چه کسی درباره مذاکرات ایران و آمریکا افشاگری می‌کند؟

طرح ادعای توافق ایران و ایالات متحده برای برگزاری مذاکرات دوجانبه که از سوی روزنامه نیویورک تایمز انجام گرفت، جدیدترین نمونه از گزارش‌های مطبوعاتی است که در ماه‌های اخیر، جنجال بسیاری در آمریکا به پا کرده است؛ اما پرسش اینجاست که واقعاً چه کسی و با چه هدفی این افشاگری‌ها را در آمریکا انجام می‌دهد؟

به گزارش «تابناک»، ادعای روزنامه نیویورک تایمز درباره توافق ایران و آمریکا برای مذاکرات دو جانبه و تکذیب فوری این خبر از سوی دولت آمریکا، بار دیگر سبب برانگیخته شدن تأملاتی درباره منبع اطلاعات محرمانه دولتی در این کشور شده است. در این مورد خاص باید توجه داشت که این روزنامه گزارش خود را به نقل از مقامات رسمی آمریکایی تدوین کرده بود.

بد نیست در این زمینه نگاهی به پیشینه افشاگری‌های مربوط به ایران که در ماه‌های گذشته موج‌های رسانه ای مهمی را در سراسر جهان به راه انداختند، بیندازیم. در این زمینه، مهمترین مورد گفتنی، افشای اخبار مربوط به ویروس شعله (فلیم) بود که اتفاقاً توسط همین روزنامه نیویورک تایمز و از سوی خبرنگاری انجام گرفت که این بار نیز در تهیه گزارش این روزنامه درباره مذاکرات، نقش داشته است.

بنا بر این گزارش، «دیوید سنجر»، خبرنگاری که با انتشار گزارش آغاز جنگ‌های سایبری توسط آمریکا در نیویورک تایمز و نیز انتشار کتابی با همین موضوع، ظرف چند روز شهرتی جهانی پیدا کرد، این بار نیز بنا بر نوشته خود این روزنامه، به عنوان خبرنگار همکار در تهیه گزارش روز گذشته شرکت داشته است.

یکسان بودن شخص افشاکننده اطلاعات در این مورد مهم و همچنین روزنامه منتشرکننده آن، این گمانه را در ذهن پدید می‌آورد که ممکن است ارتباطی میان این دو باشد.

بنابراین، باید توجه داشت که در مورد پیشین، یعنی گزارش استفاده سازمان یافته آمریکا از سلاح‌های سایبری نیز این موضوع در آغاز با واکنش‌هایی چون سکوت و انکار روبه‌رو شد؛ اما پس از آن، مقامات آمریکایی با جدیت در پی یافتن سرچشمه درز اطلاعات محرمانه افتادند؛ امری که تأییدگر گزارش نیویورک تایمز و نشان دهنده صحت اطلاعات منتشر شده بود.

مهمتر آنکه در همان زمان، جمهوری خواهان ضمن انتقاد شدید از اوباما، دولت وی را متهم کردند که به منظور کسب منافع انتخاباتی، دست به انتشار تعمدی و سازمان یافته اطلاعات محرمانه می‌زند. استدلالی که در این رابطه مطرح می‌شد، این بود که با افشای خبر حملات سایبری آمریکا به ایران، جمهوری خواهان دیگر نمی‌توانند اوباما را به نرمش در مقابل ایران متهم کنند.

این بار نیز هرچند حصول «توافق» میان آمریکا و ایران برای مذاکرات دوجانبه، از سوی مقامات دولتی این کشور «انکار» شده، اظهارات سخنگوی شورای امنیت ملی آمریکا در این زمینه، کمتر رنگ و بوی «تکذیب» با خود داشت. تامی ویتور در این زمینه ضمن رد وجود توافق، از آمادگی آمریکا برای چنین مذاکراتی خبر داد.

افزون بر این، این بار نیز همچون مورد قبل، گمانه زنی‌هایی با این مضمون وجود دارد که افشای خبر وجود تماس‌ها و مذاکراتی میان آمریکا و ایران درست یک روز قبل از مناظره دو کاندیدای دموکرات و جمهوری خواه درباره سیاست خارجی و یک هفته مانده به انتخابات، می تواند به عنوان ابزاری کلیدی در دست اوباما قرار گیرد تا بر اساس آن، مدعی در جریان بودن جدی تلاش‌ها برای حل مسئله هسته ای ایران شود.

بر این اساس و با کنار هم گذاشتن این دو مورد، می‌توان این گونه نتیجه گرفت که فارغ از درستی یا نادرستی خبر نیویورک تایمز و فارغ از روندهای پشت پرده، طرح موضوع مذاکره با ایران در مطبوعات آمریکا، بیش از هر چیز با هدف تأثیرگذاری بر روندهای انتخاباتی در ایالات متحده انجام گرفته است.

در پایان، ذکر این نکته نیز خالی از لطف نیست که روزنامه «نیویورک تایمز» از نظر خط حزبی به دمکرات‌ها نزدیک است و طرح این گزینه که افشای اخبار از سوی این روزنامه با هدف تضعیف موقعیت اوباما انجام می‌گیرد، به هیچ وجه محتمل نیست.