ولادیمیر الکنو مربی موفق روس این هفته به طور رسمی سرمربی تیم ملی والیبال ایران شد. فدراسیون ایران با الکنو قراردادی ۶ ماهه از اوایل فروردین سال بعد تا پایان المپیک توکیو امضا کرد با این امید که تیم ملی به چهار تیم برتر المپیک توکیو راه یابد. آیا این آرزو دست یافتنی است؟
الکنو سه‌بار با تیم ملی روسیه به جمع چهار تیم برتر المپیک راه یافته است. المپیک ۲۰۰۸ آتن تیم او با بازیکنان شاخصی مثل الکسی وربوف در مرحله حذفی بلغارستان را برد. به آمریکا در نیمه‌نهایی باخت و در نهایت با بردن ایتالیا برنز المپیک را گرفت.
اوج فعالیت مربیگری الکنو در المپیک ۲۰۱۲ لندن بود. تیم او با غول درخشانش «ماکسیم میخایلوف» چنان کرد که تا سال‌ها برزیلی‌ها فراموش نخواهند کرد؛ روسیه بازی دو بر صفر باخته در فینال را معجزه‌وار سه بر دو برد و طلای المپیک را گرفت. در ریو ۲۰۱۶ اما خبری از این همه غافلگیری نبود. در نیمه نهایی برزیل به راحتی روسیه را برد و بعد از آن هم تیم الکنو سه بر دو به آمریکا باخت و مدال برنز هم از کف رفت.
گروه‌بندی المپیک ساده است. ۱۲ تیم در دو گروه ۶ تیمی مسابقه می‌دهند و بعد از پایان مرحله گروهی تیم اول هر گروه با تیم چهارم گروه دیگر و تیمهای دوم هر گروه با تیم سوم گروه دیگر مسابقه می‌دهند و چهار تیم پیروز به نیمه‌نهایی المپیک صعود می‌کنند. سال بعد ایران در گروه نسبتا ساده‌تر المپیک با ژاپن، ونزوئلا، ایتالیا، کانادا و لهستان همگروه است. از حالا اگر برد برابر ژاپن و ونزوئلا را برای ایران کنار بگذاریم و به برد مقابل کانادا و لهستان و ایتالیا امیدوار باشیم، ایران به عنوان یکی از چهار تیم برتر گروه خود با فرانسه، روسیه، امریکا یا برزیل برای راه‌یابی به چهار تیم برتر المپیک مسابقه خواهد داد.
فدراسیون محمدرضا داورزنی، در چنین شرایطی و با هدف موفقیت در المپیک توکیو الکنو را به ایران می‌آورد. مربی سخت‌کوش و سخت‌گیری که سعید معروف را فقط ۶ ماه در تیمش زنیت تحمل کرد، حالا هم پذیرفته در ۶ ماه شانسش را با ایران در المپیک محک بزند. به درستی سوال مهم این است که الکنو ایران را به هدفش که حضور در جمع چهار تیم برتر المپیک است می‌رساند؟ به اعتقاد خوشبین‌ترین کارشناسان والیبال، خیر.
بردن آمریکا، برزیل یا حتی فرانسه در مرحله حذفی المپیک تقریبا نشدنی به نظر می‌رسد؛ ۶ ماه زمان مناسب و کافی برای ساختن تیم ملی ایران نیست. معروف مغز متفکر ایران پیش از این با الکنو در تیم باشگاهی زنیت به بن بست رسیده و در ۱۱ ماه اخیر در هیچ مسابقه رسمی شرکت نکرده؛ امیر غفور هنوز از مصدومیت رها نشده و همه‌گیری کرونا اجازه تمرین و مسابقه خوب را محمد موسوی گرفته است. اگر بر همه این‌ها چشم ببندیم، شانس الکنو برای بردن هر کدام از تیم‌هایی که نامبرده شد، شانسی بسیار پایین است.
الکنو با سابقه قهرمانی در المپیک لندن، پنج بار قهرمانی اروپا با زنیت و بارهای قهرمانی روسیه با دستیار ایتالیایی خود توماس توتولی به ایران می‌آید؛ حضور این دو لبخند بر لب‌ها می‌آورد و امیدها را زنده نگه می‌دارد تا شاید بعد از المپیک بگویند بهترین گزینه را آوردیم و نشد. الکنو در هدایت تیم‌ها برای المپیک به‌نظر یکی از بهترین‌هاست. اما مسیر مستقیم آن بود که الکنو یا مربی هم‌قواره او، تیم را بعد از المپیک دست بگیرد، هوای تازه‌ای بدمد و سرودی جدید با نسل نو از والیبالیست‌های ایرانی بسراید.
با سلام اگر چه خیلی خوشحال خواهم شد که تیم ملی والیبال کشورم در مسابقات المپیک موفق شود ولی از آنجا که بعنوان یک مدرس دانشگاه و مربی والیبال، وقایع والیبال را بصورت فنی و نه احساسی دنبال می کنم بنظرم والیبال ایران با مربی بلوک شرق موفق نخواهد شد البته نه اینکه مربیان بلوک شرق مربیان خوبی نباشند بلکه این مربیان با سنخیت بازیکنان ایرانی جور در نمی آیند. مربیان بلوک شرق رژیم تمرینی کاملا متفاوت و قدرتی تری نسبت به همتایان غربی خود دارند و با عنایت به ذات پرورش یافته بازیکنان ایرانی که به تمرینات طاقت فرسای مربیان اصالتا بدن ساز شرقی تن نمیدهند و این در فصل قبل از مسابقه حین مسابقه و بعد از مسابقه کاملا متفاوت است، مشکلات بدنی برای بازیکنان ایرانی ایجاد می کند. علاوه بر این یکی از بزرگترین نقاط ضعف مربیان بلوک شرق ضعف بازیخوانی و تغییر تاکتیک تیمی در جریان مسابقات سخت و چالشی مخصوصاً در مقابل تیمهای به اصطلاح کامبک زده و برگشته به بازی است که از این بابت نسبت به مربیان غربی مخصوصاً امریکایی ها و تا حدودی آرژانتینی ها ضعیف تر هستند. فعلا باید دید چه پیش می آید. در حال حاضر که اتاق فکر والیبال ما چنین تصمیمی را برای رئیس محترم فدراسیون ساخته اند اما می شد با بررسی کارشناسی بهتر تصمیم گرفت. به امید موفقیت تیم ملی والیبال کشور عزیزمان