به گزارش «تابناک» به نقل از فارس، داشتن اصول تغذیه مناسب و مصرف بهنگام، اندازه و پرهیز از افراط و تفریط در تغذیه روزانه از اهمیت بسزایی در تامین سلامت عمومی بدن برخوردار است و این موضوع همواره مورد تاکید متخصصان تغذیه قرار دارد.
پروتئین‌ها به عنوان منابع بسیار غنی نقش با اهمیتی در تامین سلامت بدن دارند و کمبود آنها در سبد تغذیه روزانه، تاثیرات نامطلوبی بر بدن خواهد گذاشت.در این میان پروتئین‌ها به دو گروه حیوانی و گیاهی تقسیم می‌شوند که هرکدام ویژگی‌های خاص خود را دارند.
در این گزارش شما را با این دو گروه پروتئینی آشنا می‌کنیم.
امروزه، سوالات زیادی در مورد تفاوت پروتئین گیاهی و حیوانی وجود دارد. پروتئین یکی از بلوک‌های سازنده بدن است. تمامی اندام‌های بدن از ماهیچه‌ها گرفته تا استخوانها، پوست و مو به پروتئین نیاز دارند و این پروتئین باید از رژیم غذایی تامین شود.
پروتئین‌ها از آمینو اسیدها تشکیل شده‌اند. بدن انسان برای عملکرد صحیح به وجود ۲۲ آمینو اسید نیاز دارد. پیروی از رژیم غذایی حاوی پروتئین اهمیت بسیار زیادی دارد. حفظ تعادل آمینو اسیدهای بدن نقش موثری در ارتقا سلامتی، به ویژه سلامتی عضلات دارد. با توجه به تمامی این موارد درک تفاوت پروتئین گیاهی و حیوانی یکی از موضوعاتی است که باید پاسخ دقیقی به آن داده شود.
در مورد تفاوت پروتئین گیاهی و حیوانی باید بگوییم که پروتئین‌های گیاهی و حیوانی دارای آمینو اسیدهای متفاوتی هستند. آمینو اسیدها اجزای سازنده پروتئین‌ها هستند.وقتی بدن پروتئین‌های موجود در غذا را هضم می‌کند، این آمینو اسیدها در بدن فعال می‌شوند.
تمامی اندام‌های بدن از ماهیچه‌ها گرفته تا استخوانها، پوست و مو به پروتئین نیاز دارند و این پروتئین باید از رژیم غذایی تامین شود
بدن انسان در زمان‌های مختلف به آمینو اسیدهای متفاوت نیاز دارد. تامین آمینو اسیدهای ضروری برای بدن اهمیت بسیار زیادی دارد. برخی از مواد غذایی منابع پروتئین کامل هستند که به شرح زیرند:
ماهی
تخم مرغ
محصولات لبنی مانند پنیر و شیر
گوشت قرمز
گوشت مرغ مانند بلدرچین، مرغ و بوقلمون
نکته بسیار مهمی که در تفاوت پروتئین گیاهی و حیوانی وجود دارد، این است که اکثر پروتئین‌های گیاهی ناقص هستند؛ یعنی حداقل یکی از آمینو اسیدهای ضروری را ندارند.
پروتئین‌های گیاهی می‌توانند سطح کلسترول خون را کاهش دهند و این موضوع به حفظ سلامت قلب کمک می‌کند
پروتئین گیاهی دیرتر هضم می‌شود
کسانی که گیاهخوار هستند و از رژیم غذایی گیاهخواری پیروی می‌کنند باید استفاده از مکمل پروتئین را آغاز کنند تا نیازهای بدن خود را تامین کنند. همچنین، باید بدانید معمولا پروتئین‌های گیاهی دیرتر از پروتئین‌های حیوانی هضم می‌شوند. برخی از مواد گیاهی که حاوی پروتئین زیادی هستند به شرح زیرند:
عدس
آجیل
لوبیا
حبوبات
مصرف برخی میوه ها مانند آووکادو
سویا
برنج
نخود فرنگی
بسیاری از آجیلها، غلات و سبزیجات دیگر نیز حاوی مقادیر بالایی پروتئین هستند.
کدام پروتئین برای سلامتی بهتر است؟
یکی از سوالاتی که در روند تفاوت پروتئین گیاهی و حیوانی پرسیده می‌شود، این است که کدام پروتئین برای سلامتی بهتر است. بهتر است بدانید که غذاهای گیاهی حاوی فیبر هستند و برای دستگاه گوارش بسیار مفیدند.
از طرفی دیگر، معمولا منابع پروتئین حیوانی حاوی مواد مورد نیاز بدن انسان مانند آهن و ویتامین ب ۱۲ هستند.کارشناسان سلامتی بر این امر تاکید می‌ورزند که ترکیبی از پروتئین گیاهی و حیوانی برای سلامتی مفید است و هرگز نباید در مصرف هیچ یک از این پروتئین‌ها زیاده روی کرد.
