مجله اقتصادی «فوربز» چاپ آمريکا، به بهانه نشست سران هشت کشور صنعتی جهان مطلبی منتشر کرده است، که در آن، افزايش جهانی قيمت مواد غذايی و تاثير آن را بر مردم کشورهای فقير و نيز رکود اقتصادی درکشورهای پيشرفته مورد بررسی قرار داده است.
به نوشته فوربز، نشست امسال سران هشت کشور صنعتی جهان، در «هوکايدو» در ژاپن، در حالی برگزار شد که افزايش بی سابقه بهای مواد غذايی در سال ۲۰۰۸ به موضوعی نگران کننده برای رهبران بدل شده بود؛ بحرانی که برخی از کارشناسان، آن را «سونامی خاموش» می خوانند.
در نشست سال گذشته، در شهر «هايليگندام» و در کشور آلمان، سخنی درباره بحران مواد غذايی به ميان نيامده بود. در اين يک سال و در فاصله ی دو نشست، چه اتفاقی افتاده که نگرانی ها را برانگيخته است؟
تنها يک هفته پيش از آغاز به کار نشست سران گروه موسوم به «جی هشت» بود که «ژاک ديوف»،
«روبرت زوليک»، ريس بانک جهانی نيز نيز همزمان برآورد کرد که افزايش بهای مواد غذايی، می تواند ۱۰۰ ميليون نفر ديگر را به جمعيت فقرزده و گرسنه بيفزايد.
مدير عامل سازمان جهانی خوار و بار، وابسته به سازمان ملل متحد، اعلام کرد که افزون بر جمعيت فقرزده پيشين، ۵۰ ميليون نفر ديگر بر شمار گرسنگان جهان افزوده شده است.
«روبرت زوليک»، ريس بانک جهانی نيز همزمان برآورد کرد که افزايش بهای مواد غذايی، می تواند ۱۰۰ ميليون نفر ديگر را به جمعيت فقرزده و گرسنه بيفزايد.
به باور کارشناسان اقتصادی، افزايش بهای مواد غذايی، نه تنها بر شمار گرسنگان می افزايد و بسياری از کشورهای فقير را به سوی ناآرامی می کشاند، بلکه از سوی ديگر، تهديدی برای رشد اقتصادی کشورهای ثروتمند نيز به شمار می آيد و بدين ترتيب، اقتصاد جهانی را دچار بی ثباتی و بحران و در نتيجه رکود می کند.
در يک سال گذشته، درصد افزايش قيمت ها برای برخی از اقلام مواد غذايی اين گونه بوده است: گندم ۱۰۲ درصد؛ برنج ۱۰۰ درصد؛ کره حيوانی ۹۱ درصد.
بسياری از مردم کشورهای فقير روزانه تنها با يک دلار درآمد، روزگار را می گذرانند و همين يک دلار را نيز برای خريد مواد غذايی می پردازند.
حال اگر قيمت مواد غذايی دو برابر شود، روشن است که آنان قدرت خريد غذا را در حداقل ممکن نيز از دست خواهند داد.
نوشته مجله فوربز همچنين می افزايد که بر پايه برآوردهای بانک جهانی، بيش از ۳۰ کشور فقير جهان در معرض شورش و ناآرامی ناشی از فقر و گرسنگی قرار خواهند داشت و در پايان از قول برخی صاحب نظران نتيجه می گيرد که مردم گرسنگی را بيش از اين تحمل نخواهند کرد.
