روزگاری سفر دریایی در جنوب ایران از دشوارترین کارها بود. تجارت چوب و خرما از آفریقا و هند و جابهجایی ادویه و میوهجات از این کشور به آن کشور گاهی تا یکسال زمان میبرد.
برای همین هم رفتن یک لنج یا کشتی از ساحل به معنی جدا شدن دهها نفر از خانواده خود بود. پس خانواده و نزدیکان مردان دریانورد به بدرقه آنها میرفتند و بادبان کشتی یا لنج را با دمام و آواز بالا میبردند. حالا دیگر سالها از آن زمان گذشته و دیگر شناوری با بادبان برافراشته در آبهای جنوب ایران به دریا نمیرود اما مراسم بادبانکشی یا به زبان محلی «هوزار» هنوز برگزار میشود./همشهری آنلاین