کدام پروتئین برای برای عضله سازی بهتر است؟
یکی دیگر از سوالاتی که در روند تفاوت پروتئین گیاهی و حیوانی پرسیده می‌شود در مورد بهترین پروتئین برای عضله سازی است. مطالعات نشان داده‌اند که بسیاری از منابع گیاهی مانند سویا حاوی مقادیر مشابهی از پروتئین هستند. به همین دلیل کارشناسان استفاده از ترکیبی از پروتئین‌های گیاهی و حیوانی را در طول تمرینات ورزشی توصیه می‌کنند.
غذاهای گیاهی حاوی فیبر هستند و برای دستگاه گوارش بسیار مفیدند
پروتئین گیاهی بخوریم یا حیوانی؟
اکنون ممکن است در روند تفاوت پروتئین گیاهی و حیوانی این سوال برای شما پیش بیاید که پروتئین گیاهی بخوریم یا حیوانی؟ در بالا به آن اشاره کردیم که ترکیبی از دو پروتئین برای سلامتی مفید است.
پروتئین‌های گیاهی می‌توانند سطح کلسترول خون را کاهش دهند و این موضوع به حفظ سلامت قلب کمک می‌کند. همچنین، گیاهان حاوی فیبر هستند که برای حفظ تعادل دستگاه گوارش بسیار مفید هستند و می‌توانند سلامتی کلی فرد را بهبود ببخشند.
در نتیجه بهترین روش استفاده از پروتئین‌های گیاهی و حیوانی همراه با یکدیگر است.
به طور کلی اگر می‌خواهید بدنی سالمی داشته باشید باید پروتین‌های گیاهی و حیوانی را باهم استفاده کنید. اگر گیاه خوار هستید بهتر است مکمل‌های پروتینی و ویتامین دار را در رژیم غذایی خود بگنجانید.
آمینواسیدها نقش بسیار مهمی را در سلامت عمومی بدن بازی می‌کنند. عضله سازی و رشد استخوانها یکی از وظایف اصلی این ریز مغذی‌ها در بدن هستند. در کنار این وظایف، آمینواسیدها به حفظ ایمنی بدن، جلوگیری از بروز بیماری‌های مختلف، بالا بردن انرژی بدن و بازسازی و ترمیم سلولها کمک شایانی می‌کنند.
اگر می‌خواهید بدنی سالمی داشته باشید باید پروتین‌های گیاهی و حیوانی را باهم استفاده کنید
مصرف پروتینها در دوران میانسالی بسیار حائز اهمیت است. پروتینها از ابتلا به بیماری تحلیل عضلات در میان سالی جلوگیری به عمل می‌آورند.
گنجاندن غذاهای سرشار از آمینواسیدهای مورد نیاز بدن و یا مکمل‌های مربوطه در رژیم غذایی بسیار مهم است؛ در نتیجه در پایان شما نیز به این نتیجه رسیده‌اید که در تفاوت پروتئین گیاهی و حیوانی شما به هر دو منبع نیاز دارید.
پروتئین حیوانی چیست؟
پروتئین حیوانی به پروتئینی گفته می‌شود که در گوشت حیوانات وجود دارد؛مانند ماهی و گوشت قرمز. این پروتئین حاوی تمامی آمینو اسیدهای ضروری برای بدن است.
فواید پروتئین گیاهی
از فواید پروتئین گیاهی می‌توان به کاهش وزن، حفظ سلامت دستگاه گوارش و حفظ سیستم قلبی و عروقی اشاره کرد.
آزاده متقی، استاد تغذیه دانشگاه علوم پزشکی ایران درباره اینکه پروتئین‌های گیاهی بهتر هستند یا حیوانی؟»، اظهار داشت:پروتئین‌های حیوانی قطعا بهتر هستند؛ به خاطر اینکه پروفایل اسید آمینه آنها خیلی بهتر است و بیشتر اسید آمینه ضروری بدن را دارند.
وی ادامه داد:اسیدهای آمینه ضروری بدن آنهایی هستند که باید از طریق مواد غذایی تامین شوند و بدن نمی‌تواند خودش بسازد و قابلیت دسترسی بدن به پروتئین‌های حیوانی نسبت به پروتئین گیاهی قابلیت دسترسی بهتری است.
این استاد تغذیه دانشگاه درباره اینکه«آیا خوردن حبوبات می‌تواند پروتئین مورد نیاز بدن را تامین کند؟»،گفت: وقتی پروتئین حیوانی مصرف می‌کنیم نیازهای بدن تامین می‌شود اما وقتی پروتئین گیاهی مصرف می‌کنیم اسید آمینه محدود کننده دارند و اینها در حبوبات محدود است.
متقی بیان داشت:ساخت پروتئین در بدن پروسه‌ای صفر تا صد است؛یعنی اگر ۲۰ اسید آمینه نیاز داشته باشیم اگر ۱۹ اسید آمینه باشد و یکی کم باشد دیگر امکانپذیر نیست؛در نتیجه راهکار این است که غلات را با حبوبات مصرف کنیم؛مثلا عدس با برنج یا ماش با برنج مصرف کنیم. این ترکیبات با هم می‌تواند تا حدودی تامین کننده پروتئین مورد نیاز باشد.
