آیا تکنوژیهای نوین ارتباطی با تسریع و تسهیل ارتباطات، از احساس تنهایی ما کاسته اند یا بر آن افزوده اند؟ آیا روزی می رسد که با غلبه فراهوش بر انسان شاهد چنین صحنه ای باشیم، انقراض بشر و آخرین بازمانده؟
آیا با هرچی دیجیتالی شدن و ماشینی شدن جهان، نیازهای عاطفی و انسانی پاسخ داده خواهند شد؟ آیا با روند تحولات پیش رو، نیازهای ما نیز تغییر خواهد کرد؟ در برخی پیش بینی ها از احتمال تبدیل رباتها به عضوی از اعضای خانواده در نقش‌های مختلف از جمله همسر، خبر می دهند، زندگی با ماشین‌ها چه تجربه ای است؟ در چنین دنیای انسانی -ماشینی چطور می توان برای حفظ ارتباطات انسانی تلاش کرد؟ برای ارتباطات موثر با ماشینهای یادگیرنده چه باید کرد، چه مهارت‌هایی نیاز است؟ آیا ما ناگزیر از ارتباط و تعامل با ماشین‌ها هستیم؟ آینده ارتباط و تعامل انسانها، ماشینهای یادگیرنده و فراهوش چگونه خواهد بود؟
شما چه فکر می کنید؟
اثری از مریم سلیمی
