«فوزیه مجد» آهنگساز، پژوهشگر و مولفی که تاثیراتِ بسیار بر موسیقی ایران گذاشت و البته هیچ‌گاه به اندازه‌ای که باید، خدماتش پاس داشته نشد و خود نیز چنین بیش‌تر دوست دارد که خلوت‌نشینی، سلوکِ چند ساله اوست. مجد در برلین به دنیا آمد، آن‌هنگامی که جهان در آستانه جنگی بزرگ بود. مدتی بعد خانواده‌اش به ایران بازگشتند و او از همان کودکی در کنار تحصیل در مدرسه «ژاندارک»، به تمرینِ پیانو پرداخت و موسیقی دغدغه‌اش شد. او به هنرستان موسیقی رفت و زیرِ نظر امانوئل مليک اصلانيان آموزش دید. او بعدتر در همین هنرستان به تدریس پرداخت و هارمونی و تاریخ موسیقی غرب را آموزش داد. هنرستان موسیقی اما تنها جایی نبود که او در آن به تحصیل پرداخت، «مجد پس از پایانِ تحصیلات متوسطه، موسیقی را در دانشگاه «ادینبور» پی گرفت و در سال 1345 با دریافت بورسیه از دولتِ فرانسه راهی این کشور شد و نزد «نادیا بولانژه» آموزش آهنگسازی را ادامه داد. پس از آن در سال 1347 با دریافت بورسیه از «سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران» به تحصیل «اتنوموزیکولوژی» تحت نظر «تران وانکه» در دانشگاه سوربن مشغول شد. تأسيس اولين مرکز حفظ و اشاعه موسيقى ملى، فصل نوینی در زندگی هنری «فوزیه مجد» پدید آورد. او در این مرکز مسوؤل پژوهش شد و اولین سفر پژوهشى‌اش را در سال 1351 انجام داد. او در گام نخست به خراسان و بلوچستان سفر کرد. سفرهای او ادامه داشت و منجر به ضبط آثاری چون اجراهایی از «حسین یگانه»، «الیاقلی یگانه»، «مختار زنبیل باف»، «حمرا گل فروز»، «نظرمحمد سلیمانی» و .. شد. او نخستین کسی است که درباره‌ی «موسیقی سوگواری در بوشهر» نیز تحقیق کرده است. در همان زمان، حضور و نظارت بر ضبط‌هاى رديف از هنرمندانی چون «سعید هرمزی»، «یوسف فروتن»، «عبدالله دوامی»، «نورعلی برومند» و ... را نیز انجام داد. «مجد» «گروه گردآوری و شناخت موسیقی» را در سازمان تلویزیون ملی ایران تأسیس و با دعوت از برخی موسیقی‌دان، برنامه‌های مختلفی در شهرهای شیراز (جشن هنر)، مشهد (جشن توس) و تهران (کارگاه نمایش، تأتر شهر) برگزار کرد. در این ویدیو با این آهنگساز برجسته زن ایرانی و خدماتش به موسیقی ایران به روایت اهالی موسیقی ایران آشنا می‌شوید.
