استادیوم‌نگاری از اولین تجربه زنانه در اتمسفر آزادی/ تلخ و شیرین مادرانه!

 روز جمعه، پس از سال‌ها تماشای بازی پرسپولیس از پشت صفحه تلویزیون توانستم به استادیوم بروم و از آنجا شاهد بازی تیم محبوبم باشم. فضای اولیه استادیوم شاد و پر انرژی و سرشار از هیجان و متمرکز بر فوتبال بود؛ تشویق‌ها منظم و هماهنگ؛ نه شعار‌های پراکنده و هیاهوی بیش از حد که به نظرم آمد شاید بیشترین علت این یک دستی محرومیت آقایان تماشاگر باشد!

اکثر دختران جوان با نماد‌های قرمز، گریم‌های زیبا و برخی با پرچم‌های بزرگ در حال تشویق تیم محبوبشان بودند. زمانی که بازی شروع شد همه سکو‌ها یک صدا پرسپولیس را با شور تشویق می‌کردند؛ حتی برخلاف تصور بعضی‌ها، برخی زنان با عصبانیت به بازیکنان اعتراض می‌کردند، برخی دیگر با شوخی و خنده بازی را تحمل می‌کردند.

هر تصمیم مشکوک داور با غرولند‌های جمعی همراه بود، نه فریاد‌های تند و فحاشی‌هایی که برخی مواقع حتی صداوسیما را مجبور به قطع صدای ورزشگاه می‌کرد. بازی بسیار ضعیف پرسپولیس و برتری تاکتیکی سپاهان کاملاً مشهود بود و از روند بازی کاملاً به چشم می‌آمد که پرسپولیس نه سازمان دفاعی مناسبی دارد، نه خلاقیتی در حمله.

تقریباً در هر حمله سپاهان، یک جای دفاع پرسپولیس می‌لنگید. واکنش ضعیف بازیکنان در حفظ توپ و جایگیری‌های غلط،  توپ‌رسانی‌های بی‌هدف، شوت‌های ناموفق از فاصله‌های دور و نبود هماهنگی بین بازیکنان خطوط هجومی، باعث شد پرسپولیس حتی در موقعیت‌ها هم کاری از دستش برنیاید.

سپاهانی‌ها، اما هوشمندانه عمل کردند. آنها با برنامه مشخص بازی کردند، از ضعف‌های دفاع پرسپولیس استفاده کردند و روی دو حمله حساب شده و کرنری که کسب کردند، دو گل در همان دقایق اول بازی زدند.

در کنار بازی بی رمق پرسپولیس، اما تماشاگران از پا نیفتادند و تا آخرین لحظه تیم را تشویق کردند. حتی دختر جوانی که کنار من نشسته بود و مثل یک گزارشگر حرفه‌ای، تمام اتفاقات بازی را در دفترچه‌اش می‌نوشت. بعد از بازی از او پرسیدم: «نویسنده‌ای؟» خندید و گفت: «نه، اما می‌خوام این خاطره رو فراموش نکنم.»

یکی دیگر از حواشی بازی که خیلی در استادیوم به چشم می‌آمد حضور پر رنگ کودکان در استادیوم بود. برخی مادران با بچه‌های کوچک‌شان آمده بودند و سعی می‌کردند قوانین بازی را برای‌شان توضیح دهند.

خلاصه اینکه، پرسپولیس روز واقعاً بدی داشت و سپاهان مستحق برنده شدن بود. اما برای من، مهم‌تر از نتیجه، لذتِ بودن در استادیوم و حسِ مشترکِ هواداری با هزاران زن دیگر بود. امیدوارم این تجربه تکرار شود، البته این بار با بازی بهتر و برد پرسپولیس!

م. آب‌نیکی