دبیر کل کمیته ملی المپیک می‌گوید هیچ گاه از اجرای هدف ۲۸ مدال طلا برای بازی‌های آسیایی ناگویا سخن نگفته و فقط پیش بینی کردند اگر به دنبال ارتقای کاروان هستیم باید به این تعداد طلا برسیم. اما سؤال اینجاست وقتی صحبت از بهبود جایگاه می‌شود فکری هم برای حفظ رده هفتمی شده است؟!
به گزارش سرویس ورزشی تابناک، از دیرباز تا همین امروزِ ورزش ایران، مسئولان از لزوم توجه به رشته‌های پایه و پرمدال و تأثیر مدال‌آوری در آنها برای ارتقای رتبه کاروان در بازی‌های آسیایی و المپیک صحبت می‌کنند، اما در عمل نه مسئولان وزارت و کمیته ملی المپیک به فکر توسعه این رشته‌ها هستند و نه رؤسای فدراسیون‌ها دوران خود را صرف برنامه‌ریزی و توسعه‌ای می‌کند که نتیجه مثبت آن سال‌ها بعد از پایان ریاست‌شان دیده می‌شود.
متأسفانه در بازی‌های المپیک و حتی بازی‌های آسیایی تعداد رشته‌های مدال آور تقریباً ثابت بوده و حتی شاهد پسرفت رنگ مدال در برخی از آنها نیز بوده‌ایم.
با این حال مناف هاشمی دبیرکل کمیته ملی المپیک در جلسه هیأت اجرایی و وزیر ورزش از کسب ۲۸ مدال طلا در بازی‌های آسیایی ۲۰۲۶ ناگویا صحبت کرد. او در گفت‌وگو با تابناک در پاسخ به این سؤال که چطور می‌شود تعداد طلا‌های ایران برای دو سال آینده ۲ برابر شود گفت: "پیش از این درباره این سوبرداشتی که رخ داده بود صحبت کردم. من هیچ‌گاه نگفتم که برنامه ما کسب ۲۸ طلا در دوره بعد است بلکه تأکید کردم برای رسیدن به رتبه بهتر و ارتقای رده هفتمی باید در ناگویا ۲۸ طلا بگیریم. شاید من در بیان این جمله اشتباه کردم یا خبرنگار عزیز سهوا جمله را درست منتقل نکرده است."
او در پاسخ به این سؤال که بحث ۲۸ طلای ناگویا به چه دلیل بیان شد گفت: "در جلسه‌ای که برگزار شد من به عنوان سخنگو مباحثی که مطرح کردیم را بیان کردم. کارشناسان حاضر در این جلسه نیز با بررسی وضعیت کاروان در بازی‌ها اعلام کردند که برای قرار گرفتن در رده پنجم و بهبود رده باید ۲۸ طلا کسب کنیم."
کاروان ایران در هانگژو ۱۳ طلا کسب کرد رسیدن به ۲۸ طلا در ۲ سال کار عجیب و غریبی به حساب می‌آید. با توجه به زمان اندک تا بازی‌ها و وضعیتی که ورزش ایران گرفتار آن است، حتی تکرار این تعداد طلا نیز می‌تواند نشدنی باشد. والیبال ایران اوضاع خوبی ندارد و اگر این شرایط ادامه‌دار باشد تکرار طلا در این رشته بعید است. دیگر رشته‌های تیمی ایران نیز چنین وضعیتی دارند و شاید کسب مدال در آنها خیلی سخت‌تر از چیزی باشد که تصور می‌شود چه برسد به طلا!
حتی در کشتی نیز که بیشترین مدال نصیب کاروان می‌شود شاید تعداد مدال از دوره قبل کمتر شود، چرا که بسیاری از کشور‌ها به خصوص ژاپن در این رشته پیشرفت قابل توجهی کردند و قطعاً برای افزایش سهم این رشته در سبد مدال‌آوری خود سرمایه گذاری خواهند کرد.
هاشمی درباره این موضوع گفت: "حق ایران است که چه در ناگویا و چه در لس‌آنجلس ارتقای رده داشته باشد. همانطور که گفتم ما در جلسه‌ای که صحبت کردیم این موضوع مطرح شد که اگر می‌خواهیم رده بهتری کسب کنیم باید به این تعداد طلا برسیم. من هم می‌دانم که رساندن همین تعداد مدال طلا به ۲۰ هم کار سختی خواهد بود."
نکته جالب در برنامه‌ریزی‌های کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش این است که آنها از پیشرفت و توسعه کشور‌هایی که بعد از ایران قرار دارند غافل می‌شوند. در واقع احتمال اینکه کشور‌هایی نظیر تایلند، بحرین، کره شمالی و قزاقستان جایگاه ایران را به خطر بیندازند بیشتر از آن است که ایران به ۱۹ مدال طلای چین تایپه و رده ششم برسد!
تایلند ۱۲، بحرین ۱۲، کره شمالی ۱۱ و قزاقستان ۱۰ مدال طلا در هانگژو تصاحب کردند و فاصله زیادی با مدال‌های ایران ندارند. حتی کشور‌هایی نظیر هند و ازبکستان هم که در المپیک خوب کار کردند به دنبال توسعه بیشتر هستند.
