به گزارش تابناک ورزشی، ساده‌لوحانه بود اگر فکر می‌کردیم بازی فوتبال تیم‌های ملی ایران و ژاپن و آن گل به غایت بچه‌گانه‌ای که رویای قهرمانی آسیا را بار دیگر برای فوتبال ملی ایران دور از دسترس کرد، آخرین و تنها «ایستادن» و نگرستین برتری حریف و شاید دست کشیدن زودهنگام و پرداختن به چیزی غیر آنچه باید، در ورزش ایران بوده است.
ما بارها و بارها اسیر اینگونه رفتارها شده‌ایم و هرگز نیز از آن درس نگرفتیم. آخرینش صحنه تلخی بود که برای سعید اسماعیلی مقابل قهرمان وزن ۶۰ کیلوگرم المپیک ۲۰۲۰ توکیو و قهرمان ۶۷ کیلوگرم جهانی ۲۰۲۳ رقم خورد و شاید منجر به پایان رویای المپیک برای کشتی‌گیر ۲۰ ساله خوزستانی می‌شد.
اسماعیلی مسیر خود را برای رسیدن به دوبنده تیم ملی کشتی فرنگی ایران با این شکست ناباورانه، بسیار سخت و ناهموار کرد؛ کشتی‌گیری که سال گذشته قید حضور در تیم ملی جوانان را زد و خواست مدعی تیم ملی بزرگسالان باشد، آن هم در ۱۹ سالگی. او می‌توانست یک مدال طلای جوانان جهان بگیرد و پس از آن داعیه دوبنده تیم ملی بزرگسالان و رقابت با قهرمان المپیک، محمدرضا گرایی را داشته باشد، اما رده سنی جوانان برایش کوچک بود و دیگر به اردوهای این تیم نرفت. آنقدر عملکردش خوب و مطمئن بود که کادرفنی تیم ملی باوجودی که بین او و گرایی، مسابقه انتخابی نگذاشت، اما مجاب به استفاده از اسماعیلی در بازی‌های آسیایی هانگژو شد.
فرنگی‌کار ۶۷ کیلوگرم خوزستانی که در فینال جام تختی، دانیال سهرابی دیگر مدعی جوان و خوزستانی ۶۷ کیلوگرم را ۸ بر صفر برده بود، با دردسر بزرگی مواجه شد. دردسری که او را با محرومیت چند ماهه مواجه کرد. موضوع استفاده از داروی ممنوعه، بدون ارائه تجویز پزشک بود که البته باتوجه به اینکه او نسخه پزشک را در اختیار داشت و داروی مصرفی‌اش جنبه درمانی داشت، صرفاً چند ماه محروم شد و از ابتدای بهمن ماه توانست به صحنه مسابقات برگردد.
سعید اسماعیلی طبق چرخه، باید ابتدا در جام وهبی‌امره قهرمان می‌شد و پس از آن نیز طلای آسیا را می‌گرفت، در وزنی که محمدرضا گرایی در مسابقات جهانی بلگراد که اولین مرحله از گزینشی المپیک بود، سهمیه‌اش را گرفته بود. او همین کار را با قدرت انجام داد و بعد از آن، کادرفنی تیم ملی باید نحوه رویارویی‌اش با محمدرضا گرایی را اعلام می‌کرد که حضور همزمان این دو، در تورنمنت رنک‌دار مجارستان در برنامه قرار گرفت.
عملکرد اسماعیلی در دو مسابقه آخرش، تمرینات اردویی و سر وزن بودن او، پیش از اعزام هم این کشتی‌گیر جوان را در شرایط بهتری در مقایسه با گرایی قرار داده بود، در عین حال که اسماعیلی هرگز تجربه قهرمان المپیک را نداشت.
گرایی بعد از تثبیت در ۶۷ کیلوگرم، برای اولین بار در آستانه مسابقه انتخابی قرار گرفته بود، در حالی که در سال‌های اخیر بدون کشتی انتخابی به عضویت تیم ملی درآمد تا صرفاً یک بار در سال سر وزن قانونی کشتی بگیرد. تورنمنت‌هایی هم که در فاصله دو مسابقه جهانی پشت سر می‌گذاشت در وزن ۷۲ کیلوگرم بود تا تحت فشار وزن کم کردن قرار نگیرد، اما این بار او باید برای مسابقه انتخابی، سر وزن می‌رسید که این کار را برایش بسیار دشوار می‌کرد.
