تابناک: بهمن ماه سال ۱۳۶۱ بود. فاصله بین شوش تا فکه یک ساعت و نیم است. در صندلی‌های عقب بین حسن باقری و مجید بقایی نشسته بودم. مجید همیشه یک قرآن جیبی همراهش بود و در هر فرصتی تلاوت می‌کرد. در این فاصله داشت سوره فجر را حفظ می‌کرد.
قرآنش را داد دست من و گفت: ببین درست می‌خوانم؟ من داشتم حفظ هایش را کنترل می‌کردم. وقتی رسیدیم به آیات آخر سوره فجر " یَآ أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِى إِلَى رَبِّکَ رَاضِیَةً مَّرْضِیَّةً فَادْخُلِى فِى عِبَادِى وَادْخُلِى جَنَّتِى" به فکه رسیدیم.
مجید به حسن گفت: نمی‌دانم چرا آیات آخر سوره را نمی‌توانم حفظ کنم. گیر دارد. نمی‌دانم گیرش چیست؟
حسن با خنده گفت: می‌دانی گیرش چیست؟ گیرش یک ترکش است. گیرش یک لقمه شهادت است. بابا! یا ایت‌ها النفس المطمئنة در شأن امام حسین (ع) است. شوخی که نیست.
حسن راست می‌گفت. گیر ورود به جمع یاران شهید، یک لقمه شهادتی بود که آن دو برارد یعنی حسن باقری و مجید بقایی چند ساعت بعد از آن در فکه با هم نوش جان کردند.
