به گزارش «تابناک» به نقل از خبرگزاری صدا و سیما از خبرگزاری فرانسه، نزدیک به یک هزار و ۳۰۰ نفر بر اثر بارندگی‌های موسمی، سیل و رانش زمین در جنوب آسیا جان باخته اند و سیل باعث شد یک مومیایی مصری به طور فاجعه باری جا به جا شود.
فصل بارندگی بزرگ از ماه ژوئن تا سپتامبر برای زندگی و کشاورزی در شبه قاره هند حیاتی است، اما هر سال خسارات مهم و صد‌ها کشته در این منطقه از جهان که یک پنجم جمعیت جهان را در خود جای داده است، بر جای می‌گذارد.
به گفته مقامات وزارت کشور هند، در سراسر این کشور باران‌های سیل آسا به مرگ ۸۴۷ نفر در این فصل منجر شده است. در بنگلادش در همسایگی هند نیز آمار قربانیان تاکنون به ۲۲۶ نفر افزایش یافته است.
در کشور نپال نیز به دنبال رانش زمین مقامات شمار جان باختگان را ۲۱۸ نفر اعلام کرده اند که ۶۹ نفر نیز ناپدید شده اند.
روز چهارشنبه باران‌های سیل آسا در دهلی نو، پایتخت هند رهگذران و خودرو‌ها را مجبور کرد از آبی که گاهی تا زانوی عابران بالا آمده بود، عبور کنند.
در شهر جایپور، واقع در ۲۰۰ کیلومتری جنوب دهلی نو مسئولان موزه آلبرت هال روز جمعه مجبور شدند برای نجات یک مومیایی مصری به قدمت دو هزار و ۳۰۰ سال، به دليل ورود سیل به سالن موزه، ویترین نگهدارنده مومیایی را بشکنند و مومیامی را خارج کنند.
راکش چولاک، یکی از مسئولان موزه به خبرگزاری فرانسه گفت ”کارکنان موزه شیشه ویترین را شکستند و مومیایی را خارج کردند. تابوت اندکی خیس شده بود، اما ما آن را گذاشتیم تا خشک شود“.
در بنگلادش آب باران‌های فصلی تا ۴۰ درصد زمین‌ها را پوشانده است. عارف الزمان بهویان، مدیر مرکز پیش بینی و هشدار سیل در بنگلادش اعلام کرد ”در طول زمان این دومین سیل شدید تاریخ کشور است“.
بیش از شش میلیون نفر از مردم بنگلادش شاهد ویرانی خانه‌های خود بر اثر آب بوده اند و ده‌ها میلیون نفر از روستائیان نیز در پناهگاه‌هایی که مقامات ایجاد کرده اند، اسکان داده شده اند. شمار دیگری از آن‌ها نیز در کلبه‌هایی که در مکان‌های مرتفع ساخته شده اند، پناه گرفته اند.
در روستای سیل زده روپانگار در خارج از شهر داکا، پایتخت بنگلادش، شاهانارا بگوم از یک ماه پیش تاکنون با خانواده خود روی جاده زندگی می‌کند. این زن ۵۰ ساله به خبرگزاری فرانسه گفت ”به نظر می‌رسد بد اقبالی ما را دنبال می‌کند. هر جا که ما می‌رویم، سیل ما را تعقیب می‌کند“.
مایا ساها، یک زن ۷۰ ساله بی پناه نیز گفت ”زندگی روی جاده امن نیست، اما ما گزینه دیگری نداریم. بخش اعظم ذخایر غذایی و لباس‌های ما دیگر قابل استفاده نیستند“.
