عدم آسیب‌شناسی نمایش فیلم‌های یک سال سینمای ایران در یازده روز و نبود تحلیل وضعیت اکران سینما و اقتصاد آن در سال بعد برگزاری جشنواره‌ها در طول سال سینمایی در دولت تدبیر و امید، نشان دهنده ادامه حاکمیت سلیقه متولیانی است که حاضر نیستند «تدبیر» را در جشنواره فیلم فجر حاکم کرده و «امید» را در اکران سینمایی یک سال نهادینه نمایند.
اما ابراز دبیر محترم جشنواره فیلم فجر از نحوه نمایش فیلم‌ها در این رویداد سینمایی و اصرار به مقایسه نکردن با جشنواره‌های پیش رو در جهان در تمام سیاست‌های جشنواره‌های سینمایی و برنامه‌ریزی جشنواره‌ها، تضادی با رونق اکران فیلم‌ها در سال ندارند و این جشنواره‌ها در خدمت رونق سالانه سینماها هستند؛ اینها حکایت همان تفکر عوام گرایانه است که در دولت دهم، سینمای ایران بیشترین آسیب را از این نوع تفکر دیده است!
دبیر جشنواره امسال گفت: فجر یکی از مردمی‌ترین جشنواره‌های جهان است و شما می‌توانید شدت علاقه مردم به سینما را برای حضور در روزهای برگزاری جشنواره ببینید، چون نوعی همبستگی و پیوستگی با جشن‌های انقلاب دارد و شاید به لحاظ اجتماعی، بزرگ‌ترین معرف دهه فجر است.
حال به لیست محل‌های نمایش‌های غیر رسمی زیر دقت کنید که نزدیک به ۳۲۰ هزار بیینده، فیلم‌ها را در یازده روز بدون اعلام رسمی در برنامه‌های جشنواره دیده‌اند:
تالار ایوان شمس: مخصوص میهمانان vip سازمان سینمایی کشور
فرهنگسرای اندیشه: اعضای شورای‌عالی تهیه‌کنندگان و خانه سینما
پایتخت ۱: اعضای شورای‌عالی تهیه کنندگان
پایتخت۲: اعضای انجمن سینماداران
عصرجدید: اعضای اتحادیه تهیه کنندگان
سپیده و آفریقا: اعضای خانه سینما
فردوسی: مدیران و کارکنان صدا و سیما
ارشاد: اعضای مجلس و دولت
سالن بنیاد سینمایی فارابی: کارکنان و میهمانان مدیرعامل فارابی (نمایش فیلم‌ها برای میهمانان یک مدیر سینمایی!)
موزه سینما: داوران تجلی اراده ملی
بهمن ۱و ۲: کارمندان نهادها و سازمان‌ها
و برج میلاد برای رسانه‌ها
این فهرستی بود از فیلم‌های سینمای ایران که غیر رسمی در جشنواره به نمایش درمی‌آورند و اضافه کنید یکی دیگر از سیاست‌های این دبیر محترم و مشاور عالی سینمای کشور را، مبنی بر اینکه نمایش فیلم‌ها در ۳۱ استان کشور از منظر «بازاریابی و سیاست‌های توسعه‌ای سینما» یک سیاست ضد توسعه در سینماست و فیلم‌های سینمایی که داد همه را در این یازده روز درآورده‌اند و در استان‌های کشور رونمایی شده‌اند و البته به دلیل ساختار‌شناسی رفتار مردم در قبال سینمای کشور، نشان داده در طول سال باز هم با این کار، شاهد حضور حداقلی مردم برای دیدن فیلم‌هایی هستیم که در جشنواره جذابیت نداشتند (سالیان سال است که بیشتر تولیدات سینمایی در ایران فاقد جذابیت برای مردم در سالن‌های سینما هستند).
عزیزان متولی سینما! سینما قواعد علمی و استاندارد در حوزه «بازاریابی» دارد؛ بنابراین، تولیدات سینمایی ایران به دلیل کیفیت پایین بیشتر این تولیدات، نباید جز در اکران سینمایی در طول سال «رونمایی» شوند، چرا که نمایش پیش از موعد اکران، باعث کاهش دوباره مخاطبان سینما خواهد شد.
برادرانه استدعا دارم سیاست‌های علمی و متقن اکران سینما را که در جهان امروزین «دارای تعریف مشخص» است، به سخره نگیرید، زیرا سالیان سال است سینما از رفتارهای سلیقه‌ای دولت‌ها و مسئولین آسیب دیده است.
هم‌اکنون انتظار ما در دولت تدبیر و امید، حاکمیت عقل است؛ بنابراین، این درخواست مشروع را به حاکمیت سلیقه تبدیل نسازید. نمایش سراسری فیلم‌هایِ بی‌رمق سال، آن هم به این گستردگی از دولت تدبیر و امید بعید بود؛ اما دیگر عادت کرده‌ایم به نگاه پوپولیستی در دولت‌ها چه دولت تدبیر و امید و چه دولت عدالت محور دهم و نهم!
چاره‌ای نداریم که به فرمایش رئیس محترم سازمان سینمایی در بازدید از پشت صحنه فیلم شهر موش‌ها بیان کردند، اشاره‌ای نمایم که: «امیدوارم موش‌های شما به داد سینمای ایران برسند!» و حاشیه‌ای بزنم بر این سخن که حق با شماست از انسان‌ها قطع امید کرده‌ایم، چون با این نحوه برگزاری جشنواره که نه، یک میهمانی بزرگ با دعوت یک میلیون و ۸۰۰هزار (این تعداد بلیت در سراسر کشور توزیع شده) شاید موش‌ها معجزه‌ای کنند!
این تعداد بیننده در جشنواره امسال سفیرانی هستند که با دسترسی به شبکه‌های اجتماعی، سرنوشت محتوم اقتصادی بیشتر فیلم‌های بی‌رمق سینما در سال آینده را مشخص می‌کنند و بی‌تدبیری متولیان جشنواره به تبعات منفی چنین تصمیمی ـ که فقط در ایران می‌توان دید ـ نشانی دارد از سوختن و ساختن دوباره ... .
من که چیزی نفهمیدم... 
آقای کیمیائی باسالها سابقه حتماً باید متوجه این مطلب و امکان شکست تجارتی فیلمش میشد و آن را در جشنواره شرکت نمیداد. ولی متاسفانه ...اگر چنین میکرد ممکن بود با ... روبرو شود و...