چندي است كه شبکه استانی تهران به باز پخش ، كارتون ها ، انيميشن و برنامه هاي سي سال گذشته مي پردازد و بدين وسيله جوانان امروز را كه سن آنان طبيعتا از سي گذشته است را به آن روزگار مي برد و احساسي نوستالژيك را در آنان تداعي مي كند.
به گزارش خبرنگار
«تابناک» اجتماعی، اين در حالي است كه مروري اجمالي بر اين برنامه هاي كودكانه سال هاي نه چندان دور ، به خوبي نشان دهنده تفاوت آشكار فرهنگ اجتماعي و رفتاري كودكان سي سال گذشته با بچه هاي امروز است .
بر اساس اين گزارش خاصيت روايت گونه برنامه هاي كودكانه گذشته ، به گونه اي بودكه پله پله كودك آن ساليان را با خودش همراه مي كرد تا با هم به سر منزلي برسند كه كاملا رئال و واقعي بود و كودك آن روزگار همه مناسبات آن برنامه ها را در فضاي كودكانه زندگي واقعي خويش تجربه مي كرد و زماني كه يك قسمت از آن برنامه ها را از دست مي داد گويي انقطاعي در اعمال روزانه خويش پيدا مي كرد. روزگاري كه از بازپخش و تكرار هاي متعدد خبري نبود و تلويزيون با دوشبكه نيمه وقت ، ساعات بسيار محدودي را به كودكان و نوجوانان اختصاص مي داد.
بچه هاي مدرسه والت ، حاچ زنبور عسل ، بل و سباستين ، بينوايان ، يوگي و دوستان ، مهاجران ، نيك و نيكو، پسر شجاع ، حنا دختري در مزرعه ، بي خانمان ، چوبين و... اوقات كودكاني را پر مي كرد كه بخشي از وقت شان را نيز با آژير قرمز و زرد و سفيد سپري مي كردند و بمباران و هواپيما و پناهگاه جز كارهاي و اخبار روزمره شان بود و چه بسيار كودكاني كه تماشاي كارتون هاي نيمه تمام خود را در زير خروار ها خاك به خواب نشستند.
امروز اما ، برنامه هاي آن روزگار اگر چه حسي غريب از بچه گي ، مظلوميت ، زمستان هاي سرد و ... را به ياد جوانان كنوني مي آورد ، اما براي كودكان امروزي چنگي به دل نمي زند كه حوصله روايت گري ندارند كه حوصله شروع كردن و پايان رساندن ندارند و مي خواهند ماجرا و قصه از هر جا كه شروع مي شود بشود فقط آنان را از فضاي واقعي بيشتر دور كند تا كمتر به مناسبات واقعي بينديشند.
بر اين اساس بايد گفت اگر چه پيشرفت هاي تكنولوژيك متعدد و ميل طبيعي بشر به پيش رفتن و تنوع سلايق و علايق و همچنين علاقه ذاتي بشر به تخيل ، كودكان كنوني را از فضاي واقعي و رئال دور كرده است ، اما با كمي تلاش مي توانستيم شكاف بين كودكان سال هاي اوليه پس از انقلاب را با كودكان كنوني به اين اندازه وسيع نكنيم به گونه اي كه كودكان امروزي اين مرز بوم حتي حوصله شنيدن يك قصه حكمت آموز ايراني را هم ندارند . آنچه را كه غرب توليد مي كند با همه مناسباتش و فرهنگ اجتماعي و رفتاري خاص خود به كودك نشان مي دهيم و بعد انتظارمان اين است كودكي كه به سن جواني و هنگامه ورود به دانشگاه رسيد به يكباره به سمت ارزش اي ايراني و اسلامي ، تمايل پيدا كند و همه مي دانيم كه اينگونه نمي شود.
راستي ياد خانم خامنه و خانم رضايي بخير.
البته ناگفته نماند، ایده پخش برنامه های نوستالژيك بعبارتی خاطره انگیز، پیش تر در شبکه اول سیما اجرایی شد و آن هم با برنامه پر مخاطب «نقره» که متاسفانه چندان عمر طولانی نداشت.
گول اين برنامهاتون رو نميخوريم و شما هم نميتونيد اينطوري مخاطبين از دست رفتتون رو پاي تلوزيون بنشونيد. 
با وجود برنامه های مبتذل در انجا باید هم به برنامه های صدا وسیمای ما نگاه کنی