سرویس بین الملل ـ خبرگزاری رویترز در
تحلیلی از وضعیف نفت پس از وقوع یک جنگ یا بحران‌هایی مشابه در مقاله‌ای می‌نویسد: جنگ و دیگر بحران‌های سیاسی ـ اجتماعی، همواره اثراتی جبران ناپذیر بر حجم تولید نفت در کشورهای بزرگ تولیدکننده داشته است؛ برای نمونه، سرعت بهبود روند تولید نفت و گاز در لیبی، بسته به میزان صدماتی است که در شش ماه جنگ داخلی بر زیرساخت‌های این کشور وارد آمده است.
به گزارش «تابناک»، در همین حال نیز تحلیلگران هشدار می‌دهند، با گسترش سطح اختلافات میان شورشیان مخالف معمر قذافی، این کشور در عرصه تولید نفت در هرج و مرج و آشفتگی‌های عمیق‌تری فرو خواهد رفت.
این خبرگزاری در ادامه به نمونه‌هایی از بحران‌ها و جنگ‌های داخلی در کشورهای تولیدکننده نفت و چالش‌هایی که این کشورها ممکن است در این عرصه با آن روبه‌رو شوند، می‌پردازد و به نقل از یک تحلیلگر انرژی از مرکز تحقیقات اوراسیا گروپ عنوان می‌کند که با همه اینها، دشوار بتوان این شرایط را به همه کشورهای تولیدکننده تعمیم داد:
لیبیمؤسسه مشاوره «وود مکنزی» در نوشتاری درباره لیبی می‌نویسد: «در خوشبینانه‌ترین سناریو، دولت جدید لیبی به دنبال بهره‌برداری بهینه از منابع نفت و گاز خواهد بود که این امر نیز مستلزم کمک‌های جامعه بین‌المللی است».
این مؤسسه در ادامه می‌افزاید: «اگر لیبی بخواهد این هدف را در یک چهارچوب زمانی کوتاه محقق سازد، باید به دنبال شرکایی در جامعه بین‌الملل باشد تا بتواند بودجه، مهارت‌ها و فناوری‌های لازم را برای میادین نفتی خود با پتانیسل تولید روزانه بالغ بر سه میلیون بشکه در روز فراهم سازد».
ایراناین خبرگزاری در ادامه با این ادعا که انقلاب اسلامی ایران در سال 1979 صنعت نفت و گاز کشور را فلج کرد، می‌افزاید: رژیم صدام حسین در همسایگی این کشور، در تلاش برای بهره‌برداری از آشفتگی‌های ناشی از انقلاب در سال 1980 به این کشور حمله کرد.
هم اکنون ایران، دارای ظرفیت تولید 55/3 میلیون بشکه در روز است که از حجم تولید روزانه شش میلیون بشکه این کشور در دهه 1970 میلادی فاصله بسیاری دارد.
از نگاه تحلیلگران، زیرساخت‌های نفت و گاز ایران به دنبال سال‌ها تحریم بین‌المللی، حجم پایین سرمایه‌گذاری‌ها و نیاز به تخصص شرکت‌های بین‌المللی، دچار صدمات جبران ناپذیری شده است.
عراقخشونتهای نظامی و به دنبال آن، حمله آمریکا به عراق در سال 2003 افت چشمگیر تولید نفت در این کشور را به همراه داشته و همچنان نیز مانع از دستیابی عراق به سطح تولید بالغ بر سه میلیون بشکه در روز خود در اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 1980 شده است.
تولید نفت در عراق در سال 1991 و به دنبال آن، حمله این کشور به کویت از بیش از دو میلیون بشکه در روز، به کمتر از نیم میلیون در روز کاهش یافت. این روند پس از آغاز جنگی دیگر، این بار با آمریکا و متحدانش در سال 2003 یک بار دیگر دچار بحران‌های تازه‌ای شد.
اما امروزه به رغم ابراز تمایل بسیاری از شرکت‌های بین‌المللی به سرمایه‌گذاری در این کشور، عراق با موانع بسیاری از جمله تهی شدن میادین و مخازن نفتی و زیرساخت‌های ضعیف روبه‌روست.
کویتحمله عراق به کویت در سال 1990، موجب توقف تولید این کشور شد.
به گفته یک تحلیلگر، هرچند کویت توانست با بهبود سریع سطح تولید خود به دستاوردهای عمده‌ای از جمله دستیابی به ابزارهای مالی و شکل‌گیری کشوری بدون اختلافات داخلی و مداخلات خارجی دست یابد، گسترش میادین شمالی این کشور از زمان عقب‌نشینی نیروهای عراقی به واسطه اختلافات سیاسی ناشی از گسترش فعالیت‌های شرکت‌های خارجی به بن بست رسیده است.
روسیه و اتحاد جماهیر شوروی سابقاتحاد جماهیر شوروی سابق، حجم تولید نفت جهان را در دهه 1980 میلادی به بالغ بر دوازده میلیون بشکه در روز رساند؛ اما فروپاشی این کشور در سال 1991 میلادی تولید نفت در جهان را تا پایان قرن بیستم به نصف کاهش داد.
هرچند از آن پس، ظرفیت این کشور به بیش از ده میلیون بشکه در روز افزایش یافت، برخی از تحلیلگران بر این باورند که این روند، تنها در شرایطی ادامه خواهد یافت که از تخصص‌های بین‌المللی بهره بیشتری برده و نظام مالیاتی این کشور دستخوش تغییرات عمده شود.
ونزوئلاوقوع کودتایی ناموفق علیه هوگو چاوز با هدف برکناری او از قدرت در دسامبر 2002 تا ژانویه 2003 پیامدهای فلج کننده‌ای برای کشور ونزوئلا به دنبال داشت و حجم تولید نفت این کشور را تا اندازه چشمگیری پایین آورد.
شرکت ملی نفت PDVSA این کشور برای پیوستن به این کودتا، هزاران کارمند خود را بیرون کرد و برای از سرگیری فعالیت‌های خود از نظامیان و کارگران جایگزین بهره برد.
به باور تحلیلگران، مهارت‌هایی که در این دوره از دست رفت، اثرات جبران ناپذیری بر جای گذاشت و توان تولید این کشور، همچنان پایین‌تر از سطوح پیش از وقوع این کودتاست.
