کارگردان ایرانی برنده‌ی نخل طلا در گفت‌وگو با یک رسانه آمریکایی برای اولین‌بار اذعان کرد، فیلم جدیدش «مثل یک عاشق» را 17 سال قبل قصد داشته بسازد که به دلایل مختلف به تعویق افتاد.
به گزارش ایسنا، کیارستمی که جدیدترین ساخته‌اش «مثل یک عاشق» بر پرده سینماهای جهان در حال اکران است، در گفت‌وگو با «کاترین بروکس»، خبرنگار وب‌سایت «هافینگتن پست» درباره موانع پیش رویش برای ساخت فیلم در خارج از ایران گفت: برخی جزئیات بودند که چندان مهم به نظر نمی‌رسیدند و آنگونه که تصور می‌کردم قبل از آمدن به ژاپن برای ساخت فیلم قابل توجه نبودند، اما باید آنها را می‌پذیرفتم.
وی افزود: یکی از موارد جالب درباره صدای فیلم زمانی بود که در ایران، من در فیلمنامه نوشتم که در یکی از صحنه‌ها ما صدای دزدگیر خودرو در خیابان می‌شنویم. اما وقتی عوامل ژاپنی فیلم هنگام فیلمبرداری در توکیو صدا را شنیدند، با تعجب پرسیدند که صدا چیست؟ و ما در پاسخ گفتیم که این صدای دزدگیر خودرو است. اما آنها نمی‌دانستند یعنی چه! چون در ژاپن خودرویی سرقت نمی‌شود که نیار به آن باشد.
کیارستمی در ادامه افزود: نمونه دیگر از این اتفاقات زمانی بود که آکیکو (شخصیت اصلی فیلم) صدمه می‌بیند و پیرمرد شروع به مداوای او می‌کند. من از او خواستم که صورت آکیکو را در دستش بگیرد یا موهایش را لمس کند. اما پیرمرد گفت که هرگز این کار را نخواهد کرد و به عنوان یک ژاپنی، صورت دختر جوانی را لمس نمی‌کند. ما 3 برداشت از این صحنه گرفتیم، اما او هربار از این کار امتناع ورزید. پس من به عنوان یک خارجی باید می‌پذیرفتم یک مرد ژاپنی این کار را انجام نخواهد داد. برای اینکه به رسوم‌ها و فرهنگ ژاپن وفادار بمانم، باید بعضی چیزها را می‌پذیرفتم.
وی درباره اینکه پس با توجه به این موارد، فیلمنامه طی سال‌ها تغییر کرده است گفت: بله؛ در واقع جزئیات خیلی مهمی بودند که این فیلم را مدت 17 سال به تعویق انداخت. چرا که من در نظر داشتم که این فیلم را مدت‌ها قبل مقابل دوربین ببرم، اما مجبور بودم به خاطر ویژگی‌های فرهنگ ژاپن پروژه را رها کنم.
خالق «طعم گیلاس» در ادامه گفت: همیشه یک صحنه بود که نقطه اصلی و محوریت داستان بود و آن زمانی بود که «آکیکو» در حالیکه حرف‌ها و نصیحت‌های مادربزرگش را می‌شنید، او را از دوردست می‌دید. من می‌خواستم که این صحنه در یک میدان دایره‌ای و فقط در یک نما گرفته شود؛ به شکل غیرمستقیم؛ طوری که مادربزرگ در وسط میدان قرار بگیرد، اما عوامل ژاپنی فیلم به من گفتند که در ژاپن هیچ میدان دایره‌ای شکلی وجود ندارد. بنابراین گرفتن این صحنه غیرممکن به نظر می‌رسید و پذیرفتم که این سکانس را نگیرم و به جایش در یک میدان معمولی و در نماهای متفاوت فیلمبرداری کنم. نزدیک بود به خاطر این صحنه کل فیلم متوقف شود.
کیارستمی درباره این ویژگی منحصر به فرد در فیلم‌هایش که همواره بحث حرکت و جنبش در آثارش نمایان بوده (به شکل راه رفتن یک نفر به دور ساختمان یا رانندگی در یک خیابان شلوغ) گفت: بله، به عقیده من زندگی توالی از حرکت و سکون است و اگر می‌خواهید که فیلم‌تان به زندگی وفادار باشد، باید این ویژگی‌ها را داشته باشد.
کارگردان ایرانی برنده نخل طلا درباره فعالیت‌های هنری که غیر از فیلمسازی دارد گفت: زمانی که وارد این اتاق شدم و صفحات روی جلد نشریه نیویورکر را بر روی دیوار دیدم، به یاد زمانی افتادم که از من خواسته شد تا طرح جلد مجله متعلق به «فرانسیس فورد کوپولا» (All - story) را طراحی کنم. آنها از هنرمندان مختلفی خواستند تا این کار را انجام دهند و برای یک شماره نیز من طراحی این مجله را برعهده داشتم. در واقع هیچ روز یا هفته‌ای نیست که من بر روی عکاسی و یا کارهای گرافیکی کار نکنم. این کار هر روز من است. می‌توانم بگویم که سینما حرفه‌ی من است، اما تفریح واقعی من که بیشتر وقتم را به آن اختصاص می‌دهم، عکاسی و هنرهای بصری است.
کیارستمی در پایان در پاسخ به اینکه آیا در مصاحبه‌هایش هرگز پرسشی بوده که دوست داشته از وی بپرسند تا به آن جواب دهد گفت: نه، اما پرسش‌هایی بوده که دوست داشتم هیچ وقت از من نپرسند. چون احساس می‌کنم من را در مقام یک سیاستمدار و سخنگو، و نه به عنوان یک فیلمساز قرار می‌دهند و این برای من بسیار آزار دهنده است.
