تابناک- روز گذشته پرونده افعی تهران بسته شد، اما سکانس پایانی آن با انتقاداتی مواجه شد.
افعی تهران ماجرا‌های یک کارگردان سینما است که درگیر پرونده قتلی میشود؛ در این سریال که در یکی از شبکه‌های نمایش خانگی پخش شد، پیمان معادی، مریلا زارعی، آزاده صمدی به ایفای نقش پرداختند؛ علاوه بر این بازیگران، سحر دولتشاهی در نقش یک روانشناس در این سریال بازی می‌کرد که نقش او بار‌ها مورد انتقاد تند جامعه روانشناسی قرار گرفته بود.
از گریم (آرایش خاص) او گرفته تا عملکرد و دیالو‌گ‌هایش از ابتدا تا آخرین سکانس، مورد توجه همراه با دلخوری روانشناسان قرار گرفت.
|خطر لو رفتن داستان|
به افرادی که این سریال را دنبال میکنند و هنوز قسمت آن را ندیدند، خواندن این بخش توصیه نمی‌شود.
در سکانس پایانی سریال افعی تهران، داستان و دیالوگ‌ها به گونه‌ای پیش می‌رود که گویی سحر دولتشاهی عاشق آرمان بیانی (پیمان معادی) شده است؛ نکته‌ای که در روانشناسی خط قرمز محسوب میشود.
دکتر علی فتحی آشتیانی رئیس سازمان نظام روانشناسی و مشاوره جمهوری اسلامی ایران با اشاره به آنچه در شبکه‌های اجتماعی پیرامون سکانس پایانی این سریال مورد نقد قرار گرفت، به خبرنگار تابناک، گفت: در یکی از بند‌های اصول اخلاق حرفه‌ای روانشناسی تاکید شده که روانشناسان و مشاوران باید در طول مدت درمان از ارتباطات دوگانه به شدت پرهیز کنند.
وی افزود: روانشناس نه می‌تواند به دعوت درمان‌جو، به مهمانی (به منزل یا حتی رستوران) برود نه می‌تواند هدیه‌ای از درمان‌جو دریافت کند.
فتحی آشتیانی خاطرنشان کرد: حتی ازدواج روانشناس با درمان‌جو در طول مدت مشاوره تخلف محسوب میشود.
وی ادامه داد: ابراز علاقه و موارد فوق الذکر تخلف محسوب میشود و درمان‌جویان در صورت برخورد با این تخلف می‌توانند با مراجعه به معاونت انتظامی و بررسی تخلفات حرفه‌ای سازمان نظام روانشناسی و مشاوره، شکایت خود را ثبت کنند.
فتحی آشتیانی با انتقاد از عدم حضور روانشناسان خبره در پروژه‌های هنری، عنوان کرد: فیلمسازان متاسفانه کمتر از روانشناسان در پروژه‌های خود بهره می‌برند، بهتر است قبل از ساخت هر اثر هنری از تیم‌های خبره که توسط سازمان نظام روانشناسی به آن‌ها معرفی میشود استفاده کنند که آثار بهتری آماده نمایش شود.
از معدود سریالهای ایرانی بود که هم مبتنی بر واقعیتهای اجتماعی بود .......فانتزی نداشت و اینکه اخرش هم خوب تموم شد .....تو این کشور هر چیزی ممکنه 
دیالوگهای فیلم بسیار خوب و دقیق انتخاب شده بودند و موضوع فیلم یعنی نقش تروماهای کودکی در رفتار دوران بزرگسالی عالی بود. 
