به گزارش «تابناک» به نقل از ایسنا، به تازگی تصاویری منتشر شده مبنی بر اینکه برخی از مسئولان شهرداری و البته شورای شهر با حضور در باغ هنر، سردیس تعدادی از هنرمندان کشورمان را در فضای مقابل خانه هنرمندان ایران نصب کرده‌اند، اینکه این اتفاق در این مقطع زمانی چقدر ضرورت داشته، یک بحث است ولی مبحث مهم‌تر، کیفیت این سردیس‌هاست. به طوری که اغلب آنها شباهت زیادی به آن چهره هنری ندارند و بدون خواندن نام آن چهره، نمی‌توان تشخیص داد که این سردیس ِکدام هنرمند است.
یکی از این سردیس‌ها متعلق به داود رشیدی است که در مقایسه با تعدادی دیگر، شاید شباهت بیشتری به این هنرمند داشته باشد. با این حال درباره کلیت این ماجرا با احترام برومند همسر این هنرمند، گفت و گویی انجام دادیم.
برومند در این زمینه می‌گوید: در موقعیتی که بسیاری از مردم درگیر کرونا، تنگناهای اقتصادی و هزار و یک مشکل دیگر هستند، کمی سخت است که درباره موضوعی مانند کیفیت و چند و چون سردیس هنرمندان و نام‌آوران صحبت کنیم.
این هنرمند ادامه می‌دهد: متاسفانه روزهای دشواری را سپری می‌کنیم. از سویی بخش زیادی از مردم بویژه آنان که از نظر اقتصادی ضعیف‌تر هستند، درگیر بیماری شده‌اند و از سوی دیگر هر روز خبر درگذشت یکی از همکاران‌مان، کام ما را تلخ می‌کند. ولی این سردیس‌ها هم گوشه‌ای از زندگی ما در تهران و ایران هستند و درباره ساخت آنها نکاتی وجود دارد که شاید مطرح کردنش، نتیجه‌ای در پی داشته باشد.
او نصب سردیس و مجسمه چهره‌های تاثیرگذار را در شهرهای مختلف، رسمی خوشایند می‌داند و اضافه می‌کند: این اتفاق به خودی خود، رسم زیبایی است که در هر شهری، سردیس یا مجسمه چهره‌های تاثیرگذار آن شهر نصب شوند.
برومند توضیح می‌دهد: توجه به چهره‌های نام‌آور کشورمان اتفاقی شایسته است ولی برای انجام چنین کاری که نیت خیری پشت آن است و فکر و بودجه و انرژی هم صرف آن می‌شود، باید پروسه‌ای درست و حرفه‌ای طی شود تا نتیجه‌ای قابل قبول داشته باشد.
او درباره سردیس‌هایی که به تازگی در مقابل خانه هنرمندان ایران نصب شده‌اند، می‌گوید: درباره سردیس هنرمند خاصی صحبت نمی‌کنم ولی به طور کلی برخی از این سردیس‌ها به صاحبان‌شان شباهتی ندارند. در حالیکه لازم است شخصیت آن چهره در سردیس او کاملا مشهود باشد چراکه هر شخصیتی ویژگی‌های خاصی دارد که در چهره‌اش نمایان است و می‌تواند نگاه، لبخند یا اخم آن چهره خاص باشد.
برومند تاکید می‌کند: برای اینکه ساخت سردیس‌ها به درستی رخ بدهد، سازنده یا باید با آن چهره آشنایی و نزدیکی زیادی داشته باشد، یا اینکه درباره او تحقیق و پژوهش کافی انجام دهد، به بررسی آثار او بپردازد و از همه مهم‌تر اینکه از روز نخست با خانواده یا یکی از نزدیکان آن شخصیت در ارتباط باشد چون وقتی ساخت سردیس به نقطه خاصی رسید، دیگر امکان تغییر عمده‌ای در آن نیست.
این هنرمند با تاکید بر اینکه لازم است ساخت سردیس و مجسمه چهره‌های شاخص به هنرمندان توانمند سپرده شود، توضیح می‌دهد: مایه خوشحالی است که هنرمندان جوان در این زمینه دست به کار شوند اما به این شرط که پروسه‌ای حرفه‌ای شکل بگیرد و از مشورت و کمک استادان مجسمه‌سازی و هنرهای تجسمی، استفاده کنند.
اواضافه می‌کند: نمی‌دانیم ساخت سردیس‌ها بر چه اساسی به مجسمه‌سازان سپرده می‌شود اما ای کاش بر اساس عُلقه، نزدیکی و احساس خاص آن مجسمه‌ساز به آن هنرمند صورت بگیرد.
احترام برومند در پایان تاکید می‌کند: هنوز هم برای جبران اشتباه دیر نشده و می‌توان بعضی از این سردیس‌ها را که شبیه صاحبان‌شان نیستند، کنار گذاشت و مجددا ساخت آنها را به کسانی سپرد که از کارشان مطمئن هستند. خوب است مسئولان این امر از نظرات مشاوران خود استفاده کنند و سردیس‌های جدیدی با تامل و وسواس بیشتر بسازند. هر زمان که آدمی در پی اصلاح اشتباهش بر بیاید، نه تنها ایرادی ندارد، بلکه خیلی هم خوب است.
پیمانکارش آشنا بوده کار رو دادن به اون