنش تردید نیست!
به گزارش «تابناک»؛ این طرحی است که سی تن از نمایندگان مجلس آن را امضا و برای قرار گرفتن در دستور کار مجلس، تقدیم هیأت رئیسه کرده اند تا اگر به تصویب رسید، ری از تهران منفک شده و استقلالی که سال هاست از آن دریغ شده را به دست آورد.
برای درک عدم استقلال ری، کافی است بدانید این شهر با قدمت چند هزار سال، از معدود شهر‌های کشورمان است که شورای شهر مستقل ندارد و به تبع آن از داشتن شهردار مستقل و ساختار‌های مدیریت شهری محروم مانده و حکم محله‌ای از محلات پرشمار تهران را یافته است.
یادآوری این نکات کافی است تا طرح تفکیک شهر ری از تهران موجه به نظر برسد، ولو در آستانه انتخابات مطرح شده باشد؛ اما از کجا می‌شود فهمید که این طرح هدف متفاوتی را دنبال می‌کند و صرفا ایده‌ای انتخاباتی است، نه طرحی برای بازگرداندن هویت از دست رفته ری؟
پاسخ این پرسش را می‌شود از مرور برخی وقایع گذشته، آن هم با دقیق شدن در مقطع وقوع آن‌ها دریافت که نشان می‌دهد طرح تفکیک ری از تهران از جمله پرکاربردترین طرح‌هایی است که در آستانه انتخابات به جریان می‌افتند و به کانون منازعه و جدال موافقین و مخالفین تبدیل می‌شوند؛ درست مثل زمزمه‌هایی که اواخر سال ۹۵، در آستانه انتخابات به گوش می‌رسید. در آستانه انتخابات، رئیس قوه مجریه که به ظاهر ارتباطی با موضوعات مدیریت شهری ندارد، اما حضور فعال برخی شهرداران تهران در این انتخابات و سابقه رأی آوردن یکی از ایشان و رسیدنش به کرسی ریاست جمهوری ماجرا را متفاوت می‌کند.
زمرمه‌های سال ۹۵ خیلی اوج نگرفت، اما ساده انگارانه است اگر تصور کنیم که ماجرا جدی نبوده و همین موضوع موجب شده که به محاق برود. برای اثبات این ادعا بهتر است به سال ۹۱ بازگردیم و جزییات دعوایی مفصل را مرور کنیم که بر سر تفکیک ری از تهران و ممانعت از این تفکیک درگرفت.
نزاعی تمام عیار که میان دولت وقت و شهرداری وقت درگرفت. میان دو مجموعه‌ای که رقیب سیاسی یکدیگر به شمار می‌آمدند و «ری» را دستمایه کشمکش‌های خود قرار داده بودند. دولتمردانی که اصرار داشتند جدایی شهر ری از تهران را رقم خواهند زد و برای این کهن شهر، شهردار انتخاب خواهند کرد.
اظهارنظری که با اعلان جنگ به مدیریت شهری تهران تفاوتی نداشت، حتی با وجودی که برخی از بزرگان شورای شهر وقت، طرفدار پر و پا قرص رئیس جمهور وقت و از جمله عوامل ترقی وی بودند. جنگی آشکار که به مرور جدی‌تر هم می‌شد و در نخستین روز مهرماه به بزنگاهی مهم رسید.
آن روز اعلام شد که شهردار ری برگزیده شده و بی آنکه نامی از فرد برگزیده برده شود، همه چیز موکول به تأیید این فرد در استانداری تهران شد؛ مجموعه‌ای که سکاندارش مرتضی تمدن، یکی از مدافعان جدی جدایی ری از تهران بود و از این روی، همه چیز پایان یافته به نظر می‌رسید.
این در حالی بود که در شورای شهر تهران تکاپویی گسترده در مخالفت با این طرح شکل گرفته بود که موجب شده بود برخی اعضای همیشه مخالف با یکدیگر، موضع گیری مشترک در پیش گرفته و جدایی ری از تهران را غیرقانونی، بر خلاف طرح تفصیلی پایتخت، شتاب زده، مضر به حال ری، در راستای تأمین منافع برخی سودجویان و... توصیف کنند.
درست مانند موضع گیری‌هایی که از روز گذشته و در پی اعلام وصول طرح جدایی ری از تهران در مجلس شورای اسلامی شروع شده است. موضع گیری‌هایی که نوید شروع دوباره و چندباره این دعوا و تقسیم مسئولان به دو دسته موافق و مخالف را می‌دهد. موافقانی که تازه یادشان آمده کهریزک هم شورای شهر دارد، اما ری ۲۵۰۰ ساله خیر و مخالفانی که می‌گویند این اقدام سیاسی است و آسیب آفرین.!
دو جبهه متفاوتی که به ساعت و روز نکشیده، یارگیری شان را هم آغاز کرده اند و یکی ابراز تعجب می‌کند که چرا شورای نگهبان نسبت به این موضوع مهم و مورد تأکید در قانون اساسی بی توجهی کرده و دیگری تأکید دارد در میان سی نماینده امضاکننده طرح برخی از لیست امید هستند که ضرورت دارد رئیس شورا و شهردار تهران در شورای راهبردی امید پیگیر رفعش باشند!
دعوایی که بی شک طی روز‌های آتی اوج خواهد گرفت تا شاهد تکرار روندی باشیم که از سال ۸۹ در آستانه انتخابات تکرار می‌شود. روندی که از جمله فاز‌های آن، سخن گفتن از زبان اهالی ری است؛ اینکه موافقان بگویند مردم ری موافق این تفکیک هستند و مخالفان تأکید کنند، مراجعانی از این مردم دارند که مخالف و حتی نگران تفکیک ری از تهران هستند. نکاتی که در قالب نظریات اهالی شهر جنوبی تهران به خورد عموم داده خواهد شد!
در روز‌هایی که بسیاری از اعمال و رفتار نمایندگان تفسیر انتخاباتی پیدا می‌کند، طرحی تقدیم هیأت رئیسه مجلس شورای اسلامی شد که سر سوزنی در انتخاباتی بودنش تردید نیست!
تصمیم سازان تهران یک سری شهرستانی اند و این خیلی خنده داره. 
کاملا مشخص است که این تصمیمات در این اوضاع نابسامان از سر بیکاری و بطالت وقت و عدم وجود دغدغه برای مردم است. تصمیماتی که سلیقه ای است و اثری در بهبود وضع مردم و کشور ندارد. نمایندگانی که یا دائم در فکر کاستن تعطیلات هستند یا حذف یارانه ها یا یا قوانین ضد خانواده و موارد مشابه و در عین حال دنبال امتیاز و تعطیلات ویژه برای خود. دنبال مصونیت قضایی برای خود. دنبال امتیازات ویژه برای خود هستند. 