البته شانس با گرایی در بوداپست یارتر بود و او در مقایسه با اسماعیلی با قرعه بسیار راحت‌تری مواجه شد. مواجهه با کشتی‌گیران تونس و فرانسه و دو بردی که البته خیلی هم قاطعانه به دست نیامد، جدی‌ترین حریفش در این رقابت‌ها لری ابولادزه قهرمان ۶۳ کیلوگرم جهان از گرجستان بود که به او باخت و در رده‌بندی هم خوش شانس بود که کشتی‌نابلد دیگری از اکوادور حریفش شد، اما باز هم گرایی نتوانست مقتدرانه او را شکست دهد.
گرایی با قرعه راحت، برنز تورنمنت بوداپست را گرفت و اسماعیلی مسیر ناهموار اما مقتدرانه‌ای را تجربه کرد. پس از شکست حریفی غیر مطرح از شیلی، پتیک از مولداوی را برد و در نیمه‌نهایی به لوئیز اورتا سانچزی رسید که سال ۲۰۲۳ قهرمان ۶۷ کیلوگرم جهان شده بود و پیش از آن هم در المپیک ۲۰۲۰ توکیو مدال طلای وزن ۶۰ کیلوگرم را به خود اختصاص داده بود. اشتباه بزرگ همینجا رخ داد، سعید حریف را برده بود که هنوز ثانیه‌هایی از کشتی مانده، پشت به حریف کرده و خوشحالی را پیش از آنکه زمان مبارزه تمام شود، استارت زد! شادی زودهنگام و پیش از سوت داور، کار دستش داد و سانچز حریفی نبود که از این موقعیت به سادگی بگذرد و با اجرای فن، نتیجه را به سود خود کرده و با این اشتباه بچه‌گانه، اسماعیلی کار خود را برای رسیدن به دوبنده تیم ملی بسیار سخت کرد.
برخی بر این باور بودند که اسماعیلی با تصور اینکه داور سوت پایانی را زده، شادی‌اش را آغاز کرده، اما هر چه که بود، او که با فینالیست شدن و کسب نشان طلای تورنمنت بوداپست می‌توانست به عضویت تیم ملی درآید، ابتدا در کشتی رده‌بندی که مشخصاً از روحیه خوبی پس از شکست عجیب و غریب، برخوردار نبود، کیوتارو سوگابه ژاپنی را با کامبکی تماشایی برد. سوگابه همان کشتی‌گیری بود که در مسابقات جهانی ۲۰۲۳ بلگراد نفس گرایی را بریده بود و قطعاً پرتاب بطری از سوی محمدعلی گرایی، نقش به سزایی در پیروزی محمدرضا گرایی در این مبارزه داشت.
با برنزی شدن دو کشتی‌گیر، مصاف انتخابی رو در رو در دستور کار قرار گرفت و گرایی به یک برد و اسماعیلی به دو برد برای ملی‌پوش شدن احتیاج داشتند که اسماعیلی کشتی اول را ۶ بر صفر و کشتی دوم را ۶ بر ۴ تمام کرد و به المپیک رسید؛ با خاطره‌ای عجیب از بوداپست.
در کُچ این رقابت‌ها کسی نشسته بود که خودش تجربه‌ای مشابه با سعید اسماعیلی داشت: «حسن رنگرز».
رنگرز که سال ۲۰۰۱ با اقتدار کشتی فرنگی ایران را -۳۲ سال پس از طلای مرحوم فیروز علیزاده در مسابقات جهانی ۱۹۶۹ ماردل پلاتا- طلایی کرده بود، در سال ۲۰۰۲ در حالی که برای تکرار طلایش در مسابقات جهانی یک سر و گردن از همه رقبایش پیش بود، با تصور اینکه داور سوت پایانی را زده، خوشحالی کرد. کشتی‌گیر ترکمنستانی هم از اشتباه رنگرز نهایت استفاده را برد و شکستی عجیب را به قهرمان جهان تحمیل کرد.
آن زمان کشتی‌های جهانی هم پخش زنده نداشت و خیلی‌ها در آن زمان اتفاقی را که منجر به سوم شدن حسن رنگرز شد، ندیدند اما اشتباه مرگبار سعید اسماعیلی، شاگرد رنگرز را کشتی‌دوستان به صورت زنده تماشا کردند؛ اما حالا آیا این یک درس بزرگ برای قهرمان ایرانی بوده که دیگر پشت به حریف نکرده و تا آخرین صدم ثانیه هم تمام هوش و حواسش به مبارزه باشد؟
المپیک حدوداً یک ماه و نیم دیگر در پاریس برگزار می‌شود، اسماعیلی در مجارستان به همه اثبات کرد که به صورت بالقوه توان قهرمانی المپیک را دارد، اینکه از اشتباهش درس گرفته یا نه، این را باید در فرانسه به تماشا نشست.
عجب !