به گزارش
تابناک اقتصادی؛ یکی از مهم‌ترین تاثیرات اقتصادی ایران از تحولات در کشور همسایه افغانستان می‌تواند به موضوع کدیور‌های حمل و نقل منطقه‌ای و حتی جهانی بازگردد. افغانستان به دلیل نقطه جغرافیایی در مسیر راه ابریشم چین قرار دارد و از سوی دیگر یکی از مهم‌ترین کدیور‌های دسترسی به آسیای میانه محسوب می‌شود؛ از همین رو روی کار آمدن طالبان در این کشور می‌تواند معادلات اقتصادی در منطقه را به شدت دستخوش تغییرات کند.
در سال‌های گذشته یکی از مهم‌ترین طرح‌های درحال اجرای بندری ایران به توسعه سواحل مکران باز می‌گردد که سرمایه گذار خارجی آن هند است و میلیارد‌ها دلار درمنطقه به امید دسترسی به بازار افغانستان و آسیای میانه از طریق ایران، هزینه کرده است.
اما حالا با تحولات رخ داده به نظر می‌رسد که این سرمایه گذاری بخش مهمی از توجیح اقتصادی اش را برای دسترسی این کشور به افغانستان از دست داده است، زیرا طالبان تحت نفوذ پاکستان هستند که با هند دشمن دیرینه محسوب می‌شوند.
خاستگاه اصلی گروه طالبان، پاکستان است و حتی در جریان جنگ با گروه مقاومت دره پنجشیر، مسائلی نیز در مورد حمایت دستگاه اطلاعاتی پاکستان از نیرو‌های طالبان مطرح شد. فارغ از همه مسائل، سران طالبان که در جریان تعریف ساختار دولت امارت اسلامی، خود را برای برقراری روابط با همه کشور‌ها حتی آمریکا راغب نشان دادند، دوستی محکم تری با پاکستان دارند و روی همکاری چین نیز به‌عنوان رقیب اقتصادی آمریکا حساب ویژه‌ای باز کرده‌اند.
افزون بر این طالبان به شدت بر همکاری با چین و پاکستان تأکید کرده و صریحاً افغانستان را به عنوان بخشی از کریدور اقتصادی چین-پاکستان برشمرده است. با این تفاصیل به‌نظر می‌رسد طالبان با پیش‌بینی روابط پرتنش با ایالات‌متحده و تداوم تحریم‌های این کشور می‌کوشد بیشتر به چین نزدیک شود تا بخشی از مشکلات اقتصادی از این مسیر کاهش یابد و در این وضعیت نیاز‌های خود برای اداره کشور را نیز از پاکستان فراهم خواهد کرد.
تأکید طالبان بر تبدیل افغانستان به بخشی از کریدور اقتصادی چین - پاکستان به آن معناست که مسیر همکاری سه‌جانبه ایران، هند و افغانستان بر محور چابهار در آینده اولویتی نخواهد داشت و حاکمان جدید افغانستان تمایلی به استفاده از مسیر چابهار برای نقل‌وانتقال کالا نخواهند داشت.
به‌عبارت‌دیگر، رقابت قدیمی چابهار با گوادر و کراچی با سلطه طالبان بر افغانستان، احتمالا به سود گوادر و کراچی حل‌وفصل می‌شود و وقتی افغانستان بخشی از کریدور اقتصادی چین - پاکستان باشد، حداقل موقعیت ایران در حمل‌ونقل و ترانزیت افغانستان تضعیف خواهد شد. در این میان اگر توسعه معادن افغانستان آغاز شود، به‌احتمال‌قوی بخش عمده محموله‌های معدنی از کریدور پاکستان چین و بندر گوادر وارد بازار‌های جهانی خواهد شد.
البته گرچه سلطه طالبان در بدترین حالت می‌تواند سهم بندر چابهار از تأمین نیاز‌های افغانستان را به صفر برساند و با قطع ارسال کالا‌های هندی از این بندر به مقصد افغانستان، بخشی از خدمات بندر چابهار متوقف شود، اما این بندر همچنان جایگاه استراتژیک خود را در اتصال کشورهای آسیای میانه به آب‌های آزاد حفظ می‌کند و تقریبا در اهداف رؤیایی آن تغییری ایجاد نمی‌شود؛ اما مسئله اینجاست که در آن‌سوی آب‌های آزاد، جدی‌ترین رقیب خارجی بندر چابهار با سرعتی باورنکردنی مسیر توسعه را پیموده و به جایگاهی رسیده که عملا چابهار در برابر آن هیچ حرفی برای گفتن نداشته باشد.
بندر صحار عمان که حدود یک دهه پیش، برنامه توسعه آن با بندر شهید بهشتی چابهار در یک بازه زمانی آغاز شد، با جذب ۲۷ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری به یک هاب لجستیک در منطقه بدل شده درحالی‌که بندر چابهار تقریبا در همان شرایط اولیه باقی‌مانده و حتی وعده سرمایه‌گذاری ۵۰۰میلیون دلاری هند در آن نیز به‌طور کامل عملیاتی نشده است. شکاف فزاینده میان توسعه صحار و چابهار را می‌توان نماد تأثیر مخرب تحریم بر موقعیت ژئواکونومیک ایران دانست.
منبع: اتاق تهران
بندر چابهار وبندر جاسک برای خو د ایران هم می تواند منشا اثر باشد اگر واگر به سرعت ازاد راه های متعدد از استان های هرمزگان وفارس وکرمان وخرسان جنوبی وزاهدان وخراسان مرکزی ازاد راه مشهد جاسک اجرائی شود وزمان از دست نرود می تواند این دو بندر نقش به سزائی در اقتصاد ایران و در مرحله بعد کشورهای همسایه شمال شرقی ایفا نماید وهم چنین اتمام خط آهن در حال حاضر دسترسی به این نقاط بسیار مشکل است