خاطره سردار محمدجعفر اسدی از رحلت امام(ره)
اشاره: سردار سرتیپ پاسدار محمدجعفر اسدی از فرماندهان پیشکسوت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و از چهره های ممتاز در عرصه پرافتخار دفاع مقدس است. فرماندهی تیپ ۳۳ المهدی (عج)، فرماندهی لشکر ۱۹ فجر، فرماندهی لشکر ۳۱ عاشورا، فرماندهی نیروی زمینی سپاه، سال‌ها حضور فداکارانه‌ی مستشاری در جبهه مقاومت در کنار شهید حاج قاسم سلیمانی و بخشی از کارنامه درخشان سردار اسدی است. او امروز در کنار دوست دیرین خود، فرمانده قرارگاه مرکزی حضرت خاتم الانبیا (ص) سردار سرلشکر پاسدار غلامعلی رشید، بعنوان رئیس بازرسی ویژهء قرارگاه مذکور، مشغول انجام وظیفه است.
به گزارش «تابناک»، آنچه در پی می آید خاطره سردار اسدی از لحظه ارتحال امام(ره) است: نیمه خرداد، یادآور فقدان امام عظیم الشان مان است؛ بزرگمردی که پس از پیامبر اعظم (ص) و حضرت امیرالمومنین (ع) و ائمه اطهار (ع) و غیبت حضرت حجت (عج)، شخصیتی به عظمت او در عالم اسلام پا به عرصه ننهاده بود. هم او که توانست ملت شریف ایران و ملتهای مسلمان را به اوج عزت و سربلندی برساند؛ اندیشمندی که هم فقیه بود، هم مفسر قرآن، هم حکیم و فیلسوف، هم سیاست مدار و در عین حال بسیار شجاع و صاحب اراده قوی و با آرمان های والا.
بعد از پایان جنگ، مذاکرات مسئولان وزارت خارجه با عراقی ها در ژنو ادامه داشت؛ صدام همچنان در راس حاکمیت عراق بود و پس از شکست از ایران، فکر توطئه جدیدی را در سر می پروراند که سال بعد در قالب "تجاوز به کویت"، خود را نشان داد و اثبات کرد سیاست نادرست امریکا در پشتیبانی از صدام، متجاوز را گستاخ تر کرده است.
بین ایران و عراق، آتش بس اعلام شده بود ولی به علت استمرار مذاکرات و خوی تجاوزگرانه صدام، لشکرها و تیپهای سپاه و ارتش همچنان درمرزهاآرایش دفاعی داشتند.
در آغاز سال ۱۳۶۸ از التهاب در مرزها کاسته و تراکم کاری کمتر شده و فراغت مختصری به دست آمده بود. روزی برادر رشید جمعی از فرماندهان (ازجمله برادران محمدباقری، احمد غلامپور، احمد کاظمی، غلامرضا محرابی، وفایی، علی فدوی، علی فضلی و اینجانب [جعفر اسدی] و ...) را فراخوانده در جلسه ای گفتند: فرمانده کل سپاه،
آقامحسن (سردار رضایی)، دستور داده اند که ما و هیئتی متشکل از تعدادی ازفرماندهان به سوریه و لبنان برویم و با ارزیابی میدانی از محور مقاومت (حزب الله لبنان و سازمان امل) و جبههء مردمی برای آزادی فلسطین (احمد جبرئیل)، گزارش جامعی را برای فرمانده کل سپاه بیاوریم تا بررسی شود و ببینیم نقاط قوت و ضعف سازمانهای محور مقاومت چیست؟
به ویژه بایستی ببینیم پس از هفت سال که از تاسیس حزب الله لبنان می گذرد، برادران ما در آنجا در چه مرحله ای به سر می برند و برای اوج گیری توان و آمادگی رزمی آنان چه تمهیداتی باید اندیشیده شود و چگونه باید از حزب الله، حمایت سیاسی و پشتیبانی های فنی - عملیاتی و نظامی بعمل آید و چگونه باید تجارب ارزشمند هشت سال دفاع مقدس را بیشتر و بهتر در اختیار حزب الله قرار دهیم تا نفس ارتش متجاوز رژیم صهیونیستی را در جنوب لبنان بگیرد و با تهاجم پی در پی، قوای ددمنش اشغالگر را از سرزمین لبنان اخراج و وادار به عقب نشینی و فرار نماید و در پایان این ماموریت باید بتوانیم پیشنهادهایی را در محورهای مذکور به آقامحسن ارائه دهیم.
