زیبایی‌های میلی متری، بهشت‌های یک ثانیه‌ای!
-می فهمی که واقعیت این است که در "محاصره " هستی! یعنی تازه می‌فهمی که محاصره هستی و بودی و خواهی بود، انگار یکهو حکم محکومیت ات را می‌دهند دستت! در ۲۶ سالگی است که سر ستبر عصیان جوانی ات می‌خورد به صخره و... این درد این کوبیده شدن به طرز ماهرانه و مرموزانه‌ای می‌رود که مونس ات باشد برای همیشه، درد حسرت! درد از دست دادن فرصت‌ها ... حسرت فرصت ها! فکر می‌کنم هرچه قدر پیرتر شویم این حسرت هم غلیظ‌تر شود.
-به این سن جادویی که می‌رسی می‌فهمی که همه عالم "جعل در جعل" است و همه اش قراردادی و خدادادی! و از قبل تعیین شده: مرد بودن، زن بودن، محبت کردن، احساسات، واکنش‌ها، جتی کفر و ایمان و کلا زندگی و دنیا ... " می‌رسی به اینجا که جبر و اختیار فقط یک بازی فکری فیلسوفانه و روشنفکرانه است شبیه آن بازی کلامی-شبه فلسفی: اول مرغ بود یا تخم مرغ؟!
-به ۲۶ که می‌رسی، می‌فهمی که اختیار نداری.. البته مجبور هم نیستی بلکه فقط انتخاب گری .. آنهم بین گزینه‌های کاملا محدود! می‌فهمی که برخلاف آنچه که در اوایل جوانی فکر می‌کردی، اساسا "راه‌های زیادی " وجود ندارد... یک جورایی مزه جباریت خدا را می‌چشی! می‌خوری به مرز‌های و دیوار‌های دنیا!
- می‌رسی به اینکه "فلهما فجور‌ها و تقواها"، می‌فهمی که این دو گفتمان "فجور" و "تقوا" آخر همه گفتمان‌های دنیاست برای "هر آدمی"... شوخی هم ندارد! خودت را هم نمی‌توانی گول بزنی و کلاه شرعی ببافی و بر سر بگذاری! می‌فهمی بقیه تقسیم بندی‌ها هم یک جورایی کشک است و بی اصالت و بی تاثیر
-شوپنهاور، فیلسوف آلمانی می‌گوید: عشق فریب طبیعت است! به ۲۶ سالگی نازنین که برسی می‌فهمی که خیلی چیز‌ها فریب طبیعت یا بهتر بگویم فریب (نعمت!) خداست! و چه می‌کند این گنگی گمراهی میان نعمت و فریب...! در یک آن، نعمت می‌شود فریب یا فریب می‌شود نعمت!
-در ۲۶ سالگی یا از ۲۶ سالگی ... دنیا برایت می‌شود یک خرمالوی بزرگ صورتی با طعم گس! هر جایش را بخواهی بخوری یا بچشی، باز بالاخره آن طعم گس می‌رود زیر زبانت... "قلیل" بودن دنیا را واقعا می‌شود فهمید و چشید! می‌فهمی که اصولا زیبایی‌های دنیا میلی متری است و بهشت هایش یک ثانیه‌ای! همان ثانیه‌ها و میلی متر‌ها هم، بی وفا! گاهی وقت‌ها خوب است آدم سوییچ بلیزر زندگی را به جهت عکس عقربه‌های ساعت بچرخونه و بعد با دستهاش فرمون رو به حالت یازده و ده دقیقه! بگیره و بعد سرش رو بذاره روی فرمون و صدای سکوت رو گوش کنه!/بهمن هدایتی
من که از بیست سال قبل افسرده بود تقریبا از پانزده سال. از همون اولم به پوچی و بی وفایی دنیا اعتقاد داشتم از ده سالگی جواب چرا متولد شدم قانعم نمیکرد . هنوزم قانع نمیشم. سایت تابناک از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.