دو روز پیش، مجید حسینی، مدیر کل دفتر شرکتها و آمادهسازی بنگاههای سازمان خصوصیسازی از واگذاری استقلال و پرسپولیس به بخش خصوصی تا پایان سال خبر داد؛ این شاید تکراریترین بحث حول دو باشگاه استقلال و پرسپولیس طی بیش از یک دهه گذشته باشد.
دولتهای مختلف بارها از واگذاری این دو باشگاه به بخش خصوصی سخن گفتند. مدیران مختلفی در رأس سازمان خصوصیسازی قرار گرفتند و وزاری اقتصاد مختلفی آمدند و رفتند و هنوز این دو باشگاه در تملک وزارت ورزش هستند و حرکت مناسبی در جهت خصوصیسازی آنها دیده نمیشود. جدیترین اقدام در جهت خصوصیسازی این دو باشگاه در زمان حضور محمود گودرزی در وزارت ورزش و علی طیبنیا در وزارت اقتصاد دولت قبلی حسن روحانی صورت گرفت که حتی پای خریدارانی هم برای این دو باشگاه به میان آمد. اما نهایتا اهلیت خریداران از سوی نهادهای نظارتی تأیید نشد تا پرونده واگذاری این دو باشگاه بار دیگر بسته شود.
نگاهی به روند خصوصیسازی این دو باشگاه نشان میدهد عزم جدی و واقعی برای واگذاری این دو باشگاه از سوی دولتها وجود ندارد. خیلیها هم معتقدند، چون چهارچوب درآمدزایی فوتبال ایران در ظاهر بر اساس یک الگوی حرفهای و در واقعیت بر اساس یک مدل معیوب پایه گذاری شده، امکان درآمدزایی واقعی از فوتبال وجود ندارد و برای همین، به جز کسانی که احتمالا نیات دیگری دارند، کس دیگری که حساب و کتاب بازار را بداند برای باشگاهداری وارد بازی نمیشود.
برخی، اما بر این باورند به دلایل سیاسی، امکان واگذاری دو باشگاهی که جمعیت بزرگی از ایرانیان را در زمره هواداران خود دارد، امکان پذیر نیست و دولتها برای استفادههای بعضا سیاسی خود در ایام انتخابات و مناسبتهای دیگر، علاقهای به از دست دادن این دو باشگاه پرخرج ندارند.
در این میان هواداران دو باشگاه از مدیریت دولتی تیمهایشان به شدت شاکی هستند و نمود آن هم تجمعهایی است که در شش ماه گذشته مقابل دفتر هر دو باشگاه برگزار شده است. هواداران معتقدند وقتی دو باشگاه یک مالک دارد امور باشگاه به درستی نمیچرخد و از طرفی به انتخاب مدیران باشگاهها از سوی این مالکیت مشترک هم اعتراضهایی وجود دارد.
اکنون میخواهیم نظر شما را بدانیم؛