مناف هاشمی در پاسخ به این سؤال که کمیته ملی المپیک چه برنامه‌ای برای رسیدن به این تعداد مدالی که از آن صحبت کرده دارد گفت: "قطعاً در این مسیر موارد زیادی باید به بهترین شکل انجام شود. همانطور که بار‌ها تأکید کردم، ما فقط هماهنگ کننده هستیم و این فدراسیون‌ها هستند که باید کارشان را درست انجام دهند. ما برای پنجمی یا چهارمی نیاز به ۲۵ تا ۲۸ مدال طلا داریم، اما اینکه بگویم همین امروز می‌توانیم به این میزان برسیم، خیر. باید تأکید کنم که همه چیز دست ما نیست."
با توجه به جمعیت کشور و میزان علاقمندی به ورزش که در جامعه وجود دارد قطعاً این پتانسیل وجود دارد که ایران تا ۳۰ مدال طلا نیز کسب کند، اما این فقط یک پتانسیل بالقوه است و با توجه به امکانات، برنامه‌ریزی و بودجه‌ای که در اختیار این بخش قرار می‌گیرد رسیدن به ۱۰ طلا در دوره بعد هم می‌تواند شاهکار باشد! درواقع اینکه دبیر کل کمیته ملی المپیک می‌گوید برای ارتقای رده نیاز به این تعداد طلا است، اصلاً نیازی به کارشناس ندارد و هرکسی با دیدن رده‌بندی مدالی می‌تواند بگوید برای رسیدن به رده چهارم یا پنجم یا ششم چه تعداد طلا نیازمند است!
بار‌ها مسئولان و کارشناسان از لزوم توجه به رشته‌های پایه و پرمدال سخن می‌گویند، اما در عمل هیچ اتفاقی رخ نمی‌دهد چرا که برنامه‌ریزی روی چنین رشته‌هایی دیربازده است. گفته می‌شود بازهم ستاد عالی رشته‌های پایه و پرمدال برای دوومیدانی، تیروکمان، قایقرانی، شنا و تیراندازی تشکیل شده تا توجه ویژه‌ای به این قبیل رشته‌ها صورت بگیرد.
نکته جالب توجه این است که این ستاد در سال ۱۳۹۴ و زمان وزارت محمود گودرزی آغاز به کار کرده بود! ۲۶ آبان سال ۹۴ وزارت ورزش با انتشار اطلاعیه زیر خبر از راه‌اندازی این ستاد داده بود:
"دکتر گودرزی، معاون قهرمانی وزارت ورزش را به عنوان رئیس کمیته ورزش‌های پر مدال و پایه منصوب کرد. وزیر ورزش هم چنین در احکامی جداگانه شاهرخ شهنازی، رامین احمدی طباطبایی، عبدی افتخاری، مریم منظمی، احمد ناطق نوری، محسن رضوانی، جعفر درویش‌زاده، مجید کیهانی، سیدمهدی هاشمی، غلامرضا امینی، خسروی قمری و اصغر رحیمی را به عنوان اعضای کمیته‌ی ورزش‌های پایه و پرمدال منصوب کرد. علی رغبتی نیز سمت دبیری کمیته ورزش‌های پایه و پر مدال را به پیشنهاد دکتر سجادی بر عهده دارد."
متن احکام اعضاء به شرح ذیل است: "به استناد ماده سه آیین نامه کمیته ورزش‌های پایه و پرمدال و به موجب این حکم شما را به مدت دو سال به عضویت کمیته مذکور منصوب می‌نمایم. انتظار دارد با همفکری ریاست کمیته و سایر اعضا و مطالعه دقیق و ارائه راهکار‌های ارزنده در جهت رسیدن به اهداف مورد نظر کوشا باشید".
سؤال اینجاست که خروجی این ستاد در ۹ سال گذشته چه بوده است؟ شنای ایران در المپیک نه، در بازی‌های آسیایی چه پیشرفت و توسعه‌ای داشته؟ دوومیدانی ایران از نظر رکوردی در قاره چه افزایش سطحی داشته است؟ دوچرخه سواری اگر اوضاع اسفناک‌تری از سال ۹۴ نداشته باشد قطعاً از آن سال‌ها نیز بهتر نیست!
بنابراین شروع فعالیت چنین ستاد‌هایی نتیجه‌ای جز افزایش تعداد جلسات و دیدوبازدید رؤسای فدراسیون‌ها و مسئولان ندارد. در سال‌های اخیر عزم توسعه و مدال‌آوری در رشته‌های پایه وجود نداشته و اگر درخششی هم رخ داده توسط تک چهره‌ها و خارج از برنامه تعیین شده رؤسا بوده است. بدون شک وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک تلاش خود را انجام می‌دهند تا در کشتی، وزنه‌برداری، تکواندو و دیگر رشته‌هایی که هزینه کمتری برای پرورش ورزشکار نیاز است، به موفقیت برسند.
با این شرایط و شعار‌هایی که هیچ‌گاه عملیاتی نمی‌شود، مسئولان باید خوش شانس باشند که در ناگویا عملکرد هانگژو را تکرار کنند و چشم انتظار مدال‌هایی بمانند که خودشان هم پیش بینی نمی‌کردند!
