جاودانگي كوهنوردان ايراني در كوهستان

با ‌وجود این، از سوی باشگاه آرش که تیم اعزام کننده این سه کوهنورد به پاکستان بود، اعلام شد تا آخرین لحظه آن‌ها دست از تلاش بر‌نمی‌دارند. ما ته دلمان روشن بود، ولی آنچه نمی‌بایست رخ می‌داد، روی داد و اینک هم باشگاه آرش پذیرفته بازگشتی در کار نیست و هم خانواده این سه ورزشکار.

روز گذشته، این باشگاه اطلاعیه‌ای را روی خروجی سایتش قرار داد که این نوشته به نوعی خبر رسمی فوت کوهنوردان ایرانی به شمار می‌آمد. در بخشی از این بیانیه آمده است: «در روز سوم مرداد نشستی با حضور خانواده‌های بزرگی، جراحی، کیوان برگزار و در آن درباره‌ ادامه فعالیت جست‌وجو صحبت شد.

همچنین در این جلسه، گزارش آخرین عملیات جست‌وجو ارائه شد. پس از گفت‌وگو درباره شرایط منطقه و دیدگاه‌های کوهنوردان و راهنمایان حاضر در منطقه و دیگران، خانواده‌های محترم بزرگی، کیوان و جراحی با پذیرش نظر کار‌شناسان، موافقت خود را با پایان یافتن عملیات جست‌وجو اعلام کردند‌»؛ این یعنی پایان کار.

به گفته مسئولان بعید است تا مدت‌ها کسی بتواند جنازه این عزیزان را از کوه به پایین بیاورد. آن‌ها فاتح دوازدهمین قله مرتفع جهان شدند و به آرزوی همیشگی خود رسیدند؛ جاودانگی در کوهستان.

گفتنی است، افشین سعدی و رامین شجاعی، دو تن از کوهنوردان باشگاه آرش که تا روز پنجشنبه در بیس کمپ برودپیک مانده بودند، پس از پایان جستجو‌ها برای یافتن سه کوهنورد ایرانی این باشگاه که پس از فتح قله برودپیک ناپدید شده و جان خود را از دست داده بودند، آنجا را ترک کردند و به پایین آمدند.

این دو کوهنورد قرار بود از مسیر نرمال به برودپیک صعود کنند که به دلیل مصدومیت و شرایط نامناسب بدنی موفق به صعود نشدند و در کمپ سه و k۲ ‌ماندند.

بنا به صلاحدید مسئولان باشگاه آرش این دو تا پایان جستجو‌ها در همانجا ‌ماندند و روز پنجشنبه پس از رضایت خانواده قربانیان مبنی بر پایان جستجو‌ها به پایین منتقل شدند و در راه بازگشت به ایران هستند.

‌«این ماییم، دوباره اینجاییم. با هم هستیم ولی تنهاییم. اینجاییم نه از برای خودخواهی، نه از برای خودنمایی، اینجاییم از سر عشق، اینجاییم از سر شور، از سر غرور. اینجاییم از برای رشد، از برای اوج، از سر جنون، اینجاییم برای پایان، پایان یک آغاز، پایانی که آغازی بلند پروازانه‌تر را نوید دهد.

پایانی که پایان نیست، که شالودهٔ آغاز است، که پشتوانهٔ آغاز است، که تیر خلاصی است بر نتوانستن‌ها، بر خود کم‌بینی‌ها، بر در حصار ماندن‌ها، بر گرفتار تکرار شدن‌ها. آری تیر خلاصی است بر ماندن‌ها، نرفتن‌ها، نرسیدن‌ها، غروبی است برای این فرسایش‌ها و طلوعی است برای ریشه زدن‌ها، برای شکوفه دادن‌ها. بوی خوش تغییر است و مهر ابطال است بر راکد بودن‌ها‌».

این گوشه‌ای از نامه بلند آیدین بزرگی است. او از دوست کوهنوردی خواسته بود پس از آغاز سفرش این نامه را در وبلاگ خود منتشر کند. پرستو ابریشمی هم چنین کرد.