روز ششم خرداد ۱۳۶۸ بود؛ چک لیست ها را آماده کردیم و در جلسه ای با حضور آقامحسن و برادر رشید توجیه شدیم و به همراه برادر رشید عازم سفر شدیم. برادر رشید هیات را که حدود ۱۴ نفر بودند، به دو گروه تقسیم کرد: خودایشان به همراه ۶ نفر (برادران محمد باقری، مهندس وفایی و ...) سراغ تشکیلات فلسطینی احمد جبرئیل رفتند.
من در گروه دوم یعنی گروه برادر غلامپور قرار گرفتم و رفتیم سراغ سازمان امل و حزب الله لبنان.
طی شش روز، ارزیابی میدانی سنگینی به عمل آوردیم و جمع بندی ها تقریبا به نتیجه رسیده بود، که ناگهان در روز ۱۳ خرداد، اخبار غمباری از ایران به ما رسید که مردم در اطلاعیه ای به مساجد دعوت شده اند تا برای سلامتی امام دعا کنند.
شب بود و در بعلبک لبنان بودیم. دغدغه سلامتی حضرت امام (ره)، یک لحظه ما را رها نمی کرد و آرام و قرار نداشتیم. برادر رشید، پیرو یک تماس تلفنی از دفتر فرماندهی کل سپاه، دستور داد به سرعت لبنان را ترک کنیم.
شب بود و در بعلبک لبنان بودیم. دغدغه سلامتی حضرت امام (ره)، یک لحظه ما را رها نمی کرد و آرام و قرار نداشتیم. برادر رشید، پیرو یک تماس تلفنی از دفتر فرماندهی کل سپاه، دستور داد به سرعت لبنان را ترک کنیم.
شبانه، ساعت یک بامداد، از بعلبک لبنان به طرف سوریه حرکت کردیم و ساعت ۳ بامداد به دمشق رسیدیم. از همان لحظه، که دسترسی به تلفن پیدا کردیم، تا صبح هرچه تلاش کردیم و هر کس را دنبال کردیم، موفق نشدیم از حال امام خبر دقیقی بگیریم. همین مساله، باعث شد لحظه به لحظه نگرانتر شویم.
برای نماز صبح به زیارت فرزند سه ساله امام حسین (ع) در دمشق رفتیم. ایرانی هایی که در حرم بودند برای سلامتی حضرت امام (ره) دعا می کردند؛ اشک ما درآمده بود و برگشتیم به محل اقامت. رادیو، قرآن تلاوت می کرد و فضای خاصی ایجاد شده بود که بغض همه ترکید.
به سفارت ایران در دمشق رفتیم وسفیر (آقای اختری) گفتند: انشاءالله با اولین وسیله عازم تهران می شوید.
پس از بازگشت به محل استقرارمان در دمشق، سردار رسول زاده رئیس دفتر آقامحسن تماس گرفت و خبر قطعی و رسمی رحلت بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران را داد. تمام فرماندهان به گریه افتادند. امان ما بریده بود. یارای حرف زدن را نداشتیم. پس ازآن، رادیوایران، خبر ارتحال امام را اعلام کرد، غم و غصه سنگینی بر دل ما نشست. احمد جبرئیل به همراه هیاتی به محل ما آمدند برای همدردی و عرض تسلیت.
پس از بازگشت به دمشق، سردار رسول زاده رئیس دفتر آقا محسن تماس گرفت و خبر قطعی رحلت امام (ره) را داد. تمام فرماندهان به گریه افتادند. امان ما بریده بود. یارای حرف زدن را نداشتیم. احمد جبرئیل به همراه هیاتی به محل ما آمدند برای همدردی و عرض تسلیت.
