از اصرار بر حضور عسگرپور تا انتخاب سه باره شاهسواری / تنش در هیات مدیره تا مرز درگیری فیزیکی

مدیرعامل خانه سینما در حالی برای سومین بار انتخاب شد که نه تنها برای انتخاب مجدد شاهسواری اجماعی میان اعضای هیات مدیره وجود نداشته، بلکه این نشست به واسطه اتفاقاتی که پیش از آن رخ داده بود، به تنش کشیده و در نهایت مدیرعامل خانه بدون اجماع انتخاب شد؛ وضعیتی که تبعاتش برای صنوف سینمایی در سال‌های آینده بیش از پیش عیان خواهد شد و وضعیتی مخاطره آمیز را برای فعالان سینمای ایران رقم می‌زند.

به گزارش «تابناک»؛ «نظر به دانش سینمایی، سوابق ارزنده و تجربیات قابل تحسین شما در مدیریت امور صنفی و به استناد مصوبه هیات مدیره خانه سینما و به موجب این حکم، جنابعالی را به عنوان مدیر عامل "جامعه اصناف سینمایی" منصوب می‌‌‌نمایم. ابراز امیدواری می شود مانند گذشته، در سامان بخشی به امور رفاهی سینماگران و همچنین ارتقای جایگاه اجتماعی "خانه سینما" در سیاست های فرهنگی کشور، موفق و موید باشید.» این متن حکم انتصاب محمدعلی نجفی رئیس هیات مدیره خانه سینما برای مدیرعاملی منوچهر شاهسواری است.

این حکم پس از نشست پرتنش هیات مدیره خانه سینما صادر شد؛ نشستی که در آن منوچهر شاهسواری برای سومین دوره به عنوان مدیرعامل خانه سینما انتخاب شد. شاهسواری در دوره هیات مدیره سیزدهم خانه سینما جانشین رضا میرکریمی و در دوره هیات مدیره چهاردهم خانه سینما نیز برای یک دوره دیگر برای همین پست انتخاب شد و حالا انتخابش برای دوره پانزدهم مناقشه برانگیز شده و حتی نشست هیات مدیره را نیز به چالش کشیده است.

نشست پیشین هیات مدیره خانه سینما

این چالش سوای اختلاف برخی اعضای هیات مدیره خانه سینما با مدیرعامل کنونی که از دوره پیشین پابرجا بود، به تفسیر اساسنامه خانه سینما نیز مربوط می‌شود. مطابق تبصره ۳ ماده ۳۷ اساسنامه خانه سینما، «تجدید استخدام مدیر عامل حداکثر برای دو دوره متوالی بلامانع است» که تمرکز بر این گزینه را با منع قانونی مواجه خواهد نمود و با توجه به اتفاقات اخیر، می‌تواند واکنش قانونی برخی صنوف را در پی داشته باشد و با این اوصاف خانه سینما هیچ گاه مدیرعاملی برای بیش از دو دوره متوالی نداشته است.

با این حال، بنا بر تفسیری چون شاهسواری در دوره نخست، کامل این منصب را در اختیار نداشته، می‌تواند این دوره را مدیریت کند و بنا بر تفسیری چون لفظ «تجدید برای دو دوره» آمده، به باور برخی این منزله تداوم بیش از دو دوره علاوه بر دوره اول مدیرعاملی است. محمدرضا مویینی چهره‌ای بود که بدون آنکه مسئولیتی در هیات مدیره داشته باشد و بدون اطلاع شماری از اعضای هیات مدیره، به نشست جنجالی انتخاب مدیرعامل خانه سینما دعوت شده بود و تفسیر حقوقی خاصی را از اساسنامه خانه سینما مطرح کرد.

از دیگر مدعوین این جلسه محمدمهدی عسگرپور مدیرعامل اسبق خانه سینما و از چهره‌های بانفوذ سینمای ایران بود. عسگرپور که اکنون دبیر جشنواره جهانی فجر است، سابقه کنترل اوضاع در دشوارترین دوران این نهاد صنفی یعنی زمانی که دولت احمدی نژاد این نهاد صنفی را به تعطیلی کشاند، بر عهده داشت. او در این دوره توانست تمامی چهره‌های موثر سینما را برای حفظ نهاد صنفی خانه سینما متحد نگه دارد و در نهایت این اتحاد منجر به عقب نشینی جریانی شد که در پی تعطیلی جامعه اصناف سینمایی بود و خانه سینما بازگشایی شد.

عسگرپور پس از این کرسی مدیریت را تحویل داده و حالا با گذشت چند سال و با توجه به تفرق صنفی که شکل گرفته، با اصرار اعضای هیات مدیره خانه سینما برای پذیرش مجدد مدیرعاملی خانه سینما به نشست هیات مدیره آمده بود. در این نشست پس از طرح تفاسیری درباره امکان انتخاب مجدد شاهسواری، مشخص شد که فضا تغییر کرده و عسگرپور از اعضای هیات مدیره خداحافظی کرد و با گلایه مندی از این رفتار عجیب، این جلسه را ترک کرد اما این پایان ماجرا نبود.

چهار عضو هیات مدیره خانه سینما به ابقای شاهسواری برای دوره سوم رای دادند و سه عضو به شدت مخالفت کردند و در نهایت فضا آنچنان به تنش کشید که کار تا مرز درگیری فیزیکی بین محمدعلی نجفی رئیس هیات مدیره خانه سینما و یکی از اعضای هیات مدیره پیش رفت. همچنین برخی اعضا نسبت به عدم امضای صورت جلسه خودداری و به این شکل اعتراض خودشان را نسبت به اصرار بر تداوم مدیریت کنونی خانه سینما بیان کردند. این وضعیت باعث شد که دورنمای چندان روشنی پیرامون این نهاد صنفی وجود نداشته باشد.

از اتفاقات قابل تامل، حضور رمضانعلی حیدری خلیلی معاون توسعه مدیریت و منابع سازمان سینمایی در نشست هیات مدیره خانه سینما برای انتخاب مدیرعامل و موضع گیری در این زمینه بود که به نقدها درباره تبدیل شدن خانه سینما به عنوان نهادی مستقل در سال‌های دور به شعبه‌ای از دولت تشدید می‌کند. انتظار می‌رفت دست کم در این نشست نماینده دولت حضور نداشت و این تصمیم کلیدی با تشریفاتی که نشان از استقلال عمل و رای خانه سینما داشت، رخ می‌داد.

فضاسازی صورت پذیرفته که منتقدین شرایط چند سال اخیر مدیریت خانه سینما که کلامی بر زبان بیاورند را به منزله دشمنان اصناف جا می‌زنند، باعث شده این مسائل تاکنون به شکل علنی مطرح نشود اما فضای کنونی جامعه اصناف سینمای ایران در بلندمدت به این شکل پیش نخواهد رفت. به نظر می‌رسد حفظ خانه سینما در سال‌های آینده نیاز به مدیریتی قوام یافته‌تر از آنچه در چند سال اخیر شاهدش بودیم، داشته باشد؛ اما آیا در چنین اوضاعی چنین انتظاراتی بیش از حد خوشبینانه نیست؟