به گزارش تابناک به نقل از تسنیم، مطابق آمار ارائه شده از سوی وزارت کار هزینه‌های سالانه بهداشت و درمان با شیوع کرونا افزایش یافته است.
خلاصه یافته‌های پژوهش وزارت کار بیانگر این است:
متوسط هزینه سالانه بهداشت و درمان یک خانوار شهری با ۱۶.۱ درصد افزایش از ۴۲,۷۵۱ هزار ریال در سال ۱۳۹۷ به ۴۹,۶۴۹ هزار ریال در سال ۱۳۹۸ رسیده است. این درصد افزایش برای متوسط هزینه‌های کل یک خانوار شهری ۲۰.۸ درصد می‌باشد.
متوسط هزینه سالانه بهداشت و درمان یک خانوار روستایی با ۹.۳ درصد افزایش از ۲۴,۱۲۰ هزار ریال در سال ۱۳۹۷ به ۲۶,۳۷۴ هزار ریال در سال ۱۳۹۸ رسیده است. این درصد افزایش برای متوسط هزینه‌های کل یک خانوار روستایی ۲۲.۰ درصد می‌باشد.
جدیدترین خبر‌ها و تحلیل‌های ایران و جهان را در کانال تلگرامی تسنیم بخوانید.
متوسط هزینه‌های بیمه‌های اجتماعی و درمانی در یک خانوار شهری با ۲۵.۵ درصد افزایش از ۱۲,۹۹۲ هزار ریال در سال ۱۳۹۷ به ۱۶,۳۰۳ هزار ریال در سال ۱۳۹۸ و در یک خانوار روستایی با ۲۲.۱ درصد افزایش از ۵,۴۴۳ هزار ریال در سال ۱۳۹۷ به ۶,۶۴۵ هزار ریال در سال ۱۳۹۸ رسیده است که این درصد افزایش‌ها ناشی از افزایش هزینه‌های بیمه تکمیلی می‌باشد.
متوسط هزینه بهداشت و درمان یک خانوار شهری بیشتر از یک خانوار روستایی می‌باشد به طوریکه در سال ۱۳۹۸ متوسط هزینه بهداشت و درمان یک خانوار شهری حدود ۱.۹ برابر بیشتر از متوسط هزینه بهداشت و درمان یک خانوار روستایی است.
در سال ۱۳۹۸، ۱۰.۲ درصد از هزینه‌های کل یک خانوار شهری و ۱۳.۵ درصد از هزینه‌های غیرخوراکی یک خانوار شهری صرف هزینه بهداشت و درمان شده است که نسبت سال ۱۳۹۷ کاهش داشته اند.
در سال ۱۳۹۸، ۹.۹ درصد از هزینه‌های کل یک خانوار روستایی و ۱۶.۲ درصد از هزینه‌های غیرخوراکی یک خانوار روستایی صرف هزینه بهداشت و درمان شده است که نسبت سال ۱۳۹۷ کاهش داشته اند.
در سال ۱۳۹۸، متوسط هزینه بهداشت و درمان یک خانوار شهری و روستایی در رده چهارم متوسط هزینه‌های کلی یک خانوار و رده سوم متوسط هزینه‌های غیر خوراکی یک خانوار قرار گرفته است.
در سال ۱۳۹۸، سهم هزینه بهداشت و درمان سالانه یک خانوار شهری به متوسط هزینه کل در نقاط شهری ۱۰.۲ درصد است که این نسبت برای خانوار‌ها در دهک هزینه‌ای دهم با ۱۱.۸ و دهک هزینه‌ای نهم با ۱۰.۵ درصد بیشتر از سهم کشوری (۱۰.۲ درصد) بوده و برای خانوار‌ها در سایر دهک هزینه‌ای کمتر می‌باشد. بیشترین سهم متوسط هزینه بهداشت و درمان سالانه یک خانوار شهری با ۱۱.۸ درصد مربوط به دهک دهم هزینه‌ای و کمترین آن با ۷.۴ درصد مربوط به به دهک اول هزینه‌ای می‌باشد.
در سال ۱۳۹۸، سهم متوسط هزینه بهداشت و درمان سالانه یک خانوار روستایی به متوسط هزینه کل در نقاط روستایی برای خانوار‌ها در دهک هزینه‌ای دهم با ۱۱.۹ درصد و دهک هزینه‌ای نهم با ۱۰.۹ درصد بیشتر از سهم کشوری (۹.۹ درصد) بوده و برای خانوار‌ها در سایر دهک هزینه‌ای کمتر می‌باشد. بیشترین سهم هزینه بهداشت و درمان سالانه یک خانوار روستایی با ۱۱.۹ درصد مربوط به دهک دهم هزینه‌ای و کمترین آن با ۶.۲ درصد مربوط به به دهک اول هزینه‌ای می‌باشد.
در سال ۱۳۹۸، متوسط هزینه بهداشت و درمان خانوار‌های شهری که در دهک دهم هزینه‌ای قرار دارند، حدود ۱۷ برابر خانوار‌هایی است که در دهک اول هزینه‌ای قرار دارند.
متوسط هزینه بهداشت و درمان خانوار‌های روستایی که در دهک دهم هزینه‌ای قرار دارند، حدود ۲۵ برابر خانوار‌هایی است که در دهک اول هزینه‌ای قرار دارند.
بر اساس اطلاعات سازمان جهانی بهداشت (WHO) در سال ۲۰۱۷، درصد هزینه‌های پرداخت شده از جیب از هزینه جاری سلامت برای جمهوری اسلامی ایران، ۴۲.۰ درصد بوده است. همچنین در بین ۳۲ کشور منتخب ارائه شده، بیشترین درصد به ترتیب مربوط به کشور‌های نیجریه (۷۷.۰ درصد)، افغانستان (۷۵.۰ درصد) و ونزوئلا (۶۳.۰ درصد) و کمترین درصد به ترتیب مربوط کشور‌های اندونزی (۳.۰ درصد)، آفریقای جنوبی (۸.۰ درصد) و فرانسه و قطر (۹.۰ درصد) بوده است.
