به گزارش «تابناک» به نقل از روابط عمومی وزارت دفاع، موشک‌های قدیر و نصیر تحویل نیروی دریایی سپاه شد.
شروع کار این خانواده در وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح ایران با ساخت موشک نور آغاز شد. موشک نور با موتور مینی جت طلوع-۴ وارد شد و برد آن به عدد ۱۲۰ کیلومتر رسید. موشک هایی که در پلتفرم های وسیع ساحلی، دریایی و هوایی شامل بالگرد Mi-۱۷ نیروی دریایی سپاه و جنگنده F-۴ نهاجا قابل پرتاب بودند.
برنامه وزارت دفاع برای ارتقای نور برای دستیابی به بردهای بالاتر، رو به جلو حرکت کرد تا پس از نور، به قادر ۲۰۰ کیلومتری رسید. طراحی قادر مشابه نور اما با قامت کشیده تر بود. وجه تمایز قادر نسبت به نور این بود که این موشک قابلیت پرتاب توسط جنگنده های F-۴ فانتوم نیروی هوایی هم را هم داشت و از این بابت، دست نیروی هوایی را برای انجام ماموریت های ضدکشتی باز میکرد. از مشخصات اعلام شده درمورد موشک کروز قادر که با نام CM-۲۰۰ شناخته شده، میتوان به برد حداقل و حداکثر ۱۵ تا ۲۰۰ کیلومتر، طول ۸/۶ متری و وزن ۷۴۶ کیلوگرمی اشاره کرد که ۱۶۵ کیلوگرم از آن را سرجنگی تشکیل میدهد. قادر هواپایه با عنوان CM-۲۰۰A در مشخصات خود با تغییراتی همراه بوده. نسخه هواپایه قادر با حداقل و حداکثر برد ۲۵ تا ۲۰۰ کیلومتر، با قطر یکسان نسبت به قادر ساحل پرتاب، با کاهش طول مواجه شده و طول آن به حدود ۲/۵ متر رسیده. وزن این موشک هم با کاهش ۲۱۱ کیلوگرمی، به ۵۳۵ کیلوگرم رسیده که ۱۵۵ کیلوگرم از آن را سرجنگی تشکیل می دهد.
این روند توسعه ادامه یافت تا به موشک کروز قدیر رسید. موشک کروز قدیر مشابه برادر بزرگتر خود اما با برد افزایش یافته به ۳۰۰ کیلومتر، استفاده گسترده ای در پرتابگرهای ساحلی و شناورهای رزمی نیروی دریایی ارتش دارد. این موشک به همراه سایر اعضای خانواده، از سیستم هدایت اینرسی برای فاز ابتدایی و هدایت راداری فعال برای فاز پایانی استفاده میکند. به عبارت دیگر، یعنی بعد از کشف هدف دریایی توسط رادارهای کشف (چه توسط پرتابگرهای ساحلی، شناور و هوایی)، موقعیت هدف به موشک داده شده و موشک با سیستم هدایت داخلی یا همان اینرسی که مبنای آن شتاب سنج و ژیروسکوپ بعنوان حسگرهای حرکت و چرخش است، به سمت هدف روانه میشود و پس از رسیدن به محدوده هدف و فرارسیدن زمان فعال شدن رادار موشک، موشک با استفاده از رادار روی هدف قفل کرده و در فاز پایانی هدایت آن به شکل رادار فعال انجام میشود. از مشخصات اعلام شده درمورد موشک CM-۳۰۰ قدیر میتوان به به برد حداقل تا حداکثر ۱۵ تا ۳۰۰ کیلومتر، قطر ۳۶۰ میلیمتری مشابه با قادر و طول حدودی یکسان با آن و وزن ۷۷۰ کیلوگرمی اشاره کرد که ۱۶۵ کیلوگرمی از آن را سرجنگی تشکیل داده است.
با توجه به ابعاد خانواده نور، ساخت نسخه های کوچکتر از خانواده نور برای بکارگیری در شناورهای موشک‌انداز نیروی دریایی سپاه هم انجام شد تا موشک‌های کوثر-۱ و۲ ساخته شد. موشکی که علاوه بر تفاوت در ابعاد، در پیشران هم دارای تفاوت بود و بجای استفاده از پیشران مینیجت، از موتور راکتی استفاده میکرد. موشک کروز بعدی در این کلاس، موشک کروزCM-۳۵ نصر بود که با برد ۳۵ کیلومتری، در پلتفرم های مختلف شامل پرتابگرهای ساحلی، شناورهای تندروی نیروی دریایی سپاه و شناورهای نیروی دریایی راهبردی ارتش و همچنین بالگردهای بل-۲۰۶ نیروی دریایی سپاه و جنگنده F-۴ فانتوم نیروی هوایی ارتش قابل حمل و پرتاب بود. از مشخصات اعلام شده موشک کروز CM-۳۵ میتوان به حداقل و حداکثر برد ۵ تا ۳۵ کیلومتری، قطر ۲۸۰ میل متری، طول ۲/۳ متری، وزن ۳۶۰ کیلوگرمی که ۱۳۰ کیلوگرم از آن را سرجنگی تشکیل میدهد، اشاره کرد. نسخه هواپرتاب موشک نصر با نام CM-۳۵Aبا طول و قطر برابر، دارای حداقل و حداکثر برد ۵ تا ۳۵ کیلومتر است و با وزن ۳۲۱ کیلو گرمی سرجنگی ۱۳۰ کیلوگرمی حمل می کند.
