آیا این داستان غم انگیز را پایانی هست...؟!

با وجود همه تمهیدات پلیس و تلاش شبانه‌روزی نیروهای راهور که بر خلاف سایر مردم تعطیلات نوروزی را در مأموریت بودند تا مردم روزگار خوشی را در نوروز 90 گذرانند، باز هم نزدیک چهارصد نفر از هم وطنانمان در جریان سفرهای نوروزی ـ از روزهای پایانی اسفند تا پایان تعطیلات که هنوز آمار دقیق ارایه نشده ـ جان باختند.

به گزارش «تابناک»، هرچند کاهش آماری تلفات جانی در نوروز امسال بسیار خوشحال کننده است، این کاهش به باور بسیاری از کارشناسان مقطعی است.

بنا بر این گزارش، در حالی که نیروهای خدوم پلیس راهنمایی رانندگی در این روزها، فشار و اضطراب سفر امن و سلامت مردم را تحمل کرده و همواره بر تذکرات خود، مبنی بر رعایت قوانین از سوی مردم تأکید می‌کنند، امسال چند رویداد بسیار قابل تأمل در سفرهای نوروزی رخ داده است که فهرست وار بدین شرح است:

 ـــ در نوروز امسال روزانه بین 100 تا 150 تصادف در محورهای گوناگون کشور رخ داده که بیشتر در محورهای پر رفت و آمد و لغزنده کشور بوده است.

 ـــ دو هزار و 707 گواهینامه در ده روز اول نوروز ضبط شده و 5852 خودرو به دلیل تخلفات حادثه‌ساز متوقف و به پارکینگ منتقل شده‌اند.

 ـــ روز اول فروردین یک اتوبوس حامل دختران دانشجو در مسیر اردوی راهیان نور در 50 کیلومتری تفت واژگون و 11 دانشجوی این اتوبوس کشته می‌شوند و 34 نفر دیگر هم مجروح.

 ـــ در نوروز امسال 50 درصد افزایش تصادف اتوبوس ها را دیدیم... .

بنا بر این گزارش، رییس سابق راهنمایی و رانندگی تهران اما با وجود کاهش آمار نکات جالبی را بیان کرده و بر این باور است: علت کاهش آمار، فرهنگ سازی رسانه‌ای بوده اما این کاهش مقطعی است، چرا که عوامل حادثه‌ساز در کشور همچنان بر قوت خود باقی است.

وی می گوید: ناامن ‌بودن خودروهای تولید داخل و رعایت نشدن اصول جاده‌سازی از جمله عواملی است که هر چقدر هم مردم قوانین را رعایت کنند، باز هم حادثه‌ساز خواهند بود. صنعت خودروسازی در کشور ما اصول اولیه را همچنان رعایت نمی‌کند و هنوز بر سر اصولی که ده‌ها سال گذشته در کشورهای پیشرفته حل شده، بحث و جدل دارد!

از سویی، گسترش جاده‌ها هرگز متناسب با تولید همین خودروهای بی‌کیفیت نیست و جاده‌های فعلی نیز آنچنان که باید ایمن نیستند؛ نمونه‌اش بسیاری از جاده‌های شمالی کشور که وزارت راه می‌داند در طول سال و ایام تعطیل، پرترافیک ترین جاده های کشور است و یا برخی جاده‌های جنوبی و غربی که همواره مسافران بسیاری دارد، اما نه تنها در ایمن‌سازی و حتی بازسازی جاده‌های موجود کاری انجام نمی شود، بلکه در برخی موارد حتی از نشانه ها و تابلوهای هشداردهنده نیز خبری نیست.

برای نمونه، یک پژوی آردی، صبح سومین روز فروردین امسال در مسیر رودبار ـ رشت در پیچ شاه‌عباسی به دلیل سرعت بالا و لغزنده بودن مسیر، از سمت راست جاده منحرف می‌شود و به درون تالاب حاشیه جاده سقوط می‌کند و همه سرنشینان خودرو ـ یک خانواده پنج نفره ـ در تالاب غرق می‌شوند که بنا بر نظر فرمانده پلیس راه گیلان، این جاده هیچ حفاظ ایمنی استاندارد یک جاده را برای جلوگیری از سقوط خودرو نداشته؛ هرچند علت اصلی سرعت بالا و لغزندگی جاده گزارش شده است.

و گاه اصول اولیه و ایمنی ساخت جاده، از جمله پیچ‌های تند، شیب های زیاد، نبود حفاظ جاده‌ای و گاردریل، نبود شانه خاکی جاده و بسیاری مسائل دیگر، به گونه ای کنار هم چیده شده که تصادفات جاده‌ای ـ که شاید در یک جاده ایمن باعث تلفات جزیی شود ـ در جاده‌های ما با وجود خودروهایی به شدت آسیب پذیر، تلفات جانی خواهد داشت.

نبود توقفگاه‌های متناسب با جاده‌های طولانی و خسته‌کننده، کمبود پارکینگ و استراحتگاه در مسیرهای پر رفت و آمد، هموار نبودن جاده‌ها و نامسطح بودن آسفالت، نداشتن خطوط ریلی مناسب برای عدم استفاده از خودروهای شخصی از جمله مسائلی است که گویا عزمی برای رفع آن دیده نمی‌شود؛ آنچنان که آزادراه تهران ـ شمال به افسانه‌ای برای راه اندازی تبدیل شده است.

 در کنار همه این مشکلات، آمارهای امسال نشان می‌دهد، اگر برخورد قاطع پلیس با برخی رانندگان خطرآفرین نمی‌بود، باز هم آمار تلفات جانی بیشتر از سال های گذشته می‌شد؛ افزون بر اینکه اطلاعات خبرنگار ما حاکی است سردار مومنی رییس پلیس راهور، تمام روزهای نوروز را در مسیرهای کشور بوده و با سرکشی بر عملکرد نیروهای تابع و همچنین جاده های کشور نظارت داشته، که به علاوه حضور پلیس در جاده‌ها، کاهش آمار را به دلیل سخت گیری نوروزی می‌توان یک کاهش ناپایدار دانست.

 هرچند مطمئنا درباره خودروهای کم‌کیفیت و جاده‌های غیر‌استاندارد، هیچ اتفاق خاصی در کشور رخ نخواهد داد و این مسأله اصلی است که گویا جان هموطنان ما زیاد در این مسائل مطرح نیست!

در پایان باید گفت، درست راندن، وسیله نقلیه مناسب، جاده استاندارد، قوانین مناسب و لازم و کنترل دائمی پلیس، عوامل لازمی هستند که نبود هر یک از آنها، بدون تردید ورق های دیگری بر این داستان غم انگیز خواهد افزود.