به گزارش «تابناک»، خبرنیوز در مطلبی به قلم سیما زعفرانچی نوشت:۱۳ آگوست که می‌شود ما چپ دست های بینوا ذوق می کنیم از این که یک روز در سال متفاوت بودنمان را بهمان تبریک میگویند و با شنیدن جمله "آخخخی تو چپ دستی؟ من چقدر چپ دست ها را دوست دارم" کیف می‌کنیم.
حتمالا خودمان هم با انتشار پست یا استوری گاهی چپ دست بودنمان را به رخ راستی ها می کشیم تا آب خنکی بریزیم روی داغ دلمان و به زندگی چپکی خود ادامه دهیم.
معمولا هرسال در این روز خاطرات سالهای چپم جلوی چشمم رژره می روند. نیمکت های سه نفره دبستان را یادتان هست؟ باید مثل رنگینک به هم می چسبیدیم و دیکته می نوشتیم. (جنوبی ها رنگینک را خوب می شناسند. اگر جنوبی نیستید امتحانش کنید ضرر نمی کنید!) حالا فکرش را بکنید در این حالت فشرده چپ دست هم باشی! همیشه باید حواسمان می بود حتما ته نیمکت بنشینیم تا مجبور نباشیم بخاطر تصادف دست ها نگاه عاقل اندر سفیه و سرزنشگر بغل دستیمان را تحمل کنیم. نگاهش راست میگفت. ما در اقلیت بودیم و تقصیر منِ چپ دست بود اگر الفِ “بابایش” کج می شد.
دبستان تمام شد. نوجوان شدیم و به راهنمایی و دبیرستان صعود کردیم. به خیال خودمان پیشرفته شدیم. دیگر خبری از نیمکت های سه نفره نبود و هرکدام صندلی دسته دار مجزایی داشتیم. دیگر دستهایمان با هم تصادف نمی کردند و قوانین رفت و آمد خودشان را داشتند. اما خیال نکنید داستان همین جا به خوبی و خوشی تمام شد. آن صندلی ها مخصوص راست دستها بود. در واقع من این را بعدتر فهمیدم. زمانی که به خاطر درد کتف، دست به دامن ارتوپد شدم و فهمیدم در ۱۵ سالگی ستون فقراتم انحراف پیدا کرده. چرا؟ چون برای نوشتن با دست چپ روی صندلی راست دست ها ساعت ها کج می شدم. “حالا که همش روی راست کجی، حداقل بند کوله ات را یه وری روی شانه چپت بنداز تا کم کم بالانس شوی وگرنه کارت بیخ پیدا می کند!” این نسخه ای بود که دکتر برایم پیچید.
دیپلم را با همین ستون فقرات منحرفم گرفتم. برای کنکور ثبت نام کردم. در فرم ثبت نام گزینه “چپ دست هستم” را با افتخار تیک زدم و از اینکه برای اولین بار چپ دست بودنم برای کسی مهم است ذوق مرگ شدم. اما روز کنکور مسئولان مربوطه لطف کردند و باز هم تفاوتی بین من و راست دست ها قائل نشدند. احتمالا نخواستند روحیه ام قبل کنکور خراب شود. اما دیدم نمی شود 4 ساعت روی دست راستم چمباتمه بزنم و بین دفترچه سوالات، پاسخنامه و کیک و آبمیوه ام گیج و گم شوم. این بود که برای اولین بار مطالبه گری را پیشه کرده و از مسئولان ذیربط تقاضای صندلی مخصوص چپ دست ها کردم. مراقب مهربان با گفتن یک”نوچِ” معنی دار رفت و با یک صندلی راست دستی دیگر برگشت. آن را به طور برعکس کنارم گذاشت تا روی دسته آن امتحان بدم.
خدا خیرش بدهد، با همین هم ذوق کردم. رفتم دانشگاه با همان صندلی های “معمولی” لیسانس گرفتم. بعد از آن 3 بار دیگر کنکور دادم و هر سه بار اعتراف کردم که “من چپ دست هستم” و هر سه بار صندلی وارونه ای برایم آوردند. با همین وضعیت فوق لیسانس را هم گرفتم و مشغول کار شدم. دیگر عادت کردم. ما اقلیت های چپ دست باید فکر خیلی چیزها را پیشاپیش بکنیم. مثلا بانک که می روم با خودم خودکار می برم چون نمی شود آن خودکار غل و زنجیر شده بیچاره را آنقدر کش بیاورم تا به وصال دست چپم برسد.
راستی! سالهای زیادی گذشته. بند کیف و شانه چپم خیلی به هم وابسته شده اند. نگرانشانم!
مثل منی 