بدون تردید دولت پزشکیان و تیم اقتصادی وی در اولین فرصت باید در بانک‌های کشور خانه تکانی تاریخی انجام دهد. دور شدن بانک‌ها از اهداف اصلی خود و روی آوردن به بنگاه‌داری طی سالیان متمادی ضرر جبران ناپذیری بر پیکره تولید کشور وارد آورده است. تمام روسای جمهور به این نکته اذعان داشته اند که بانک‌ها بیشتر منابع خود را به سمت شرکت‌های اقماری خود گسیل داشته‌اند؛ چرا که با توجه به نرخ بالای تورم در کشور اعطای تسهیلات به امر تولید و حتی بازرگانی خوشایند بانک‌ها نبوده و از طرف دیگر سود چندین برابر حاصل از واردات، بانک‌ها را بر آن داشته، غالب منابع خود را به شرکت‌های تحت پوشش خود در قالب تسهیلات سهل و ارزان اعطا تا سود چند برابری نصیب بانک شود.
بماند در این میان منافع مدیران بانک‌ها نیز در نظر گرفته شده و در اغلب این شرکت‌ها به فراخور موقعیت، مدیران ستادی بانک‌ها با عناوین رئیس هیات مدیره یا اعضا هیات مدیره و در برخی موارد با گماردن افراد خودی در راس شرکت ها، از این شرکت‌ها بعنوان حیاط خلوت بهره‌برداری می‌کنند.
یادمان نرفته که آقای روحانی در جلسه‌ای وقتی خواست از بانک‌ها صحبت کند گفت: البانک والبانک و ما ادرئک مالبانک.
تو چه می‌دانی بانک یعتی چه؟
سخن مزاح‌گونه روحانی حامل کلی حرف و مشکل و حاشیه در بانک‌ها بود. بنابراین اولین قدم در راستای ساماندهی اقتصاد ایران، ساماندهی وضعیت نا به سامان بانک‌های کشور است. امروزه بدون حمایت بانک‌ها، تولید سر و سامان نمی‌گیرد.
تولید در کشور به شدت نیازمند نقدینگی است این در حالی است که بسیاری از بنگاه‌های اقتصادی یا تعطیل شده یا در آستانه تعطیلی قرار گرفته اند.
مگر می‌شود بانک تخصص کشاورزی برای اعطای وام سلف به کشاورز به عملکرد حساب کشاورز تکیه کند. سود وام‌های بخش کشاورزی در دنیا تقریبا نزدیک به صفر و در بسیاری از کشور‌های دنیا صفر است.
امروز در کشور‌های پیشرفته دنیا نظیر آمریکا وام مسکن با بهره نرخ منفی محاسبه می‌شود. در ایران با منابع سرشار خدادادی متاسفانه در برخی موارد نرخ بهره تولید به نزدیک ۳۰ درصد می‌رسد. آیا در چنین شرایطی کسی جرات سرمایه‌گذاری در امر تولید را دارد؟
وقت تنگ است و پزشکیان باید بجنبد. تیم اقتصادی دولت باید شبانه‌روز کار کند. یکی از کار‌های بسیار اساسی دولت علاوه بر برکناری مدیران ضعیف و سواستفاده‌گر، بی‌شک اصلاح ساختار و همچنین وضعیت نا به سامان بانک‌هاست.
