چرا احتمال ترور رهبران حوثی‌ها توسط آمریکا کم است؟

به گزارش تابناک،جنبش حوثی‌ها (انصارالله) در دهه ۱۹۹۰ به‌عنوان یک حرکت احیای فرهنگی و دینی زیدی در شمال یمن شکل گرفت و به‌تدریج به یک نیروی سیاسی و نظامی تبدیل شد. رهبری این گروه از ابتدا در دست خانواده الحوثی بوده که ریشه در قبیله حوثی و طبقه سادات (نوادگان پیامبر اسلام) دارند. 

حسین بدرالدین الحوثی (رهبر بنیان‌گذار، ۲۰۰۴-۱۹۵۶):

حسین، بنیان‌گذار جنبش حوثی‌ها، در سال ۱۹۵۶ در استان صعده متولد شد. او یک عالم دینی زیدی و عضو سابق پارلمان یمن بود که در دهه ۱۹۹۰ "جنبش جوانان مؤمن" را برای احیای هویت زیدی و مقابله با نفوذ وهابیت سعودی تأسیس کرد. تحت تأثیر انقلاب ۱۹۷۹ ایران و ایده‌های امام خمینی، حسین شعار معروف حوثی‌ها ("الله اکبر، مرگ بر آمریکا، مرگ بر اسرائیل، لعنت بر یهود، پیروزی برای اسلام") را در اوایل دهه ۲۰۰۰ مطرح کرد.

در سال ۲۰۰۴، پس از درگیری با دولت علی عبدالله صالح که او را به تلاش برای احیای امامت زیدی متهم کرد، دولت یمن عملیاتی برای دستگیری او آغاز کرد. حسین در سپتامبر ۲۰۰۴ در جریان نبرد با نیرو‌های دولتی در صعده کشته شد. مرگ او نه تنها جنبش را متوقف نکرد، بلکه به‌عنوان یک شهید، انگیزه‌ای برای گسترش آن شد.

بدرالدین الحوثی (رهبر معنوی):
پس از مرگ حسین، پدرش بدرالدین الحوثی، عالم برجسته زیدی، برای مدت کوتاهی رهبری معنوی جنبش را بر عهده گرفت. او که در دهه ۱۹۹۰ به همراه پسرانش به ایران سفر کرده و در قم تحصیل کرده بود، نقش مهمی در تدوین ایدئولوژی جنبش داشت. بدرالدین تا زمان مرگش در سال ۲۰۱۰ (به گفته برخی منابع) یا پس از آن، به‌عنوان یک چهره معنوی و مشاور باقی ماند، اگرچه اطلاعات دقیق درباره تاریخ مرگش متناقض است.

عبدالملک الحوثی (رهبر کنونی، ۲۰۰۴ تاکنون):

عبدالملک بدرالدین الحوثی، متولد ۲۲ مه ۱۹۷۹ در صعده، پس از کشته شدن برادرش حسین در سال ۲۰۰۴ رهبری جنبش را بر عهده گرفت. او جوان‌ترین برادر از میان هشت برادر خانواده بود و در ابتدا به‌عنوان یک فرمانده میدانی شناخته شد. عبدالملک در شش جنگ صعده (۲۰۰۴-۲۰۱۰) علیه دولت یمن نقش کلیدی داشت و پس از قیام‌های بهار عربی در ۲۰۱۱، با بهره‌گیری از نارضایتی عمومی، قدرت جنبش را گسترش داد.

در سپتامبر ۲۰۱۴، او رهبری تصرف صنعا را بر عهده داشت و در سال ۲۰۱۵ دولت مورد حمایت عربستان را سرنگون کرد. عبدالملک با سخنرانی‌های تلویزیونی و رویکرد محتاطانه در مواجهه با تهدیدات خارجی، به یک چهره کاریزماتیک و مرموز تبدیل شده است. او به ندرت در انظار عمومی ظاهر می‌شود و محل اقامتش مخفی نگه داشته می‌شود.

دیگر اعضای خانواده و رهبران ارشد:
برادران دیگر عبدالملک، از جمله یحیی الحوثی (وزیر سابق آموزش) و عبدالکریم الحوثی، در ساختار رهبری نقش دارند. همچنین پسرعموی او، محمد علی الحوثی، در سال ۲۰۱۵ رئیس کمیته انقلابی عالی شد. این وابستگی خانوادگی نشان‌دهنده تمرکز قدرت در خاندان الحوثی است، اما جنبش با جذب قبایل و حتی برخی سنی‌ها، فراتر از یک گروه خانوادگی عمل کرده است.

دلایل کاهش احتمال ترور رهبران حوثی‌ها

حوثی‌ها از دستگاه‌های متداول مانند پیجر یا تلفن همراه که توسط سیستم‌های جاسوسی آمریکا (SIGINT) ردیابی می‌شوند، اجتناب می‌کنند. این درس از تجربه حزب‌الله در سپتامبر ۲۰۲۴ گرفته شده، زمانی که انفجار پیجر‌ها در لبنان به کشته شدن ده‌ها نفر منجر شد. استفاده از دوربین‌های مداربسته ایرانی و دوری از تجهیزات غربی که ممکن است جاسوس‌افزار داشته باشند، نفوذ اطلاعاتی را دشوار کرده است.  پس از کشف جاسوس‌افزار در تجهیزات وارداتی (مانند مورد RQ-۱۷۰ در ۲۰۱۱)،  رویکرد به حوثی‌ها منتقل شده است.

سیستم‌های ارتباطی حوثی ها مانند سامانه "طلوع"، با رمزنگاری پیشرفته، ردیابی را غیرممکن می‌کنند. این در تضاد با داعش است که با استفاده از ابزار‌های تجاری، به راحتی هدف حملات پهپادی قرار گرفت (مانند البغدادی در ۲۰۱۹).

پناهگاه‌های ۳۰۰ تا ۵۰۰ متری در کوه‌های یمن، فراتر از توان بمب‌های سنگرشکن GBU-۵۷ (با نفوذ حداکثر ۶۰ متر) هستند. این مشابه تأسیسات نطنز ایران است که با وجود تهدیدات، تخریب نشده‌اند.متحدان حوثی ها با رصد تحرکات ناوگان آمریکایی (مانند ژانویه ۲۰۲۵ در دریای سرخ) و مختل کردن سیگنال پهپادها، هشدار‌های زودهنگام به حوثی‌ها می‌دهد. این شبیه نقش ایران در کمک به شبه‌نظامیان عراقی علیه داعش در ۲۰۱۵ است.

واقعیت این است که پس از یک دهه جنگ، حوثی‌ها مهارت بالایی در بقا دارند. به‌عنوان مثال، پس از بمباران الحدیده در ۲۰۲۴، آنها به‌سرعت عملیات خود را از سر گرفتند، مشابه مقاومت حماس پس از ترور رهبرانش.

بطور خلاصه می توان گفت ترور رهبران حوثی‌ها، به‌ویژه عبدالملک الحوثی که از ۲۰۰۴ جنبش را از یک گروه محلی به یک قدرت منطقه‌ای تبدیل کرده، به دلیل موانع فنی، امنیتی و سیاسی بسیار بعید است. تاریخچه رهبری این گروه نشان می‌دهد که مرگ رهبران (مانند حسین در ۲۰۰۴) نه‌تنها جنبش را تضعیف نکرده، بلکه آن را تقویت کرده است. آمریکا احتمالاً به جای ترور، به فشار‌های غیرمستقیم ادامه خواهد داد.