در مقابل اخبار تلخ رحلت امام (ره)، خبرهای خوشحال کننده ای از ایران به گوش ما می رسید مبنی بر اینکه مجلس خبرگان رهبری با سرعت و دقت و جدیت، جلسات مستمری تشکیل داده اند و دارند روی تعیین رهبری آینده نظام بحث می کنند و در ادامه از ایران خبر آمد که حضرت آیت الله خامنه ای از سوی مجلس خبرگان رهبری با رای قاطع اکثریت، به عنوان رهبر تعیین شدند و همه از شنیدن این خبر خوشحال شدیم.
پس از آن دوباره به سفارت ایران در دمشق رفتیم و خلاصه با تلاش آقای سفیر، بعدازظهر، با پرواز هواپیمای مسافری ایران ایر از دمشق به سوی تهران پرواز کردیم. غروب به تهران رسیدیم. از دفتر فرماندهی کل سپاه به ما گفتند آقامحسن برای رصد تحرکات دشمن و ایجاد آمادگی های لازم دفاعی و تهاجمی، شخصا هم اکنون در منطقه غرب کشور (کرمانشاه و قصر شیرین) مستقر است و دستور داده برادران به محض اینکه از دمشق به تهران رسیدند، به منزل یا دفاتر خود در سپاه نروند و سریعا با هواپیمایی که آماده شده به کرمانشاه بیایند که من با آنها کار دارم و بعد از هماهنگی و توجیه شدن، هریک از برادران باید بروند در مواضع فرماندهی خود در خوزستان، غرب و سواحل خلیج فارس، در یگان ها و قرارگاه ها مستقر شوند و آرایش دفاعی محکمی بگیرند تا دشمنان ملت ایران یعنی صدام خبیث و سازمان منافقین که مزدور و زیر پرچم صدام بودند، پس از رحلت امام (ره) جرات تعرض به ایران را پیدا نکنند و در صورتی که به هر علت دچار خطای محاسباتی شوند و دست به هر گونه اقدامی علیه ما بزنند، به شدت سرکوب شوند.
بعد از هماهنگی و توجیه شدن، هریک از برادران رفتند در مواضع فرماندهی خود در خوزستان، غرب و سواحل خلیج فارس، در یگان ها و قرارگاه ها مستقر شدند و آرایش دفاعی محکمی گرفتند تا دشمنان ملت ایران یعنی صدام خبیث و سازمان منافقین که مزدور و زیر پرچم صدام بودند، پس از رحلت امام (ره) جرات تعرض به ایران را پیدا نکنند
همین دستور، اجرایی شد و برادران بلادرنگ سوار هواپیما شدند و پرواز صورت گرفت و در کرمانشاه پس از جلسه با آقا محسن و توجیه ماموریت، به یگانها و قرارگاه های خود عزیمت کرده و مستقر شدند.
پیرامون دغدغه ی فرماندهی کل سپاه در آن مقطع حساس، ذکر چند نکته ضروری است:
.۱-فکر می کنم حساسیت آقا محسن در فراخوان ما و سایر فرماندهان، ناشی از درک درست ایشان و جدی گرفتن حملهء احتمالی دشمن بود.
۲. سرعت عمل ایشان و حضور سریع در منطقه عملیاتی و اینکه به فرماندهانش بگوید "بیائید" و نه "بروید" در پای کار آوردن همهء فرماندهان وامکانات، بسیار موثر بود بگونه ای که وقتی ما به منطقه رسیدیم، بسیاری از اقدامات پیشگیرانه و پیشدستانه، صورت گرفته بود.
۳. ثالثا فکر می کنم همین سرعت عمل در پای کار آمدن و آماده شدن برای پاسخگویی به هجوم احتمالی دشمن، شاید یکی از دلایل اصلی دشمن در تجدید نظر در تصمیم خود برای حملهء مجدد به ایران بوده باشد.
در خاتمه، بار دیگر به روح بلند امام راحل و تمامی شهیدان، به ویژه سردار بزرگ اسلام، شهید حاج قاسم سلیمانی درود می فرستم و از درگاه حضرت حق، می خواهم که سایهء عزتمند مقام معظم رهبری را تا ظهور امام عصر (عج) بر سر ما مستدام بدارد.
