تهیه کنندگان سینمای ایران پس از سال‌های متمادی، سرانجام در قالب یک صنف متحد شدند؛ صنفی که اگر پابرجا بماند، می‌تواند به قدرت گیری صاحبان پول‌های آلوده در سینمای ایران پایان بخشد؛ اما آیا چنین اتفاقی رخ خواهد داد یا کشمکش‌های تاریخی، مانع از تحقق این موضوع خواهد شد؟
به گزارش «تابناک»؛ تهیه کنندگان سینمای ایران در سال‌های طولانی بر اثر اختلافات انشعاب صنفی داشته‌اند، به گونه‌ای که در نهایت چهار صنف موازی تشکیل و فعال شد؛ «اتحادیه تهیه کنندگان سینمای ایران»، «مجمع فیلمسازان سینمای ایران»، «کانون تهیه کنندگان» و «انجمن تهیه کنندگان مستقل سینمای ایران». این وضعیت حواشی فراوانی داشت و این صنوف نیز در رقابت با هم، یارگیری و بعضاً ضد هم عمل می‌کردند.
در طول سال‌های اخیر، کوشش‌های فراوانی از سوی متولیان به ویژه مدیران سازمان سینمایی برای ادغام و یکپارچه سازی صنوف سینمایی رخ داد؛ اما همه این کوشش‌ها به شکست خورد، تا اینکه انتخابات خانه سینما پیش آمد. در انتخابات خانه سینما فقط یک صنف از تهیه کنندگان ـ که در وزارت کار ثبت شده بود ـ حق حضور داشت. عدم وحدت این صنوف و عدم ثبت قانونی منجر به غیبت ایشان در انتخابات خانه سینما شد و آنها نه حق رای یافتند و نه امکان حضور در میان کاندیداهای هیات مدیره جامعه اصناف سینمای ایران.
از سوی دیگر، سازمان سینمایی، حضور نماینده صنوف تهیه کنندگان در شورای صنفی اکران که درباره نمایش فیلم‌های سینمایی تصمیم‌گیری می‌کند را به یکپارچگی و یکصدایی آنها موکول و تا آن زمان فرح بخش را به عنوان نماینده این صنوف معرفی کرد. در کنار این اتفاق، سازمان سینمایی راساً شروع به صدور پروانه تهیه کنندگی کرد، چون اعتقاد داشت اساساً صنف تهیه کنندگان وجود ندارد و این اقدام منجر به عقب نشینی صنوف و تشکیل صنف واحد شد.
صنف متحد با نام «اتحادیه صنف تهیه کنندگان سینما» هیات مدیره‌ای متشکل از عناصر کلیدی هیات مدیره هر چهار صنف تهیه کنندگان که محمد احمدی، علی آشتیانی‌پور، مسعود اطیابی، خسرو امیر صادقی، منیژه حکمت، سید جمال ساداتیان، فرشته طائرپور، مجتبی فرآورده، مهرداد فرید، سید غلامرضا موسوی، اصغر هاشمی و سید ضیا هاشمی را با ریاست غلامرضا موسوی شامل شده است.
هیات مدیره دوازده نفره صنف تهیه کنندگان که شماری نامتعارف برای یک هیات مدیره را دارد و این ترکیب نشان می‌دهد وحدت صنوف سینمایی چقدر دشوار و پیچیده بوده است؛ پیچیدگی که در بخشی از بیانیه تشکل صنف واحد تهیه کنندگان انعکاس داشت: «امروز که دوستان نادان سینما، دست در دست دشمنان دانای آن، عرصه را از همه سو بر فعالیت‌های سالم و قانونی تهیه کنندگان واقعی و حرفه‌ای تنگ کرده و امکان بهره‌گیری از ظرفیت‌های فرهنگی، اقتصادی، قانونی و اجتماعی را دشوار ساخته‌اند، خرسندیم اعلام کنیم که این همگرایی و اتحاد، از مسیری واقع‌بینانه، مصلحت جویانه، خودجوش و اختیاری عبور کرده و به نتیجه کنونی رسیده است.»
آنها در این بیانیه نقدهای تندی نیز مطرح کرده بودند: «حضور مراجع و متولیان متعدد تصمیم‌گیری، و میدان-داری خسارت‌بار جریان‌های پیدا و پنهان و همچنین مدیریت‌های فاقد پشتوانه‌های تخصصی و دلسوزی لازم در حوزه‌های مرتبط، با موانع بسیاری مواجه بوده و هست. تصمیم‌سازی‌های سلیقه ای و بی نصیب از شناخت‌های روزآمد و آینده آینده‌نگر، مشکلات عدیده‌ای را تاکنون برای سینمای ایران پدید آورده که متأسفانه نه تنها به مرور از تعداد و تخریب آنها کاسته نشده، بلکه در روندی افزایشی همچنان در حال تکثیر و تداوم هستند.»
تهیه کنندگان انگیزه‌شان را حفظ امنیت سرمایه گذاری و تولید خواندند و تاکید کردند: «امروز دیگر نمی‌توان به این واقعیت بی اعتنا بود که برون رفت از شرایط موجود و ایجاد ساختاری نوین و کارآمد که شایسته شأن و اعتبار سینمای ملی ایران باشد، طرحی نو می‌طلبد؛ طرحی نو که به تحکیم، تقویت و حراست از داشته‌ها و مطالبه حقوق نداشته بیانجامد و راه‌های ایجاد اختلال در امنیت سرمایه گذاری و فعالیت‌های تولیدی تهیه کنندگان را مسدود کند.»
وحدت تهیه کنندگان علاوه بر آنکه آنها را به هیات مدیره خانه سینما و پیش از آن، به شورای صنفی اکران بازخواهد گرداند، می‌تواند به مانعی برای ورود پول‌های آلوده و قدرت‌گیری صاحبان‌شان در سینما تبدیل شود. صاحبان این پول‌ها در گذشته با سوار شدن بر موج اختلافات بین تهیه کنندگان توانسته بودند، جای خود را در سینمای ایران باز کنند و قدرت بگیرند اما اکنون بازی در حال تغییر است.
تهیه کنندگان سینمای ایران پس از سال‌های متمادی، سرانجام در قالب یک صنف متحد شدند؛ صنفی که اگر پابرجا بماند، می‌تواند به قدرت گیری صاحبان پول‌های آلوده در سینمای ایران پایان بخشد؛ اما آیا چنین اتفاقی رخ خواهد داد یا کشمکش‌های تاریخی، مانع از تحقق این موضوع خواهد شد؟
