به گزارش «تابناک» به نقل از فارس، مهشید ناصحی، رئیس اداره کل کنترل سل و جذام، مرکز مدیریت بیماری‌های واگیردار وزارت بهداشت در برنامه «روزنه» در مورد روز جهانی کمک به جذامیان بیان داشت: آنچه که باعث ناراحتی جامعه پزشکی می‌شود این است که با وجود تشخیص عوامل و درمان بیماری جذام هنوز ترس غیرطبیعی در جامعه نسبت به بیماری جذام وجود دارد.
وی افزود: بیماری جذام علیرغم تصور کهن، سرایت بسیار ناچیزی دارد و ۹۵ درصد جامعه بشری به آن مصونیت ذاتی دارند و فقط ۵ درصد جامعه بشری استعداد ژنتیکی دارند که اگر با بیمار درمان نشده، به طور طولانی در تماس نزدیک قرار بگیرند، بیمار خواهند شد.
ناصحی تصریح کرد: با توجه به این که درمان موثر این بیماری در دنیا و کشور ما رایگان است به نظر می رسد این ترسها و داغ اجتماعی که وجود دارد غیرمنطقی است و با انتقال این پیام باید به رفع این مشکل کمک کرد.
رییس اداره‌کل کنترل سل و جذام مرکز مدیریت بیماری‌های واگیردار وزارت بهداشت ادامه داد: میکروب این بیماری سرعت کندی داشته و به همین دلیل دوره نهفتگی این بیماری طولانی و سیر بالینی کندی دارد و از زمانی که این بیماری خود را با یک لکه پوستی نشان می دهد تا زمانی که معلولیت ایجاد کند چند سال طول می کشد.
وی اذعان داشت: زمانی که موارد ابتلا به این بیماری کاهش می‌یابد جامعه پزشکی هم فرصت نمی‌کند در طول تحصیل با مواردی از این بیماری روبرو شود و مهارت تشخیصی و درمانی نسبت به این بیماری کاهش می‌یابد.
ناصحی اظهار داشت: دانش ناکافی جامعه عمومی و کاهش مهارتهای تشخیصی درمانی باعث می‌شود بیماران ما دیرتر تشخیص داده شوند و یا در مرحله‌ای تشخیص داده نشوند که معلولیت برای آنها اتفاق نیفتد بنابراین وقتی جذام آنها درمان می‌شود معلولیتشان باقی می‌ماند.
وی ادامه داد: متاسفانه مردم فکر می‌کنند، معلولیت بعد از جذام ذاتا خطرناک است، در حالی که خود بیماری سرایت ناچیزی دارد و وقتی بیمار تحت درمان کامل قرار می‌گیرد، باید به معلولیت او به عنوان یک پدیده معمولی یا ناشی از هر حادثه دیگری نگاه شود.
رییس اداره کل کنترل سل و جذام مرکز مدیریت بیماری‌های واگیردار خاطرنشان کرد: وقتی بیماری کم می‌شود و فرصت صحبت کردن در مورد بیماری فقط به یک روز از سال محدود می‌شود، این عوامل باعث می‌شوند دانش عمومی نسبت به این بیماری تغییر نکند.
وی ادامه داد: وقتی جامعه عمومی نگران است که جذام یک بیماری خطرناک است بیمار هم تمایل ندارد به ما آدرس دقیقی بدهد تا بتوانیم برای افراد خانواده اش که تماس طولانی با او دارند اقدامات خوبی انجام دهیم لذا باید این داغ اجتماعی به کمک همدیگر حل شود.