پس از ساخت نسخه هدایت فروسرخ نصر با نام نصر بصیر، نسخه جدیدتر این موشک با نامCM-۹۰ نصیر ساخته شد. موشکی که علاوه بر کشیده تر شدن بدنه و بزرگتر شدن ابعادش، برخلاف سایر اعضای این خانواده که دارای پیشران راکتی بودند، از پیشران توربوجت بهره میبرد. این موشک، نصیر با قابلیت پرتاب از روی پلتفرم های ساحلی و دریایی، دارای حداقل و حداکثر برد ۱۰ و ۹۰ کیلومتر است و با قطر ۱۸۰ میلی متر و طول حدود ۴ متری، با وزن ۳۵۱ کیلوگرمی میتواند سرجنگی ۱۳۰ کیلوگرمی را با سرعت حداکثر ۸/۰ ماخ حمل کند.
همانطور که بیان شد، کروزهای خانواده نور در برخی از زیرمجموعه ها دارای پیشرانه توربوجت و راکتی سوخت جامد هستند که به طور عمده موشک های کوتابرد ایران را تشکیل میدهند. استفاده از پیشران توربوجت باعث میشود تا موشک به بردهای بیشتر دسترسی داشته باشد و طبیعتا میتواند محدوده بیشتری را برای کشف و هدف قراردادن اهداف طی کند. موشکی با چنین ساختار به این علت که پیشران توروبوجت در زمان شلیک نمیتواند سرعت لازم برای پرتاب و جداشدن موشک از لانچر را فراهم کند، به سرعت اولیه نیاز دارد. این نیاز با استفاده از یک بوستر سوخت جامد که موشک را به سرعت مورد نیاز برای فعالیت پیشران میرساند، برطرف و بوستر پس از انجام وظیفه، از موشک جدا میشود. در طرف مقابل، موشک های کروز مجهز به پیشران راکتی، نسبت به موتور توربوجت ساختار ساده تری داشته و علاوه بر مسائل هزینه تمام شده برای ساخت، به مانند کروزهای توربوجت به بوستر برای پرتاب نیاز ندارند. این مدل از موشک ها به دلیل وزن و ابعاد کمتر (که بخشی از آن با حذف بوستر موشک های توربوجت فراهم شده)، این امکان را فراهم میکند تا علاوه بر بکارگیری در شناورهای سبک، بتوان آنها را در روی پلتفرم های هوایی شامل بالگرد و جنگنده های سبک هم حمل و پرتاب کرد.
شاید مهم ترین نکته در موشک های کروز ایرانی فارغ از مسئله مقدار و نوع سرجنگی، نوع پلتفرم حمل کننده، برد و نوع سیستم هدایت؛ سرعت آنها باشد. در حال حاضر کروزهای ایرانی در تمامی انواع شامل خانواده نور با سرعت حداکثر ۸/۰ ماخ و خانواده سومار/هویزه/ابومهدی با حداکثر سرعت ۷۸/۰ ماخ، همگی سرعتی زیرصوت (ساب سونیک) دارند.
در شرایطی که در حال حاضر طیف وسیعی از سامانه های پدافندی کوتاه و میان برد برای مقابله با تهدیدات کروز در حال توسعه است، موشکی با سرعت ساب سونیک با احتمال هدف قرارگرفتن بالایی مواجه است. این احتمال علاوه بر موشک های کروز تهاجمی زمینی که برای هدف قرار دادن اهداف دشمن در خشکی استفاده میشوند و باید از مقابل طیف گسترده ای از رادارهای کشف و شناسایی و سامانه های رهگیری عبور کند، برای موشک های کروز ضدکشتی هم صادق است. در حال حاضر کشورها در شناورهای نظامی در کلاس ها و رده های وزنی مختلف تلاش دارند تا با استفاده از سیستم های پدافندی مختلف در بردهای کوتاه تا بلند و از نوع دفاع نقطه ای با نواخت تیر بالا تا سیستم های موشکی کوتاهبرد تا بردبلند، بتوانند از شناورهای خود در مقابل تهدیدات مختلفی به ویژه کروزهای ضدکشتی و پهپادهای انتحاری حفاظت کنند.در این شرایط میتوان حدس زد در صورت استفاده از موشکی با سرعت زیرصوت، درصد موفقیت موشک و احتمال آن در رسیدن به هدف و اصابت به آن کاهش میابد.
اگرچه میتوان این درصد عدم موفقیت را با افزایش تعداد موشک های کروز شلیک شده جبران کرد اما استفاده از موشک های سوپرسونیک یا همان فراصوت با سرعتی مابین ۱ تا ۵ ماخ (بطور دقیق تر ۲/۱ ماخ تا ۵ ماخ) این احتمال اصابت به هدف را افزایش و شانس سامانه های پدافندی زمین و دریاپایه را در کشف و انهدام، کاهش میدهد.
